Πάντα μου άρεσε που μίλαγε η μητέρα / Δημήτριος Γκόγκας

 

 

Πάντα μου άρεσε που μίλαγε η μητέρα
και με φιλούσε μες στη νύχτα σταυρωτά.
Κρεμούσε μι άνοιξη στο τώρα και στο πέρα.
Σάβανα πούλαγε στη μαύρη αγορά.
 
Από τους μήνες σιχαινόταν τον Ιούλη.  
Μα και ο Αύγουστος της έπεφτε βαρύς.
Μοιρολογούσανε οι δούλοι κι ήταν δούλοι.
Μεσουρανούσε μόνο ο ήλιος ευτυχής!
 
Βρε φίλε κάτσε, να σου πω μια ιστορία
γιατί μας είπες, πως στην είπανε μισή!
Είχα αγνοούμενο, σοφό στη γεωγραφία
που ΄ξερε πάντα για ένα ολάκερο νησί!
 
Μα τώρα δείχνεις στη μητέρα τον καθρέφτη,
λες πως ραγίζει το γυαλί και δυστυχείς.
Ο εαυτός σου αναγνωρίζει κάποιον κλέφτη
που ισορροπεί στης άκρες πράσινης γραμμής.
 
Πάντα μου άρεσε πως μίλαγε η μητέρα.
Έκρυβε δάκρυα πριν πέσουν στα ρηχά.
Κάπου στο βάθος η φιγούρα του πατέρα
που κράταγε μία πατρίδα αγκαλιά.
 
Και συ γελάς, πως δεν σου μάθαν ιστορία
και αν σου μάθαν, σου την έμαθαν μισή.
Δες στη γωνιά παραμονεύει η ανδρεία
τόσων αμούστακων που η μοίρα τους κοινή!
 
Στης Αφροδίτης το νησί σου ταξιδεύω.
Σε μια γωνιά είναι το κλάμα μου θηλιά.
Τη λύτρωσή ενός λαού και γω προσμένω
Γι αυτό αν δεν ξέρεις καλύτερα σιωπά.

Μη ζητάς... / Δημήτριος Γκόγκας

Κάτω απ τα νερά του Πέγκου*,
είναι ένας καημός.
Μια παντοτινή αγάπη,
τ' ουρανού το φως.

Μη ζητάς να ταξιδέψω
χρόνο δε βαστώ.
Θάλασσες μα και πελάγη
δεν είδα όσο ζω.

Κάποια νύχτα στο κιτάπι
της αστροφεγγιάς,
έσβησα τον έρωτά μας
μ' αίμα της καρδιάς.

Μη ζητάς να επιστρέψω,
πίσω δεν γυρνώ.
Στέγνωσανε τα πελάγη,
οι θάλασσες κι εγώ.

*περιοχή του Στρυμονικού Σερρών

οι φωτογραφίες είναι της Ιωάννας Διαμαντίδου

Στρυμονικό / Δημήτριος Γκόγκας

 

Τα λόγια μου, του Πέγκου* ανεμώνες

σε κόλλες άσπρες που παρέμειναν κενές. 

Έρχονται φεύγουν, οι κάτασπροι χειμώνες. 

Τα κοριτσόπουλα, νεκρές νοικοκυρές. 

Ο ξεροπόταμος στραγγίζει τα νερά του. 

Ψοφούν γυρίνοι μες στα χέρια των παιδιών. 

Κάποιος τρελλός έχει κρυφτεί στην αγκαλιά του

κι είναι σκουπίδι σε μια μάζα σκουπιδιών. 

Πάνω στο Κρίστο* έχουν κλείσει τα σοκάκια

και τ΄ αγριο-άγκαθα τρυπάνε τους αρμούς.

Τα όνειρά μας σταυρωθήκαν σε στιχάκια.

Στους καφενέδες βλέπαμε τους οιωνούς. 

Θαντάσματα κυλούν απ΄τη Μαγκίλα*

Στου Χαραλάμπη* ψάχνουν πάλι για χρυσό. 

Του Φθινοπώρου κιτρινίσανε τα φύλλα.

