Ενήμερος Ελλαδίτης πολίτης πάνω στην ιστορία της Κύπρου

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας 

   

κάθε φορά που έχουμε τον εορτασμό μιας εθνικής επετείου, όπως πρόσφατα τον εορτασμό του ΟΧΙ την 28η Οκτ, εμφανίζονται οι τρομεροί εκείνοι δημοσιογράφοι τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο, που προσπαθούν να μας πείσουν με διάφορα ρεπορτάζ ότι σχεδόν κανένας από τους νέους αλλά και από τους μεγαλύτερους σε ηλικία πολίτες δεν είναι ενήμεροι ούτε για την ουσία του εορτασμού, ούτε όμως γνωρίζουν κάποιες σημαντικές πληροφορίες για τα γεγονότα της κάθε επετείου. Προβάλλουν μετά μανίας, τις λανθασμένες απαντήσεις των συμπολιτών μας και όπως γνωρίζουμε η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης, οπότε συμπεραίνουμε ότι αγνοούμε παντελώς την ιστορία μας. Όμως μια μικρή ματιά στα βιβλία των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού, αλλά και των υπολοίπων τάξεων της Μέσης Εκπαίδευσης θα μας κάνει να αναγνωρίσουμε ότι τα παιδιά μας από το Δημοτικό ακόμα, διδάσκονται τα σημαντικότερα γεγονότα τόσο της Ελληνικής όσο και της Παγκόσμιας Ιστορίας. Φυσικά και θα λείπουν οι πολλές λεπτομέρειες, όμως αυτή η απουσία δεν αποτελεί τροχοπέδη στη γνώση του κυρίου κορμού του κάθε ιστορικού γεγονότος. 

    Αν ο μαθητής και μετάπειτα ενεργός πολίτης δεν θυμάται αυτά που διδάχθηκε, προφανώς και δεν έχει σχέση με το εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά είναι αποτέλεσμα πολλών άλλων παραγόντων. Αν όμως ο καθένας από εμάς θέλει , υπάρχει πάντοτε χρόνος να αναζητήσουμε την μάθηση κάθε ιστορικού γεγονότος. Η μη λεπτομερής γνώση, δεν σημαίνει και άγνοια του γεγονότος. Γνωρίζω πχ ότι έγινε το 1974 πραξικόπημα στην Κύπρο και ακολούθησε σε δύο φάσεις η εισβολή της Τουρκίας και η κατάκτηση όλου του βόρειου τμήματος του νησιού. Η κατοχή δε συνεχίζεται επί 50 χρόνια. Αλλά π.χ δεν γνωρίζω λεπτομερώς ούτε τους προέδρους της Κυπριακής Δημοκρατίας, ούτε τις προσπάθειες για επίλυση του κυπριακού προβλήματος. 

   Αυτή λοιπόν την άγνοια, την επισημαίνουν ως μείζον πρόβλημα και φυσικά η κάθε άστοχη απάντηση προκαλεί το γέλιο αλλά και τον δήθεν προβληματισμό μας. Η λύση βρίσκεται φυσικά στα χέρια του καθενός μας. Ανοίγεις το βιβλίο, ή ακόμα καλύτερα το κινητό τηλέφωνο εισέρχεσαι στο διαδίκτυο και μαθαίνεις τα γεγονότα, την κενή ώρα της ημέρας. Εμείς όμως προτιμάμε να γελάμε με τα διάφορα ανούσια βίντεο που κυκλοφορούν, με τις αδιάφορες αναφορές ασόβαρων ανθρώπων πάνω σε σημαντικά θέματα και πρόσωπα και με τις ελλειπείς γνώσεις μας, συμμετέχουμε σε συζητήσεις που πιθανότατα δεν οδηγούν και δεν καταλήγουν πουθενά. 

   Όταν ήρθα στην Κύπρο, κατάλαβα πως λόγω της μικρότητά της, ο πόνος του 74 δεν είχε απαλυνθεί ακόμα. Και μη γνωρίζοντας αναλυτικά το Κυπριακό πρόβλημα, αισθάνθηκα την ανάγκη, για να μην νιώθω μειονεκτικά σε συζητήσεις με φίλους και γνωστούς από την Κύπρο, να διαβάσω διάφορα βιβλία ιστορικών και ερευνητών, ώστε να έχω μια πιο ορθή άποψη, μια άποψη με λεπτομέρειες. Ξέφυγα λοιπόν από τις γενικές γνώσεις των Σχολείων και αναζήτησα την γνώση εκτός. Τόσο απλά. Θέληση υπήρχε! 

   Στην προσπάθειά μου λοιπόν να δείξω σε όλους σας, ότι από μικροί μαθαίνουμε στην Ελλάδα για την ιστορία της Κύπρου, θα σας παραπέμψω να διαβάσετε στις παρακάτω διευθύνσεις, τις αναφορές για την Μεγαλόνησο στα βιβλία Ιστορίας των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου της Ελλάδας. 

