Ειρήνη είναι το ποίημα του Ποιητή*
Είναι το πρωινό ξύπνημα της μέρας.
Ο ήλιος που ανατέλλει μαζί μας.
Είναι το μεσημέρι που μας καλεί στο τραπέζι.
Το δείλι που γέρνει ευλαβικά στον ώμο της γης.
Είναι ο μικρός και μεγάλος κύκλος της ζωής.
Είναι η ζωή μας.
Μπροστά ο πόλεμος, η πείνα και η δίψα, μπροστά κι η
ερημιά.
Ξωπίσω χρόνος όλοι μας, ξόβεργες που δεν βλαστήσανε
Μοιρασμένοι άνθρωποι, στη χαρά και τη λύπη,
με μια βουκέντρα στο χέρι να χτυπάμε το γέλιο.
Όλοι όμως αντάμα κι η ίδια πεθυμιά,
όλοι αγκαλιασμένοι με το αύριο για το αύριο.
Αν θες Ειρήνη πρέπει να πολεμήσεις για την Ειρήνη.
Με το ψωμί, με το νερό.
Για το ψωμί και το νερό.
Να, λοιπόν μπροστά μας το πανιασμένο ψωμί.
Μ΄ ένα διαρκή θυμό το αποδιώχνουμε.
Να, δίπλα μας το βρώμικο νερό.
Το νερό που δεν πίνεται, δεν δροσίζει ούτε τα πόδια σου!
Με την ακράτητη οργή το ξεμπροστιάζουμε.
Αν θες την Ειρήνη πρέπει να την προσέχεις.
Όταν κρυώνει και κρυώνει συχνά να την ζεσταίνεις με το
χνώτο σου.
Όταν πεινά, να της στρώνεις καθημερινά το τραπέζι.
Εκείνο το τραπέζι που σε κάλεσαν να γευματίσεις.
Όταν διψά, ν΄ αποστραγγίζεις το θολό νερό που δεν πίνεται.
Να της σφουγγίζεις ευγενικά με ευλάβεια τα χείλη.
Όταν αρρωσταίνει, να νιώθεις την ασθένεια μέσα σου,
το πόνο και το δάκρυ της.
Με τη φλόγα και το πνεύμα του οίνου να τη θεραπεύεις.
Να κομματιάζεις τη καρδιά σου, να της θυσιάζεσαι.
Αν θες Ειρήνη να λέγεσαι, πρέπει να γίνεις το Ποίημα του
Ποιητή.
*Αναφορά στο ποίημα Ειρήνη του Γιάννη Ρίτσου