Κι ένα λελέκι ξεφυσά στο πατρικό!

Και συ διαβάτη μες στους ψίθυρους μαντεύεις,

πόσες στιγμές έχουν χαθεί κάτω απ΄το φως. 

Σαν σε ταινία τους ανθρώπους πιλατεύεις

κι είν΄ ένας θάνατος σχεδόν ποιητικός! 

*Πέγκο, Μαγκίλα, Κρίστο: Λόφοι του Στρυμονικού Σερρών

* Χαραλάμπη: Αναφορά στο εκκλησάκι του Αγίου Χαράλαμπου

Στερνός αποχαιρετισμός / Δημήτριος Γκόγκας

 

Μάνα μην κλαις, δεν θ΄ αργήσω.
Έχω χρόνια μπροστά, να τρυγήσω.
 
Κι έχω πάρει μαζί,
τη ζακέτα τη γκρι,
μη κρυώσω.
Έρχομαι στις οκτώ,
ετοιμάσου κι εγώ,
φιλί θα σου δώσω.
 
Μάνα μην κλαις, δεν σ΄ αφήνω.
Είμαι μες στη φωτιά και νιώθω πως σβήνω.
 
Έχω πάρει μαζί,
τη δική σου ψυχή
και το χάδι.
Φίλησε ότι αγαπώ.
Σπείρε βασιλικό,
Να μυρίζω στον Άδη.
 
Μάνα μην κλαις
οι δικές μου εποχές
ποτέ δεν ανθίσαν.
Στο κουρνιαχτό
λάβα και ουρλιαχτό
μόνο αφήσαν.

τι κι αν θρηνώ / Δημήτριος Γκόγκας

Βάζω το δάκρυ στους αρμούς 
κι η πέτρα του ταιριάζει 
πέφτει θολό και καταγής 
μονάχο του λιμνάζει 

κι είναι σα βόλι που μεθά 
στη κάνη πολυβόλου 
σαν μια πνοή που καίγεται 
σ΄ευθεία φλογοβόλου

τι κι αν θρηνώ, ακούγομαι 
στα έγκατα της γης μου
που ΄τε ανθρώποι δεν πατούν 
κι ούτε ανθούν λουλούδια 

μόνο μια δύσοσμη οργή 
με χρώματα σφαγής 
γίνεται νότες πένθιμες 
σε νεκρικά τραγούδια. 

Η θλίψη / Δημήτριος Γκόγκας

Η θλίψη έρχεται νωρίς, 
πριν ξημερώσει η μέρα. 
Πριν γίνεις άνθος της αυγής. 
Πριν σε λαβώσει η σφαίρα!

Ποτίζεις το χρυσάνθεμο
και το βασιλικό σου. 
Πλανιέσαι απ΄τον άνεμο
και πνίγεις τον καημό σου. 

Η θλίψη μένει και διαρκώς
στο μάγουλο ένα δάκρυ. 
Πότε βροχή και ποταμός. 
Της μοίρας πότε άκρη. 

Για τους νεκρούς όλου του κόσμου / Δημήτριος Γκόγκας

 

Για τους νεκρούς όλου του κόσμου
που χαθήκανε
άδικα, θα γράψω ένα τραγούδι.
Να λέει η μοίρα  τους, πως προδοθήκανε
κι η θλίψη τους ένα αμάραντο λουλούδι.
 

Μικρό ζουμπούλι
στη στενή σχισμή του χρόνου,  
και ένα χνούδι
σε μια νότα γραμμοφώνου.
 
Για τους νεκρούς όλου του κόσμου
που αρνηθήκανε
την άρνηση και μπήκαν στο λαγούμι.
Σβηστήκαν τα ονόματα, λησμονηθήκανε.
Λευκές σελίδες σε ιστό στου άδη το  μπουντρούμι.
 
Γλυκό θα κάνω Κυριακής,
στην άκρια του θανάτου,
για να τρατάρω τον Χριστό,
σε μια σκιά ελάτου.