   α. https://dimitriosgogas2991964.blogspot.com/2024/10/1462-1470-1500-1522-1566-1571-1669-1718.html

   β. https://dimitriosgogas2991964.blogspot.com/2024/10/blog-post_16.html

   γ. https://dimitriosgogas2991964.blogspot.com/2024/10/blog-post_14.html

  δ. https://dimitriosgogas2991964.blogspot.com/2024/10/blog-post_12.html

Ιστορία της ελληνικής γλώσσας

 

Ιστορία της ελληνικής γλώσσας

Πρωτοελληνική (περ. 3000 π.Χ.)

Μυκηναϊκή (περ. 1600–1200 π.Χ.)

Ομηρική (περ. 1200–800 π.Χ.)

Αρχαία ελληνική (περ. 800–300 π.Χ.) Διάλεκτοι: Αιολική,  Αρκαδοκυπριακή, Αττική–Ιωνική,  Δωρική,  Παμφυλιακή,  Ομηρική Μακεδονική

Ελληνιστική Κοινή (περ. από 330 π.Χ. ως 700) Ιδιώματα:  Ασιανισμός,  Αττικισμός

Μεσαιωνική ελληνική (περ. 700–1700)

Νέα ελληνική γλώσσα (από το 1700) Ιδιώματα:  Δημοτική,  Καθαρεύουσα,  Αττικισμός Διάλεκτοι: Καππαδοκική,  Κατωιταλική ,  Κρητική,  Κυπριακή,  Ποντιακή,  Ρωμανιώτικη,  Τσακωνική

Άλλες μορφές (από 19ο/20ό αιώνα) Ελληνικός κώδικας Μπράιγ, Ελληνική νοηματική γλώσσα, Κώδικας Μορς

Αναφορές για την Κύπρο στο βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού της Δημόσιας Εκπαίδευσης της Ελλάδας

  γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Έχω ειλικρινά κουραστεί να διαβάζω στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αναρτήσεις που αναφέρουν ότι οι Έλληνες (οι ελλαδίτες : Έλληνες της Ελλάδας) δεν γνωρίζουν ή δεν διδάσκονται την ιστορία της Κύπρου και να συμφωνούν χωρίς δεύτερες σκέψεις οι Ελληνοκύπριοι (Έλληνες της Κύπρου= Κύπριοι) αδελφοί και φίλοι αλλά και το αντιθετο. Δηλαδή την άποψη αυτή να την υποστηρίζουν ένθερμα οι Ελληνοκύπριοι (Έλληνες της Κύπρου= Κύπριοι) και να την υιοθετεί το σύνολο των Ελλήνων (οι ελλαδίτες : Έλληνες της Ελλάδας). 

    Όμως η πραγματικότητα (δηλαδή η εκπαίδευση που λαμβάνεται άλλα αποδεικνύει) είναι τελείως διαφορετική και θα μπω στην διαδικασία, μεταφέροντας αποσπάσματα από τα εκπαιδευτικά βιβλία της Ιστορίας, τόσο του Δημοτικού όσο και του Γυμνασίου αλλά και του Λυκείου, να διαψεύσω αυτή την τοποθέτηση. Δεν ξέρω πραγματικά τους λόγους που ωθούν όλους αυτούς να εκφράζονται ανιστόρητα. Αλλά είναι καλό, ορθό και ιστορικά ηθικό, πρίν αναπτύσουν μια θέση να ανοίγουν κάποια βιβλία, που έχουν γραφτεί από Εκπαιδευτικούς της Δημόσιας Εκπαίδευσης και Καθηγητές Πανεπιστημίων. 

Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού της Δημόσιας Εκπαίδευσης της Ελλάδας. 

Οθωµανικές κατακτήσεις:

1462 Λέσβος 
1470 Εύβοια 
1500 Μεθώνη Κορώνη
1522 Ρόδος 
1566 Χίος 
1571 Κύπρος
1669 Κρήτη 
1718 ανάκτηση Πελοποννήσου 

