Οι ποιητές Παύλος Ανδρέου και ο Δημήτριος Γκόγκας στην εκδήλωση : Στη πανσέληνο του Αυγούστου (19 Αυγ 2024)

 

19 Αυγ 2024. Κάτω από την πανσέληνο του Αυγούστου πραγματοποιήθηκε σε κεντρικό πολυχώρο της Λάρνακας μουσικο - ποιητική βραδιά με θέμα -τι άλλο- το φεγγάρι. Πολύς ο κόσμος, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των διοργανωτών και απόλαυσε ποιητές και ποιήτριες να απαγγέλουν όμορφες δημιουργίες. Ανάμεσα σε αυτούς και εγώ με το ποίημά μου: Ένα φεγγάρι στο κεφάλι μου! και ο νεαρός ποιητής  Παύλος Ανδρέου με το ποίημά του: ΚΟΥΝΟΥΠΙ ΤΙΓΡΗΣ. 

ΚΟΥΝΟΥΠΙ ΤΙΓΡΗΣ / Παύλος Ανδρέου 
 
Σε ανήλιαγο σοκάκι
βουίζει ένα κουνούπι
παγιδευμένο
σταγόνες αγωνίας στα φτερά του.
«Προσοχή στο φως.
Είναι αναξιόπιστο.
Θάνατος εξασφαλισμένος.
Θανάσιμη παγίδα χωρίς έλεος.»
Ο εξολοθρευτής με βλέμμα έκπληκτο ρωτά:
«Μιλούν και τα κουνούπια;»
Το έντομο εξοργισμένο στροβιλίζεται.
«Απαιτώ εκεχειρία.
Απόδραση από το τεχνητό μαρτύριο
των LED.
Μη με εγκλωβίζετε στη δίψα των αισθήσεων…»
Τα βράδια της υπομονής
μεταμορφώνεται σε τίγρη ανελέητη.
Ρουφά το αίμα μας αχόρταγα
μέσα από αντανακλάσεις προβολέων
των διερχόμενων ασθενοφόρων.
Αποκτά διαστάσεις γιγαντιαίες
υπαγορεύοντας μεθοδικά τις τύψεις μας.

**

Ένα φεγγάρι στο κεφάλι μου! / Δημήτριος Γκόγκας
 
Ονειρεύομαι ένα ολόκληρο φεγγάρι.
Μα μέχρι σήμερα, μισό και κείνο, 

στερημένο από χρώμα.
Κι ύστερα, είναι και η μνήμη!
Μια μνήμη κομμένη στα δύο, 

όπως και η πατρίδα μου.
Σ αυτή τη μνήμη, 

θα ΄θελα ένα ολόκληρο φεγγάρι 

και μια πατρίδα.
Στα δύο, δυο μισοφέγγαρα, 

μόνο στα περασμένα.
 
Βλέπω τις ματιές των ανθρώπων 

στα σφραγιστά σύνορα ενός απομεσήμερου
Ακούω τις κραυγές τους, σαν κραυγές ενός ρολογιού που δεν σταματά,
παρά μόνο σαν το βόλι συναντήσει τον θάνατο.
Όταν νυχτώνει,
βγαίνει ο ήλιος.
Κι όταν ξημερώνει,
δηλώνεται η απουσία του φεγγαριού.
 

Συνηθίζω να κυκλοφορώ ακέφαλος!
Με περιγελούν εχθροί και φίλοι, 

στους δρόμους, στα σοκάκια 

και στη πράσινη γραμμή.
Μαύρη τη σταυρώνω εγώ, 

πιο μαύρη από ποτέ.
Βαθιά νυχτιά.
Και κάπου – κάπου σηκώνω τα χέρια 

και πιάνω το φεγγάρι.
Το βάζω επιμελώς στους ώμους.
Δεν μου ταιριάζει ακριβώς.
Μα ονειρεύομαι πως έχω ένα κεφάλι.
Ένα φεγγάρι, ένα πρόσωπο!

Στην Πανσέληνο του Αυγούστου: Συμμετείχα με το ποίημα: Ένα φεγγάρι στο κεφάλι μου! / Δημήτριος Γκόγκας

 
19 Αυγ 2024. Κάτω από την πανσέληνο του Αυγούστου πραγματοποιήθηκε σε κεντρικό πολυχώρο της Λάρνακας μουσικο - ποιητική βραδιά με θέμα -τι άλλο- το φεγγάρι. Πολύς ο κόσμος, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των διοργανωτών και απόλαυσε ποιητές και ποιήτριες να απαγγέλουν όμορφες δημιουργίες. Ανάμεσα σε αυτούς και εγώ με το ποίημά μου: Ένα φεγγάρι στο κεφάλι μου! 

Ένα φεγγάρι στο κεφάλι μου! 
 