@Δημήτριος Γκόγκας

Η ΤΡΑΒΕΣΤΙ ΜΑΜΑ του Δημητρίου Γκόγκα

 

 
Θα κοιμηθώ με κάποιον άνδρα,
πίσω από κάτι πουρναριές
και θα ξυπνήσω μια γυναίκα
με θηλυκές αναλαμπές.
 
Θα μεγαλώσω τα βυζιά μου
με σιλικόνη πλαστική.
Θα σχολιάζουν στη μαμά μου,
υποκριτές κι αναρχικοί.
 

Κι όταν φουσκώσει η κοιλιά μου
κι αρχίσουν πόνοι κι εμετοί,
θα φτύνουμε την ομορφιά μου
και την πρησμένη μου θηλή!
 
Κι όταν απλώνω τα βρακιά μου,
μαζί με άλλες αδελφές,
θα κρύβουμε τα πρόσωπά τους
οι θλιβερές νοικοκυρές.
 
Θα γεννηθεί το τερατάκι,
από τομή καισαρική.
Ίσως να είναι μογγολάκι,
μα θα ναι ακόμα ένα παιδί.
 
Θα με ρωτούν «ποια είναι η μητέρα;»
και θα χαμογελώ πικρά
«μα εσύ μου μοιάζεις με πατέρα»
ή με μια τραβεστί μαμά!
 
Στο κυριακάτικο τραπέζι,
που από νωρίς θα στολιστεί,
θα είμαι εγώ κι Παναγία
κι αυτό το μπάσταρδο παιδί.
 
Θα υπογράφω ως γονέας,
χωρίς σαφή διακριτικά,
στο στόμα όλων σάπιο κρέας
με φιλελεύθερα μυαλά.
 
Τέλος, θα κάψω την ψυχή μου.
Άνδρας γενναίος τραβεστί!
Θα κάνω κάστρο την ζωή μου,
να μεγαλώσω το παιδί.

Μη μου θυμώνεις... / Δημήτριος Γκόγκας

 

Λαλιά /Δημήτριος Γκόγκας

 

 
Εγώ γεννήθηκα γυμνός σε μια ξερολιθιά
και με σπαργάνωσαν γριές με μια λερή ποδιά.
Μη βύζαξαν αετόπουλα, την ώρα που ο θεός,
έστελνε τον Αρχάγγελο με το λαμπρό του φως.
 
Με σήκωσε στα χέρια της η μάννα και μπροστά
στο εικονοστάσι στάθηκε κι είπε στην Παναγιά:
-Μαρία, αειπάρθενε, αυτό μου το παιδί
μην το σταυρώσετε ποτέ και καν΄ το ποιητή!
 
-Μα αν είναι θέλημα Θεού, της μοίρας του γραφτό
και φύγει για την έρημο, μαζί του ας χαθώ.
Θα γίνω αγέρι να φιλώ τα μαύρα του μαλλιά.
Θα γίνω κτύπος της καρδιάς που σπάει τα σωθικά.
 
Μα οι χάρες,  οι τρις - Χάριτες που αγιάζουν το νερό,
μου έδωσαν του Αι Γιαννιού να πιώ απ΄ τον αγιασμό.
Κι αμέσως έβγαλα φτερά και γίνηκα πουλί
και πέταξα ολομόναχο να βρω μια ξένη γη.

αΝεΚΠΛηΡωΤο */ Δημήτριος Γκόγκας

 

Ο Οδυσσέας και οι Σειρήνες. "Odysseus and the Sirens" - Alexander Bruckmann (1806 – 1852) . 

 

(τραγούδι που γράφτηκε την 2^η πρωινή ώρα)

 
Ευχήθηκα μια Κυριακή να έρθεις για τσιγάρο
κι όσα κι αν είχα μες στο νου, για σε θα παρατούσα.
Από τα χείλη σου τα δυο την κάφτρα να σου πάρω
κι ύστερα μες στον άνεμο τη στάχτη να πετούσα.
 
Μα συ γλυκά αρνήθηκες και είπα δεν πειράζει.
Μπορώ εγώ να σ΄ αγαπώ σε κάποιο εικονοστάσι.
Από τα μάτια σου ζεστό, το δάκρυ σου να στάζει.
Μαντήλι να το σκούπιζα, μα ξέρω είχα διστάσει!
 