*

Το κυπριακό ζήτηµα είναι σηµαντικό εθνικό θέµα και απασχολεί έντονα τη διεθνή κοινότητα στο δεύτερο µισό του 20ού αιώνα. Η Κύπρος βρίσκεται από το 1878 στην κατοχή των Άγγλων, αλλά οι Ελληνοκύπριοι επιθυµούν την ένωση του νησιού µε την Ελλάδα. Μετά την αποτυχία των ειρηνικών διεκδικήσεων, το 1955 αρχίζει ο ένοπλος απελευθερωτικός αγώνας των Κυπρίων εναντίον των Άγγλων. Την ένοπλη δράση αναλαµβάνει η µυστική στρατιωτική οργάνωση Ε.Ο.Κ.Α. Ο κυπριακός λαός συµµετέχει και συµπαραστέκεται µε όλες του τις δυνάµεις. Οι συγκρούσεις είναι πολλές και οι αγγλικές δυνάµεις επιβάλλουν σκληρά µέτρα στο νησί. Η διεθνής κοινότητα αδυνατεί να βρει λύση. Τελικά, το 1960, η Κύπρος ανακηρύσσεται ανεξάρτητη δηµοκρατία, µε πρόεδρο τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Σηµαντικά προβλήµατα εµφανίζονται όµως στις σχέσεις των δύο κοινοτήτων που κατοικούν στο νησί και αναγνωρίζονται από το Σύνταγµα, τους Ελληνοκύπριους που υπερτερούν αριθµητικά και τους Τουρκοκύπριους. Τον Ιούλιο του 1974, η ελληνική χούντα προσπαθεί µε πραξικόπηµα να ανατρέψει τον πρόεδρο της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας. Η Τουρκία εισβάλλει τότε στην Κύπρο και τα στρατεύµατά της καταλαµβάνουν το βόρειο τµήµα του νησιού. Σχηµατίζουν εκεί ένα τουρκοκυπριακό κράτος, το οποίο δεν αναγνωρίζεται από τη διεθνή κοινότητα. Μεγάλος αριθµός Ελληνοκυπρίων εκτοπίζεται βίαια και το νησί διχοτοµείται. Από τότε η Κύπρος παραµένει διχοτοµηµένη και το κυπριακό πρόβληµα άλυτο. Η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το 2004, δίνει νέες ελπίδες για τη λύση του ζητήµατος.

*

 ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ 

Ε.Ο.Κ.Α.: η Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών, η οποία δρα το διάστηµα 1955- 1959 µε αρχηγό τον Γεώργιο Γρίβα 

διχοτόµηση της Κύπρου: η διαίρεση της Κύπρου, µετά την εισβολή των τουρκικών στρατευµάτων, σε δύο τµήµατα

*

 Ο Απελευθερωτικός Αγώνας των Ελληνοκυπρίων (1955-1959)

 Απόσπασµα από προκήρυξη του Αγώνα της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών (Ε.Ο.Κ.Α.): «Με την βοήθειαν του Θεού, µε πίστιν εις τον αγώνα µας, µε την συµπαράστασιν ολοκλήρου του Ελληνισµού και µε την βοήθειαν των Κυπρίων, αναλαµβάνοµεν τον αγώνα δια την αποτίναξιν* του Αγγλικού ζυγού** […] Εάν οι δυνάσται*** µας δεν θέλουν να αποδώσουν την λευτεριά µας, µπορούµε να την διεκδικήσωµεν µε τα ίδια µας τα χέρια και µε το αίµα µας. […] Έλληνες, όπου και αν ευρίσκεσθε, ακούσατε την φωνήν µας: Εµπρός, όλοι µαζί για την λευτεριά της Κύπρου µας.» * απελευθέρωση ** κατοχή *** (Άγγλοι) κατακτητές

--Απόσπασµα άρθρου της Εφηµερίδας Φιλελεύθερος (11-12-1955): «Ζωηραί διαδηλώσεις µαθητών και µαθητριών εσηµειώθησαν χθες εις την Λευκωσίαν, εις τας οποίας και έλαβαν µέρος 300 µαθηταί και µαθήτριαι του Παγκυπρίου Γυµνασίου, καθώς και αρκεταί εκατοντάδες εκ των άλλων Σχολών Μέσης Παιδείας... Αι στρατιωτικαί και αστυνοµικαί δυνάµεις προέβησαν* εις αθρόας** συλλήψεις. Συνολικώς συνελήφθησαν 29 µαθηταί εξ ων 26 του Παγκυπρίου Γυµνασίου. Μεταξύ των συλληφθέντων συµπεριελαµβάνοντο και 4 µαθήτριαι.» *πραγµατοποίησαν **οµαδικές

*

Το πραξικόπηµα και η εισβολή το 1974

«Η ελληνική κυβέρνηση […] διέταξε […] τους έλληνες αξιωµατικούς της εθνοφρουράς* να καταλάβουν την εξουσία στην Κύπρο και να δολοφονήσουν τον Μακάριο. Έτσι στις 15 Ιουλίου (1974) οι δυνάµεις αυτές κινήθηκαν εναντίον του προεδρικού µεγάρου και άλλων στρατηγικών σηµείων της Λευκωσίας και των άλλων κυριότερων πόλεων. Αιµατηρές µάχες διεξήχθησαν παντού […] Ο Μακάριος κατάφερε να διαφύγει στη Πάφο…» Κρανιδιώτης Γ., Το κυπριακό πρόβληµα 1960-1974, Θεµέλιο, Αθήνα 1984, σ. 240 *ελληνική φρουρά της Κύπρου 

Απόσπασµα από το ∆ιάγγελµα του Μακάριου στις 15 Ιουλίου 1974: «Ελληνικέ Κυπριακέ λαέ! […] Είµαι ο Μακάριος. Είµαι εκείνος τον οποίον συ εξέλεξες δια να είναι ο ηγέτης σου. ∆εν είµαι νεκρός όπως η χούντα των Αθηνών και οι εδώ εκπρόσωποί της θα ήθελαν. Είµαι ζωντανός και είµαι µαζί σου, συναγωνιστής και σηµαιοφόρος εις τον κοινόν αγώνα. Το πραξικόπηµα της χούντας απέτυχε…»