Ονειρεύομαι ένα ολόκληρο φεγγάρι.
Μα μέχρι σήμερα, μισό και κείνο, 

στερημένο από χρώμα.
Κι ύστερα, είναι και η μνήμη!
Μια μνήμη κομμένη στα δύο, 

όπως και η πατρίδα μου.
Σ αυτή τη μνήμη, 

θα ΄θελα ένα ολόκληρο φεγγάρι 

και μια πατρίδα.
Στα δύο, δυο μισοφέγγαρα, 

μόνο στα περασμένα.
 
Βλέπω τις ματιές των ανθρώπων 

στα σφραγιστά σύνορα ενός απομεσήμερου
Ακούω τις κραυγές τους, σαν κραυγές ενός ρολογιού που δεν σταματά,
παρά μόνο σαν το βόλι συναντήσει τον θάνατο.
Όταν νυχτώνει,
βγαίνει ο ήλιος.
Κι όταν ξημερώνει,
δηλώνεται η απουσία του φεγγαριού.
 

Συνηθίζω να κυκλοφορώ ακέφαλος!
Με περιγελούν εχθροί και φίλοι, 

στους δρόμους, στα σοκάκια 

και στη πράσινη γραμμή.
Μαύρη τη σταυρώνω εγώ, 

πιο μαύρη από ποτέ.
Βαθιά νυχτιά.
Και κάπου – κάπου σηκώνω τα χέρια 

και πιάνω το φεγγάρι.
Το βάζω επιμελώς στους ώμους.
Δεν μου ταιριάζει ακριβώς.
Μα ονειρεύομαι πως έχω ένα κεφάλι.
Ένα φεγγάρι, ένα πρόσωπο!

 

 

 

"Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ΄εμπροστά μας" Πέντε ποιήματα που αναγνώστηκαν στην εκδήλωση της 10ης Ιαν 2024 στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στη Λάρνακα.

 

ΕΓΧΩΡΙΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ / Ανδρέας Τιμοθέου
 
Φτάσαμε στην πράσινη γραμμή των υδάτων.
Ο Dean Martin χαμήλωσε για λίγο
και η ξεναγός με φωνή ανταποκριτή
χωρίς φόβο, αλλά με βέβαιο πάθος
κατέθετε γεγονότα
απ΄ το ΄63 μέχρι το ΄74.
Τα Βαρώσια πρόβαλλαν περίλαμπρα
σαν καρτ ποστάλ που συναντάς
σε αποσκευές περαστικών.
Πιο πέρα είναι ο τόπος μας.
Ο τόπος μας…
Από παιδί ζήλευα
όσους είχαν το σπίτι της γιαγιάς για εξοχικό.
Το σπίτι στο βουνό
το σπίτι στη θάλασσα
το σπίτι που ήταν για όλους μια δεύτερη ευκαιρία.
Εγώ είχα μόνο το σπίτι στον συνοικισμό.
Παλάτι και Φρούριο
Καταφύγιο και Διωγμός
Χαρά και Βάσανο
ώσπου σκόνη έγινε
και περιμένει.
Η ρίζα χάθηκε ολότελα.
Ο τόπος μου, τσίμπι τζιαι κλώσι ραμμένο πάνω μου
εν η Σκάλα τζιαι τα Λεύκαρα που αγάπησα.
Η Καρπασία, χωσμένη μες στα σύννεφα
κάμνει πιπίλες τζιαι κεντήματα,
πλουμιά της βούφας
βουβά τζιαι ξηλωμένα.
Αννοίω το ερμάρι μου
τζιαι συντυχάνω με το χώμα της.
 
τσίμπι τζιαι κλώσι: τα κυριότερα είδη τελειώματος του λευκαρίτικου κεντήματος
χωσμένη: κρυμμένη
πιπίλα: πλεγμένο τελείωμα υφαντού σε διάφορα σχέδια
βούφα: αργαλειός
αννοίω: ανοίγω
συντυχάνω: συνομιλώ
 
 
**
ΜΠΕΡE  VERSUS… ΜΠΕΡΕ / Ιωάννας Παπαντωνίου
 
Αμοντάριστα τα πλάνα...
Βαραίνουν τις οθόνες μας…
Διάτρητο το σκοτάδι από τις σφαίρες.
Αιμορραγεί σε σεντόνια λευκά και είναι οι αλήθειες
ανάμεσα στους δύο κόσμους πληγές που δεν επουλώνονται.
Αδειάζουν οι σήραγγες και τα υπόγεια καταφύγια…
Υπέργειες γέφυρες ανυψώνονται για τη διαφυγή των άδειων μπόγων.
Δίχως προορισμό τα καραβάνια των αμάχων…
 