Τα πρωινά σηκώνομαι κι ανοίγω τις κουρτίνες.
Κρατώ στο χέρι τον καφέ, στο στόμα τη συγνώμη.
Δεμένος παν στην κουπαστή,  ακούω τις σειρήνες
και τρέχουνε και κρύβονται στ΄ αμπάρια οι λοστρόμοι.
 
Γλυκά να σε νανούριζα μα η σκέψη με τρομάζει.
Πως πάλι θα με αρνηθείς πριν απ΄ την σταύρωση μου.
Το σαπιοκάραβο που ζω, τα κύματα αγκαλιάζει
και συ γελάς που γίνηκες αγκάθι στη ψυχή μου.

*Κατοχυρωμένο

Μάνα μην κλαις / Δημήτριος Γκόγκας

 

Μάνα μην κλαις, δεν θ΄ αργήσω.
Έχω χρόνια μπροστά, να τρυγήσω.
 
Κι έχω πάρει μαζί,
τη ζακέτα τη γκρι,
μη κρυώσω.
Έρχομαι στις οκτώ,
ετοιμάσου κι εγώ,
φιλί θα σου δώσω.
 
Μάνα μην κλαις, δεν σ΄ αφήνω.
Μα έχουν βάλει φωτιές και νιώθω πως σβήνω.
 
Έχω πάρει μαζί,
τη δική σου ψυχή
και το χάδι.
Φίλησε τον μπαμπά.
Πες του να μ΄ αγαπά,
μέρα και βράδυ.
 
Μάνα μην κλαις
οι δικές μου εποχές
ποτέ δεν ανθίσαν.
Στο κουρνιαχτό
λάβα και ουρλιαχτό
μόνο αφήσαν.

Ένας λύκος στο Στρυμονικό / Δημήτριος Γκόγκας

 

Σε καφενείο ενός χωριού κάπου στις Σέρρες, συγκεντρωθήκαν οι τσομπάνηδες, πρωί.
Για να σκοτώσουν ένα λύκο που τους τρώει, κάθε Σαββάτο μια κατσίκα κι ένα αρνί.

Βάλανε δόκανα, παγίδες, ρίξαν μέλι, μα ο Λύκος δεν τσίμπησε παιδιά.
Κάποιο τον είδανε τα δειλινά στο βάλτο κι άλλοι τον είδανε πίσω απ΄ την εκκλησιά.
 
Αυτόν το λύκο δεν θα πιάσουμε ποτέ μας, παίζει κρυφτό μες στα χαλάσματα.
Στο Πέγκο, στη Μαγκίλα, στο Τουλμπέσι και στου Στρυμόνα τα υγρά περάσματα.

«Μην είναι μύθος, μην είναι παραμύθι;», είπανε κάποιοι και γελάσανε πολύ.
«Λέγε την πρόταση» φωνάξανε οι μεγάλοι κι όλοι σιωπήσανε και στήσανε αυτί.
 
«Αν είναι μύθος, αν είναι παραμύθι, ξέρω έναν τζιμάνι κυνηγό.
Ζει με την κόκκινη- Σκουφίτσα, σε παραμύθι ολίγον λαϊκό.»

«Πάρτε τηλέφωνο, αν πιάν΄ το κινητό σας, σε κάποιο δάσος θα τρέχει ευτυχής.
Ακόμα κι οι αρκούδες κι οι αλεπούδες, παρακαλούνε: μην πυροβολείς»
 
Μα το «τζιμάνι» ο κυνηγός είπε το όχι. Οι απαιτήσεις του ήταν πολλές.
Για πληρωμή τους ζήτησε τον κάμπο και κάθε βράδυ να έχει αρπαχτές!»

«Α! να χαθείς πορνό γερε» απαντήσαν, πήγαινε να … (ακατάλληλη λέξη) τη γριά.
που την κατάπιε ο λύκος κι αναμένει, να του ξεσκίσεις και πάλι την κοιλιά.»
 