*

 κράτη - µέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης 

Έτος ένταξης χώρα 

1951 Βέλγιο, Οµοσπονδιακή ∆ηµοκρατία Γερµανίας (Γερµανία), Γαλλία, Ιταλία, Λουξεµβούργο, Ολλανδία 

1973 ∆ανία, Ιρλανδία, Ηνωµένο Βασίλειο (Αγγλία) 

1981 Ελλάδα 

1986 Ισπανία, Πορτογαλία 

1995 Αυστρία, Φινλανδία , Σουηδία 

2004 Κύπρος, Τσεχία, Εσθονία, Ουγγαρία, Λετονία, Λιθουανία, Μάλτα, Πολωνία, Σλοβακία, Σλοβενία

Αναφορές για την Κύπρο στο βιβλίο της ιστορίας της Ε΄ Δημοτικού της Δημόσιας Εκπαίδευσης της Ελλάδας

  γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

            

Έχω ειλικρινά κουραστεί να διαβάζω στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αναρτήσεις που αναφέρουν ότι οι Έλληνες (οι ελλαδίτες : Έλληνες της Ελλάδας) δεν γνωρίζουν ή δεν διδάσκονται την ιστορία της Κύπρου και να συμφωνούν χωρίς δεύτερες σκέψεις οι Ελληνοκύπριοι (Έλληνες της Κύπρου= Κύπριοι) αδελφοί και φίλοι αλλά και το αντιθετο. Δηλαδή την άποψη αυτή να την υποστηρίζουν ένθερμα οι Ελληνοκύπριοι (Έλληνες της Κύπρου= Κύπριοι) και να την υιοθετεί το σύνολο των Ελλήνων (οι ελλαδίτες : Έλληνες της Ελλάδας). 

    Όμως η πραγματικότητα (δηλαδή η εκπαίδευση που λαμβάνεται άλλα αποδεικνύει) είναι τελείως διαφορετική και θα μπω στην διαδικασία, μεταφέροντας αποσπάσματα από τα εκπαιδευτικά βιβλία της Ιστορίας, τόσο του Δημοτικού όσο και του Γυμνασίου αλλά και του Λυκείου, να διαψεύσω αυτή την τοποθέτηση. Δεν ξέρω πραγματικά τους λόγους που ωθούν όλους αυτούς να εκφράζονται ανιστόρητα. Αλλά είναι καλό, ορθό και ιστορικά ηθικό, πρίν αναπτύσουν μια θέση να ανοίγουν κάποια βιβλία, που έχουν γραφτεί από Εκπαιδευτικούς της Δημόσιας Εκπαίδευσης και Καθηγητές Πανεπιστημίων. 

Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από βιβλίο Ιστορίας της Ε΄ Δημοτικού της Δημόσιας Εκπαίδευσης της Ελλάδας. 

