Τα ποιήματα του Δημητρίου Γκόγκα που ακούστηκαν στην παραπάνω εκδήλωση.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ
Θαρρώ πως το ξέρετε.
Το υποκείμενο Ειρήνη τρέφεται με επιθετικούς
προσδιορισμούς.
Καβαλάει ένα τραίνο, σέρνεται στις ράγες.
Μόνη της.
Επιλέγει τους σταθμούς, σπέρνει τους παραδείσους.
Μα απορώ, χωρίς ένα βαγόνι με μελλοθάνατους;
Έτσι το συνηθίζει.
Προσπερνά το μαύρο των γαλαριών και των ραγών της.
Αιώνες τώρα στις εξετάσεις που δίνει
πάντα με κόκκινο υπογράφει ο Δικαστής.
Μας στέλνει στο απόσπασμα.
Κοίτα να δεις μικρές εκεχειρίες γιγαντώνουν τον πόλεμο.
Ειρήνη των μαχών.
Μην μου χτυπά λοιπόν την πόρτα ο ταχυδρόμος με τη λήξη
του πολέμου.
Δεν θα ανοίξω.
Φοβάμαι πως θα ναι ένα γράμμα με περισπωμένη στο α του
θανάτου.
Ένα τηλεγράφημα κι ύστερα το χέρι θα κλείνει το στόμα μου
μην ακουστεί ο λυγμός σαν επιφώνημα.
Δεν θα είναι αρκετό ένα κτύπημα στη πλάτη.
Δεν αποτελεί δικαιοσύνη ο οίκτος της πατρίδας.
Ποιος θα κοιμίζει την Ειρήνη;
Ποιος θα την νανουρίζει;
Ποιος θα της δίνει το ποτήρι με το γάλα, Ποιητή;
Ο πόλεμος γεννά θανάτους.
Ο Θάνατος στέλνει
ταχυδρόμους στα μετόπισθεν.
Και έτσι, ετοιμάζεται η Ειρήνη να στρώσει τραπέζι
για τους αθώους.
***
ΑΣ ΕΝΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
1.
Ας σοβαρευτούμε επιτέλους.
Ας γράψουμε ένα γαλάζιο ποίημα,
όμοιο με τους ουρανούς που ονειρευτήκαμε.
Διάφορο με το μαύρο των σύννεφων που θολώνει τους δρόμους
μας.
Μεθυσμένοι απ΄ τη ζωή, ο θάνατος μόνος στις παρυφές του
θανάτου.
Γλεντοκοπάει μόνος.
Κι είναι θάνατος να πίνεις μόνος.
2.
Ας σοβαρευτούμε κι ας μαζέψουμε
τα ψεύτικα σκιάχτρα απ΄ τις αυλές μας.
Τα κοράκια δεν φοβούνται τα μακριά πουκάμισα,
τα σκισμένα καπέλα,
τα λερωμένα παντελόνια.
Τρέμουνε τους γυμνούς ανθρώπους
που
δεν έχουν να χάσουν πλην την ομορφιά της γύμνιας τους,
και τον καμουφλαρισμένο παράδεισό τους.
3.
Ας σοβαρευτούμε και ας απλώσουμε τα δέκα χέρια μας.
Έχουμε και περισσότερα.
Ένα για κάθε παιδί που χάνεται πριν μάθει την ζωή.
Ένα για κάθε παιδί που μπαίνει σαν φως απ΄ την χαραμάδα.
Ένα για κάθε σκοτάδι που πνίγεται μέσα μας κι
ανασταίνεται ελπίδα.
Ένα για σένα που ξύπνησες και σήμερα. Είπες: θεός ή τύχη;
Ένα για μένα που μπορώ να ξύνω το μολύβι, να οργώνω
σελίδες.
Ένα για τη γη που χάνει τους ανθρώπους της και κλαίει.
Ένα για τους ποιητές που δεν γνωρίσαμε την έμπνευσή τους.
Ένα για τη φωτιά του πολέμου που ερωτευτήκαμε
και την πίκρα της ειρήνης που γευτήκαμε στα χείλη μας.
Ένα για τους ανθρώπους που μας γέννησαν.
Ένα χέρι για τον κόσμο μας.
Ας σοβαρευτούμε κι ας ενώσουμε τα χέρια μας.