Κοιτάχτηκαν οι τσοπαναραίοι, μήπως ο λύκος είναι κάπου εκεί.
Μήπως και είν΄ ανάμεσα τους κι όχι ψηλά, κάπου εις το Σιβρί.

Διότι αν είν΄ απλώς στο παραμύθι δεν πρέπει να φοβούνται στο μαντρί,
χαλάλιν ότι τρώει κι ότι πίνει, χαλάλιν του η κατσίκα και τ΄ αρνί.
 
Οι μεγαλύτεροι οι λύκοι ζουν μαζί μας και δείχνουνε τα δόντια τους συχνά.
Σκίζουνε με όρεξη τα σωθικά μας, πίνουν καφέ το πρωινό με τον παπά.

Αυτούς του λύκους ν΄ αποφεύγετε, αν δείτε. Σας συνιστώ με πόνο της ψυχής.
Δείξτε και σεις τα δόντια σας . Μπορείτε.  Και πείτε είν΄ παιχνίδι της ζωής.
 
Επεξηγήσεις:

Πέγκο, Σιβρί, Μαγκίλα = Περιοχές του Στρυμονικού Σερρών
Τουλμπέσι= Περιοχή μεταξύ των κοινοτήτων Στρυμονικού και Ζευγολατιού
Στρυμόνας= Ποταμός του Ν. Σερρών
 

Στην Εκκλησιά του Αγίου Αντωνίου /Δημήτριος Γκόγκας

 

Στο σπίτι του Αι Αντωνιού, 
εκεί στη νότια πύλη

πιάνω το δάκρυ του Θεού

πριν γίνει χαμομήλι.

Στην Εκκλησιά που κάηκε

και ζώστηκε τη λάβα

μόνο ο χάρος χάρηκε

και του χωριού η σκλάβα.

Και τον χειμώνα, μια ανεμώνα

-στις αλκυόνες λαλεί η αηδόνα-

στέκεται μόνη.

Κι ένα κοράκι, μ΄ενα ανθάκι

ένα καντήλι ανάβει στο βραχάκι, 

και κείνο λιώνει. 

Στο σπίτι που γεννήθηκα

κάποιες μορφές στον τοίχο, 

ότι και αν ευχήθηκα

το λένε μ΄ έναν ήχο. 

Τις νύχτες που έρχονται καημοί

κι άνθρωποι ουρλιάζουν

στους στίχους βρίσκομαι και κει 

που τ΄ άδικο δικάζουν. 

Μια νιφάδα / Δημήτριος Γκόγκας

 Μια νιφάδα λαμπυρίζει στο κενό

Τρεις χειμώνες σε μια φωτογραφία

σκουριασμένο σ΄ ένατοίχο και παλιό

το πορτρέτο μου γεμάτο υγρασία. 

Καμουφλάρισες τα λάθη σου καλά

η ανάγκη μου σου έγινε παιχνίδι.

Στο σεντούκι της γιαγιάς τα μυστικά

και στη ξώθυρα τ΄ αντίο για στολίδι.

Σαν σχολούσε ο Δεκέμβρης 

σ΄είχα πάρει 

δυο ευχές να σου ψελλίσω, 

τυπικά.

Κι αν μου μίλησες το αισθάνθηκα

σαν χάρη

που την κάνει μια καρδιά 

που δεν πονά.

Η νιφάδα έπεσε μες στο κενό

οι χειμώνες σκορπιστήκανε στο χρόνο

στης ψυχής μου κολυμπάω τον βυθό

και για δόλωμα μοιράζω σ΄όλους πόνο

Τα τσιντσόνια* του Στρυμονικού* του Δημητρίου Γκόγκα

 

 

Πέρα από τα κυπαρίσσια
Περιμένουν τα κορίτσια
Δέκα μήνες χίλια χρόνια
Του Στρυμονικού τσιντσόνια*
 
Φανερώνονται και ζούνε
Τα παιδιά πυροβολούνε
Με τα όπλα με σφενδόνες
Νυχτολούλουδα σ΄ αιώνες
 