1. Οι μακροχρόνιοι πόλεμοι ανάμεσα στους Πέρσες και τους Βυζαντινούς εξάντλησαν και τα δυο κράτη. Το γεγονός αυτό εκμεταλλεύτηκαν οι Άραβες. Μέσα σε λίγα χρόνια επεκτάθηκαν από την άγονη Αραβία και κατέλαβαν πολλές περσικές και βυζαντινές περιοχές. Έκαναν πρωτεύουσά τους τη Δαμασκό της Συρίας κι έγιναν διαρκής κίνδυνος για το Βυζάντιο. Με στόλο, κατέλαβαν την Κύπρο, τη Ρόδο και άλλα νησιά του Αιγαίου ανοίγοντας θαλάσσιο δρόμο για την Κωνσταντινούπολη. Η κατάκτησή της, άλλωστε, ήταν ο μόνιμος σκοπός τους. Η πρώτη προσπάθει έγινε το 673 μ.Χ. και κράτησε πέντε χρόνια. Η δεύτερη έγινε το 717 μ.Χ(από το κεφάλαιο : Οι Βυζαντινοί και οι Άραβες)
2. Ο πιο ξακουστός από τους Ακρίτες ήταν ο Βασίλειος Διγενής, που στο πρόσωπό του συγκέντρωνε τα χαρίσματα όλων των Ακριτών και εξυμνήθηκε ξέχωρα στο έπος3 «Βασίλειος Διγενής Ακρίτας». Στην Κύπρο, στον Πόντο, στην Κρήτη και σ’ όλη την Ελλάδα μιλούν και τραγουδούν, ακόμη και σήμερα, για «της γης τον ανδρειωμένο», που είναι απόγονος του Ηρακλή, του Αχιλλέα και του Μεγαλέξανδρου, αλλά και πρόγονος του κλέφτη του 1821.  (σελ: 61)
3. Ο Διγενής στην Κύπρο και στην Κρήτη «Στην Κύπρο και στην Κρήτη μολογούν πως ο Διγενής, εκτός από τη φύλαξη των συνόρων της Ανατολής είχε έγνοια και για τα δύο νησιά, την Κύπρο και την Κρήτη, που τα χρόνια εκείνα δέχονταν συχνά πυκνά τις επιθέσεις των Αράβων (Σαρακηνών). Για να βρεθεί κοντά τους, λέει, τις ώρες που κινδύνευαν, πάταε γερά στην Ασία, στήριζε το δεξί του χέρι στις κορυφές των κυπριακών βουνών και μ’ ένα πήδημα βρισκόταν ορθός στην κορυφή του Ψηλορείτη, γυροφέρνοντας τη ματιά του στα πέλαγα του νησιού, μην τ’ απειλούν σαρακηνά καράβια. Θεριός, όμως, καθώς ήταν ο ίδιος και δυνατά καθώς ήταν τα σάλτα4 του, άφησαν σημάδι της παλάμης του στο κυπριακό βουνό, τον Πενταδάχτυλο, και αχνάρι της πατημασιάς του στον Ψηλορείτη της Κρήτης που οι παλιοί το λεν ακόμη: «η πατουχιά5 του Διγενή!».
4. Η βυζαντινή Κύπρος:Η συμβολή της Κύπρου στην αναχαίτιση των εχθρών του Βυζαντίου ήταν μεγάλη. Στο έδαφός της έγιναν σκληρές πολεμικές συγκρούσεις και το νησί γνώρισε μεγάλες καταστροφές. Με ιδιαίτερη συνθήκη το νησί ανακηρύχτηκε «ουδέτερο και αυτοδιοικούμενο».Στην Κύπρο κατοικούσαν Έλληνες από τα μυκηναϊκά χρόνια1. Στα αρχαία χρόνια το νησί είχε ιδιαίτερη ανάπτυξη και διατηρούσε συχνές εμπορικές και πολιτιστικές επαφές με τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας, της Αιγύπτου και της Μεγάλης Ελλάδας. Στα ρωμαϊκά χρόνια, ακολουθώντας τη μοίρα των άλλων ελληνικών περιοχών, κατακτήθηκε και κυβερνήθηκε από Ρωμαίους διοικητές. Ο Μέγας Κωνσταντίνος εκτίμησε ιδιαίτερα τη στρατηγική θέση2 της Κύπρου και φρόντισε για την αξιοποίησή της. Έχτισε την κατεστραμμένη από σεισμό αρχαία πρωτεύουσά της Σαλαμίνα και την ονόμασε Κωνσταντία3. Όρισε ακόμη Βυζαντινό αξιωματούχο για τη διοίκηση του νησιού και τοποθέτησε ενισχυμένη φρουρά και ναυτική δύναμη για την ασφάλειά του. Την Κύπρο επισκέφτηκε και η μητέρα του, Αγία Ελένη, όταν γύριζε από τα Ιεροσόλυμα και ίδρυσε εκεί ναό. Κύρια απασχόληση των κατοίκων του νησιού ήταν η γεωργία. Σιτάρι, λάδι, κρασί, μαστίχα, αρωματικά φυτά και μέλι ήταν τα πιο σημαντικά από τα προϊόντα τους. Πολλοί από τους κατοίκους των παραλίων ασχολούνταν με το εμπόριο και τη ναυτιλία. Σημαντική πηγή πλούτου ακόμη αποτελούσαν τα ορυχεία χαλκού και αργύρου, που