Το τελευταίο ανακοινωθέν…
Τα πηγάδια στερεύουν.
Θρύμματα το ψωμί στα χέρια της μάνας.
Το μάννα εξ ουρανού δυσεύρετο στις μαύρες αγορές.
Ανάμεσα στα μπαχαρικά μιας άλλης Ανατολής
δηλώνεται προς πώληση…
Στη σκακιέρα με τα γυάλινα πιόνια
σε θέση μάχης τα στρατιωτάκια.
Παρατημένα τόπια και σβούρες στα χαλάσματα.
Σαν τα παιδιά πετροβολούν
χάρτινοι πύργοι γκρεμίζονται…
Μα τόσες λεπτομέρειες σε μια Γκουέρνικα;
 
Αραδιάζω τα χρώματα στην παλέτα.
Τα πινέλα ακολουθούν εκείνο το κορίτσι
με τα μεγάλα μάτια και τα λυτά μαλλιά…
Μια Μούσα αναζητούν, να’ ναι ο πίνακας αλλιώτικος.
Μα εγώ δεν είμαι ο Σιαγκάλ…
Και οι άγγελοι;
Αιχμάλωτοι κι αυτοί δηλώθηκαν στη λίστα της ανταλλαγής…
Ίσως για την επόμενη εκεχειρία…
 
**
ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ / Αγγέλα Καιμακλιώτη
 
Διανύεις αποστάσεις
επί τόπου
κρατώντας πυξίδα
ένα μισοφέγγαρο ήλιο
που ανατέλλει και δύει
μαζί σου.
Φαύλη ανακύκλωση ευχών.
Του χρόνου στα σπίτια μας.
Του χρόνου στα σπίτια μας.
Του χρόνου!
Ποιου χρόνου;
Πορεύεσαι.
Εναποθέτεις ελπίδες.
Μνήμες ανακαλείς.
Πορεύομαι πλάι σου καιρό.
Δεν ξεχνώ
αλλά ούτε και θυμάμαι.
 
 
(Εκ του Σύνεγγυς, εκδόσεις Φαρφουλάς, 2014)
 
**
ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ
 
Κάποιες στιγμές που χάνονται μαζί μας
βαθιά στην κοιμισμένη γη.
Σκορπίζονται όπως η ψυχή μας,
σαν στάχτη ενός άδοξου ποιητή.
 
Νομίζω πως μιλούν με τ΄ έγκατα μας
και με των δένδρων τα ριζώματα.
Ανθούνε σαν καρποί, μες στ΄ αίματά μας
του φθινοπώρου τα φυλλώματα.
 
Την πλάτη μας χτυπούνε κι αντηχούνε
τα γέλια παν΄ στων τάφων την σιγή
και φτάνουν στις καρδιές όσων πονούνε
γιατί έχουν γίνει βράχοι μοναχοί.

**

Ευαισθησίες / Μαρία Χριστοδούλου
 
Τα πουλιά θα μάθουν
πού κρύβεται το βόλι;
 
Ο χρόνος σβήνει.
Σπουργίτια
ζητούν ελεημοσύνη
χελιδόνια
ψάχνουν φωλιές
περιστέρια
διψούν για την ειρήνη
αετοί
θηρεύουν στις κορφές.
 
Κραυγάζει ο Μουνκ
απ’ του Άδη τα σύνορα:
Άστε τα πουλιά
ξέγνοιαστα να πετούν.
Ψάχνουν ήλιο
στην ανηφόρα του Θεού.
 
Τα πουλιά έμαθαν το βόλι
στις σκιές του δάσους
με την πρώτη φωτιά.
 

Τα ποιήματα που αναγνώστηκαν στην παρουσίαση του βιβλίου ''ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΝΟΣΤΟΣ" στη Λάρνακα την 15 Απρ 2020

 ΠΕΤΡΕΣ του Χρήστου Αργυρού

ΤΟ ΨΩΜΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ του Δημητρίου Γκόγκα

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ της Αγγέλας Καιμακλιώτη

ΜΕΛΙΝΑ ΤΗΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ του Κώστα Κατσώνη

ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ του Λ. Περεντό

ΜΑΚΡΙΝΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ του Α.Τιμοθέου

Η ΠΙΟ ΠΙΚΡΗ ΣΕΛΙΔΑ της Χρυσούλας Λαμπριανού Παπαιωάννου

Προσφύγων Νόστος : Παρουσίαση της Ανθολογίας Ποίησης Κυπρίων Ποιητών και Τέχνης Κυπρίων Καλλιτεχνών την 15 Απριλίου 2022

\

στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών της Λάρνακας και ώρα 19:15.

Ποιήματα Απαγγέλλουν οι παρακάτω ποιητές και ποιήτριες :

Χρήστος Αργυρού

Δημήτριος Γκόγκας

Αγγέλα Καιμακλιώτη

Κώστας Κατσώνης

Χρ. Λαμπριανού

Λούης Περεντός 

Αθηνά Τέμβριου

Ανδρέας Τιμοθέου