Κι έτσι καθώς κοιμούνται
Τα ταξίδια τους διηγούνται
Ως το Πέγκο* τη Μαγκίλα*
Ως εκεί που εγώ δεν οίδα
 

Τα τσιντσόνια στο χωριό μου
Βγαίνουν μέσα απ΄τον καημό μου
Και μετράνε  της καρδιάς μου
Τ΄ άστρα της αστροφεγγιάς μου
 
Κάθε άνοιξη, χειμώνα
Σβήνει μία ανεμώνα
Και οι φίλοι που χα πάντα
Στίχοι μέσα σε μπαλάντα
 
Ήχοι γίναν τα τσιντσόνια*
Μες στους κάμπους και τ΄ αλώνια
Απ΄το Κρίστο* ως το Τουλμπέσι*
Η ζωή μας έχει δέσει

 

*Στρυμονικό: Χωριό των Σερρών

*Τσιτνσόνια: Στη Σεραική διάλεκτο= τα σπουργίτια

*Πέγκο, Μαγκίλα, Τουλμπέσι, Κρίστο = περιοχές του Στρυμονικού

Περπάτησα στην Τους Χανέ* / Δημήτριος Γκόγκας

 Περπάτησα στην Τους Χανέ*

 Τα λούλουδα σου μοιάζουν. 

 Δάκρυ αναβλύζει  η πληγή,

τα στήθεια σαν πλαντάζουν!

Τόσα χρόνια, μια συνήθεια.

δε μ΄αποχαιρέτησες!

Ένα βράδυ προδωμένη,

σ΄ενα τοίχο μ΄εστησες!

Περπάτησα στην Τους Χανέ,

στου δειλινού τη χάση.

Το γιασεμί μαράθηκε

κι η αγάπη έχει γεράσει! 

Τόσα χρόνια, μια συνήθεια,

έφυγες, δεν μίλησες!

Κι η δική σου η αλήθεια

ήταν ψέμα, λύγισες!

Περπάτησα στην Τους Χανέ.

Απόγευμα Τετάρτης!

Κελάηδησαν τα πουλιά,

μου είπανε πως θα ρθεις!

*Τους Χανέ: Οδός στην περιοχή Μακεντζυ στη Λάρνακα

* Στίχοι σε ώρα ξεκούρασης

Τα παιδιά στο δάσος...από τον Δημήτριο Γκόγκα

 

 

Σημ: Φωτο από: http://www.press4dogs.com/2016/04/blog-post_286.html

Μέσα στο δάσος περπατάνε,
όλου του κόσμου τα παιδιά.
 Θερμά τα ζώα χαιρετάνε,
τ΄ αδύναμα, τα δυνατά.
 
Χορεύουνε και τραγουδάνε,
με τη Χελώνα, το Λαγό.
Η Καρδερίνα λέει: «Που πάνε;»
Κι αυτά φωνάζουν «Ποταμό!»
 
Καλούν το Φίδι στην παρέα,
που ΄χει το μήλο κολατσιό.
Την Πέρδικα την παν- ωραία,
τον Κούκο τον Ομορφονιό.
 
«Δεν θα με πάρετε και μένα;»
ψιθύρισε η Αλεπού.
«Θα χω τα μάτια μου κλεισμένα,
δεν θα μιλώ εκ του πονηρού!»
 
Οι Κάστορες μα και οι Βρίδες,
με τα μικρά τους στη σειρά, 
πλέξαν στεφάνι απ΄ ηλιαχτίδες
και φράγμα έχουν για φωλιά!
 
Χειροκροτούνε τα παιδάκια.
Πλέκει η Αράχνη υφαντό.
Οι Βάτραχοι λεν τραγουδάκια,
πάνω σε νούφαρο απαλό!
 
Γνωστός πλησίασε ο Λύκος,
με φουσκωμένη την κοιλιά.
Όλοι ουρλιάξανε: «Ο Απίκος!»
«βοηθήστε με μωρέ παιδιά!»
 