λειτουργούσαν εκεί από τα μυκηναϊκά χρόνια. Η Κύπρος δέχτηκε πρώτη την επίθεση των Αράβων, κατά τη ναυτική επέκτασή τους στα μέσα του 7ου αιώνα. Παρά την αντίσταση του πληθυσμού και των βυζαντινών πλοίων που στάθμευαν εκεί, κατέλαβαν την πρωτεύουσά της, λεηλάτησαν το νησί και κατέλυσαν τις βυζαντινές αρχές. Έβαλαν αραβικές φρουρές στις 14 μεγάλες πόλεις του νησιού κι εγκατέστησαν σ’ αυτές αραβόφωνους πληθυσμούς από τις κατακτημένες περιοχές της Συρίας. Το γεγονός αυτό ήταν βαρύ πλήγμα για το Βυζάντιο, επειδή η Κύπρος, μετά την απώλεια της Συρίας και της Παλαιστίνης, ήταν θέση «κλειδί», «ναυτικός προμαχώνας» και ορμητήριο των Βυζαντινών στην ανατολική Μεσόγειο. Γι’ αυτό ο βυζαντινός στόλος επανήλθε καλύτερα οργανωμένος, ανακατέλαβε το νησί και ανάγκασε τους Άραβες ν’ αποχωρήσουν. Οι συγκρούσεις Αράβων και Βυζαντινών όμως στον χώρο του νησιού επαναλήφθηκαν πολλές φορές και είχαν ως αποτέλεσμα τις συχνές καταστροφές και λεηλασίες των περιουσιών, αλλά και τη σφαγή ή την αιχμαλωσία των κατοίκων του. Κι επειδή ο κίνδυνος αυτός ήταν αδιάκοπος, οι Κύπριοι ζήτησαν κι από τους δυο αντιμαχόμενους να δεχτούν την ουδετερότητα του νησιού, αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να πληρώνουν έναν ετήσιο φόρο υποταγής και στους δύο. Οι αντίπαλοι δέχτηκαν την πρόταση και την επικύρωσαν με συνθήκη ειρήνης. Σύμφωνα μ’ αυτή, την εξουσία διοίκησης του νησιού είχε ο χριστιανός Αρχιεπίσκοπος και ένα συμβούλιο εκπροσώπων του λαού από τις 14 περιφέρειές του. Αυτός ο τρόπος αυτοδιοίκησης του νησιού κράτησε, με μικρές διακοπές, τριακόσια περίπου χρόνια, ως το 965 μ.Χ. Τότε ο Νικηφόρος Φωκάς νίκησε τους Άραβες, απελευθέρωσε τη Μεσόγειο από τους Σαρακηνούς πειρατές και ενσωμάτωσε ξανά την Κρήτη και την Κύπρο στο βυζαντινό κράτος. Στη διάρκεια της τρίτης Σταυροφορίας, το 1191, η Κύπρος κατακτήθηκε από τους Σταυροφόρους. Την κυβέρνησαν οι Φράγκοι και οι Βενετοί μέχρι το 1571, χρονιά που την κατέλαβαν οι Τούρκοι. Εκείνη την εποχή χτίστηκαν οι εντυπωσιακοί καθεδρικοί ναοί της Αγίας Σοφίας στη Λευκωσία και του Αγίου Νικολάου στην Αμμόχωστο, που ακολουθούν τη γοτθική αρχιτεκτονική της Δύσης.
5. Τα προνόμια της Κύπρου στα βυζαντινά χρόνια Το 448 μ.Χ. ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου ζήνων παραχώρησε στον αρχιεπίσκοπο της Κύπρου το προνομιακό δικαίωμα να φορεί στις εκκλησιαστικές τελετές πορφυρά άμφια, να υπογράφει με κόκκινο μελάνι, να κρατεί αυτοκρατορικό σκήπτρο, αντί ποιμαντορικής ράβδου, και να ασκεί κοσμική εξουσία στο νησί. Τα αυτοκρατορικά αυτά προνόμια της εκκλησίας σεβάστηκαν, στους αιώνες που ακολούθησαν, όλοι σχεδόν οι κατακτητές του νησιού και εξακολουθούν να διατηρούνται μέχρι σήμερα. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (Εκδοτική Αθηνών)
6. Οι θετικές πλευρές της ουδετερότητας Η συνθήκη Βυζαντινών και Αράβων για την ουδετερότητα της Κύπρου υποχρέωνε και τους δύο να μην επεμβαίνουν στα θέματα διοίκησης και λατρείας των κατοίκων του νησιού. Η συμφωνία αυτή: • προφύλαξε τους Κύπριους χριστιανούς από τον εξισλαμισμό, • εμπόδισε τη μεταφορά της εικονομαχικής διαμάχης των Βυζαντινών στην Κύπρο, • έκανε το νησί καταφύγιο πολλών εικονολατρών που είχαν διωχθεί από το Βυζάντιο ή χριστιανών από τις αραβοκρατούμενες γειτονικές περιοχές και • βοήθησε τη συνέχιση της εικονογραφίας, που είχε διακοπεί στο Βυζάντιο.