«Μες στη κοιλιά , πέτρες μου βάλαν,
ο κυνηγός και μια γιαγιά.
Την Κόκκινη- Σκουφίτσα βγάλαν
και μ΄ έραψαν με βελονιά!»
 
«Εσύ ήσουνα λοιπόν ο δράστης»
είπε η Μάρω η Αλεπού!
«Θα πας εκεί που ορίζει ο Πλάστης,
στον πάτο αυτού του ποταμού!»
 
Στρώσανε πλούσιο τραπέζι,
κι ετοίμασαν λαμπρή γιορτή.
Ο Τζίτζικας βιολί να παίζει,
 με τον Σκαντζόχοιρο μαζί!
 
Μέσα στο δάσος τα παιδάκια,
τα ζώα και ο ποταμός,
οι νύμφες και τα συννεφάκια,
τα ξωτικά κι ο ουρανός.
 
Στήνουν τον κόσμο τον δικό τους,
σπέρνουν Ειρήνη και Χαρά,
κύκλος μεγάλος ο χορός τους
κι όλοι μαζί μια αγκαλιά!  

Αγάπης ίχνη / Δημήτριος Γκόγκας

 

 

Ψέλλισες πως μ΄ αγάπησες και γω πως σ΄ αγαπούσα
[Κύλησε να ΄βρει η Άνοιξη τον μήνα που ποθούσα!]
 
Ύστερα έσκυψα σεμνά σου φίλησα τα χείλη
[έσταξε η θάλασσα αυγή και μύρισε κοχύλι.]
 
Άχνιζες το ροδόσταμο, Καλοκαιριού κοράσι
[Φεγγάρι λάμψε στη νυχτιά η  Πούλια να περάσει]
 
Έχρισες το Φθινόπωρο, πρώτη του Παραδείσου.
[Μια Πεταλούδα σίμωσε, στα λίκνο της κοιμήσου]
 
Και σαν Χειμώνας φάνηκε και κρύωσα θλιμμένος.
Αισθάνθηκα πως ήμουνα βαθειά λησμονημένος!

επισήμανση:  Πίνακας: Pablo Picasso. “Μητέρα και παιδί”

Μπλε περίοδος, 1902, Fogg Art Museum, Harvard University

Ο Κυρ Αντώνης πέταξε / Δημήτριος Γκόγκας

 

Εισαγωγή: Πριν από 36 χρόνια σ ΄ ένα χωριό των Σερρών, 

έφυγε ξαφνικά από τη ζωή, 

ένας υπέροχος άνθρωπος, πατέρας, κι οικογενειάρχης. 

Είχε ζήσει μέχρι τότε μια φτωχική ζωή, 

πότε ως αγρότης και πότε εργάτης.

Κουβαλούσε τον δικό του σταυρό,

όπως ο καθένας από εμάς.  

Είχε ζήσει όμως χωρίς να προλάβει να κάνει όλα όσα ήθελε. 

Πέταξε χωρίς να δει την μοίρα των παιδιών του.  

Κι είναι πάντα στη σκέψη μου.

 

Ο Κυρ Αντώνης πέταξε
 
Μέσα στην άνοιξη προσμένει,
μια ηλιαχτίδα να φανεί.
Μα ο καιρός είν΄ που βαραίνει,
τσιμπολογάει την ψυχή.
 
Ο Κυρ Αντώνης πέταξε!
Πουλί δεν ήταν, μα εχάθη.
Πέρα απ΄το πέρα τ΄ ουρανού.
Μες στην σιωπή του απέραντου.
Ο κυρ Αντώνης πέταξε!
Στην ερημιά, ανθός τ΄ αγκάθι!
 
Ξερό λουλούδι λύγισε.
Ένας λυγμός πικρός με σκίζει!
Τώρα η ανάμνηση πληγή,
το χθες στο μέσα μας μαυρίζει!
 
Ο Κυρ Αντώνης πέταξε!
Σκιά τον βλέπω στ΄ όνειρά μου.
Κάποτε έρχεται μιλά
και μου ανοίγει τα φτερά.
Ο Κυρ Αντώνης πέταξε!
Βρίσκεται ορθός μες στη καρδιά μου!