Αναφορές για την Κύπρο στο βιβλίο της ιστορίας της Δ΄ Δημοτικού της Δημόσιας Εκπαίδευσης της Ελλάδας

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

    Έχω ειλικρινά κουραστεί να διαβάζω στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αναρτήσεις που αναφέρουν ότι οι Έλληνες (οι ελλαδίτες : Έλληνες της Ελλάδας) δεν γνωρίζουν ή δεν διδάσκονται την ιστορία της Κύπρου και να συμφωνούν χωρίς δεύτερες σκέψεις οι Ελληνοκύπριοι (Έλληνες της Κύπρου= Κύπριοι) αδελφοί και φίλοι αλλά και το αντιθετο. Δηλαδή την άποψη αυτή να την υποστηρίζουν ένθερμα οι Ελληνοκύπριοι (Έλληνες της Κύπρου= Κύπριοι) και να την υιοθετεί το σύνολο των Ελλήνων (οι ελλαδίτες : Έλληνες της Ελλάδας). 

    Όμως η πραγματικότητα (δηλαδή η εκπαίδευση που λαμβάνεται άλλα αποδεικνύει) είναι τελείως διαφορετική και θα μπω στην διαδικασία, μεταφέροντας αποσπάσματα από τα εκπαιδευτικά βιβλία της Ιστορίας, τόσο του Δημοτικού όσο και του Γυμνασίου αλλά και του Λυκείου, να διαψεύσω αυτή την τοποθέτηση. Δεν ξέρω πραγματικά τους λόγους που ωθούν όλους αυτούς να εκφράζονται ανιστόρητα. Αλλά είναι καλό, ορθό και ιστορικά ηθικό, πρίν αναπτύσουν μια θέση να ανοίγουν κάποια βιβλία, που έχουν γραφτεί από Εκπαιδευτικούς της Δημόσιας Εκπαίδευσης και Καθηγητές Πανεπιστημίων. 

Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από βιβλίο Ιστορίας της Δ΄ Δημοτικού της Δημόσιας Εκπαίδευσης της Ελλάδας. 

1. Έφτασα εδώ μ' ένα καράβι και τους συντρόφους μου, είμαι όμως πάλι έτοιμος ν' ανοιχτώ στη θάλασσα και να πάω στην Τεμέση της Κύπρου ν' ανταλλάξω γυαλιστερό σίδερο που κουβαλάω με χαλκό. Όμηρος, Οδύσσεια, α, 201-204  (σελ:18)
2. Η επίσκεψη του Σόλωνα στην Κύπρο. Ο Σόλωνας, όταν επισκέφτηκε την Κύπρο, φιλοξενήθηκε από έναν βασιλιά που τον έλεγαν Φιλόκυπρο. Αυτός ζούσε σε μια μικρή πόλη, φτωχή και ορεινή, κοντά σ' ένα ποτάμι, τον Κλάριο. Ο Σόλωνας έπεισε τον βασιλιάναμεταφέρει την πόλη του από το βουνό στον κάμπο και να τη χτίσει από την αρχή πιο μεγάλη και πιο ωραία. Μάλιστα ο ίδιος ο Αθηναίος σοφός έκανε τα σχέδια της καινούριας πόλης και τα έφτιαξε πολύ όμορφα, για να πάνε να μείνουν εκεί πολλοί άνθρωποι. Οι βασιλιάδες των άλλων πόλεων της Κύπρου ζήλεψαν την τύχη του Φιλόκυπρου. Εκείνος πάλι, για να τιμήσει και να ευχαριστήσει τον Σόλωνα, έδωσε στην πόλη του το όνομα Σόλοι από το όνομα του μεγάλου Αθηναίου νομοθέτη. Πλούταρχος, Σόλωνας,26
   
   
   
3. Ο συμμαχικός στόλος με αρχηγό τον Κίμωνα στράφηκε εναντίον των Περσών, τους οποίους τελικά νίκησε στον Ευρυμέδοντα ποταμό (465 π.Χ.). Λίγα χρόνια αργότερα σε μια εκστρατεία στην Κύπρο, ο Κίμωνας σκοτώθηκε πολεμώντας εναντίον των Περσών. Οι Αθηναίοι, χωρίς τον αρχηγό τους, συνέχισαν τη μάχη και νίκησαν. (σελ: 64)

Σχέσεις Αρχαίων Ελλήνων και Κύπρου (αποσπάσματα από το βιβλίο της ιστορίας της Γ΄ Δημοτικού της Δημόσιας Εκπαίδευσης της Ελλάδας)

      γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

    Έχω ειλικρινά κουραστεί να διαβάζω στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αναρτήσεις που αναφέρουν ότι οι Έλληνες (οι ελλαδίτες : Έλληνες της Ελλάδας) δεν γνωρίζουν ή δεν διδάσκονται την ιστορία της Κύπρου και να συμφωνούν χωρίς δεύτερες σκέψεις οι Ελληνοκύπριοι (Έλληνες της Κύπρου= Κύπριοι) αδελφοί και φίλοι αλλά και το αντιθετο. Δηλαδή την άποψη αυτή να την υποστηρίζουν ένθερμα οι Ελληνοκύπριοι (Έλληνες της Κύπρου= Κύπριοι) και να την υιοθετεί το σύνολο των Ελλήνων (οι ελλαδίτες : Έλληνες της Ελλάδας). 

    Όμως η πραγματικότητα (δηλαδή η εκπαίδευση που λαμβάνεται άλλα αποδεικνύει) είναι τελείως διαφορετική και θα μπω στην διαδικασία, μεταφέροντας αποσπάσματα από τα εκπαιδευτικά βιβλία της Ιστορίας, τόσο του Δημοτικού όσο και του Γυμνασίου αλλά και του Λυκείου, να διαψεύσω αυτή την τοποθέτηση. Δεν ξέρω πραγματικά τους λόγους που ωθούν όλους αυτούς να εκφράζονται ανιστόρητα. Αλλά είναι καλό, ορθό και ιστορικά ηθικό, πρίν αναπτύσουν μια θέση να ανοίγουν κάποια βιβλία, που έχουν γραφτεί από Εκπαιδευτικούς της Δημόσιας Εκπαίδευσης και Καθηγητές Πανεπιστημίων. 

Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από βιβλίο Ιστορίας της Γ΄ Δημοτικού της Δημόσιας Εκπαίδευσης της Ελλάδας. 

1. Οι πιο σπουδαίοι οικισμοί (της νεολιθικής εποχής) είναι το Σέσκλο και το Διμήνι στη Θεσσαλία, κοντά στον Βόλο, και η Χοιροκοιτία στην Κύπρο. 
2. Υπάρχει χάρτης που δείχνει τις εμπορικές σχέσεις των Μινωιτών με περιοχές του Ελληνισμού και φυσικά με την Κύπρο.
   
   
   
3. Στο κεφάλαιο: Οι Αχαιοί πήγαν και στην Κύπρο αναφέρονται τα παρακάτω: Για πολλά χρόνια οι Μυκηναίοι έμποροι ταξίδευαν στην Κύπρο κι έπαιρναν από εκεί χαλκό. Το πολύτιμο αυτό μέταλλο υπήρχε άφθονο στο νησί. Αργότερα πολλοί από αυτούς εγκαταστάθηκαν μόνιμα εκεί. Ίδρυσαν αρκετές πόλεις και γύρω τους έχτισαν ψηλά τείχη. Οι πιο σπουδαίες πόλεις ήταν η Έγκωμη και το Κίτιο. Πολλοί Μυκηναίοι τεχνίτες, αγγειοπλάστες και χαλκουργοί, πήγαν στην Κύπρο, έφτιαξαν εργαστήρια και εργάζονταν εκεί. Μαζί με τις οικογένειές τους έφεραν στην Κύπρο και τη θρησκεία τους και τις συνήθειες της ζωής τους. Από αυτούς έμαθαν οι Κύπριοι και την ελληνική γλώσσα που τη μιλούν μέχρι σήμερα. Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν στην Κύπρο τα ερείπια πολλών μυκηναϊκών πόλεων και πολλούς θολωτούς τάφους με χρυσά κτερίσματα, σαν αυτούς που βρήκαν και στις Μυκήνες.  
4. Ο βασιλιάς της Κύπρου χαρίζει θώρακα στον Αγαμέμνονα Ο Όμηρος μας πληροφορεί ότι οι κάτοικοι της Κύπρου δεν πήραν μέρος στον Τρωικό πόλεμο. Όταν όμως έφτασε στην Κύπρο η είδηση για τη μεγάλη εκστρατεία των Αχαιών, ο Κύπριος βασιλιάς Κινύρας έστειλε στον Αγαμέμνονα δώρο έναν χάλκινο θώρακα, να τον φορεί στη μάχη. Ο μύθος λέει ότι Αχαιοί πολεμιστές, γυρνώντας απ’ την Τροία, έφτασαν στην Κύπρο σπρωγμένοι από τα κύματα. Εκεί έμειναν κι έχτισαν πόλεις, όπως την Πάφο, που την ίδρυσε ο Αγαπήνορας. Κι ο Τεύκρος, ο αδερφός του Αίαντα και γιος του Τελαμώνα από τη Σαλαμίνα, έκτισε τη Σαλαμίνα της Κύπρου. Άλλοι Αχαιοί πολεμιστές έκτισαν κι άλλες πόλεις κι εγκαταστάθηκαν εκεί. Όμηρος, Ιλιάδα Λ 20-25
5. Εμπορικές σχέσεις Κυπρίων και Μυκηναίων Η Κύπρος έβγαζε τον καλύτερο χαλκό σε όλη τη Μεσόγειο. Οι Κύπριοι έπαιρναν το μετάλλευμα από τη γη και, αφού το έλιωναν, το έχυναν σε καλούπια και έφτιαχναν μεγάλες πλάκες βάρους 15-17 κιλών, που μπορούσαν να τις μεταφέρουν στον ώμο τους δυνατοί άντρες. Ο Μυκηναίος βασιλιάς, που ήταν υπεύθυνος για το εμπόριο και για όλη την παραγωγή, είχε έλθει σε συνεννόηση με τον φίλο του βασιλιά της Κύπρου και έκανε από κει εισαγωγή χαλκού. Τον χαλκό τον διέθετε έπειτα στους τεχνίτες του, για να κατασκευάσουν με τα σφυριά και τα αμόνια χάλκινα όπλα για τον στρατό (ξίφη, κράνη, ασπίδες, δόρατα και βέλη), αλλά και πολλά άλλα αντικείμενα από μέταλλο, που είτε τα χρησιμοποιούσαν εκεί, είτε τα εξήγαν και πάλι σε άλλες περιοχές. Επειδή την εποχή εκείνη δεν είχε ακόμα ανακαλυφθεί το νόμισμα, και το εμπόριο γινόταν με ανταλλαγές προϊόντων, για τον χαλκό που έπαιρναν οι Μυκηναίοι πρόσφεραν αρωματικά λάδια στους Κύπριους. Το αρωματικό λάδι, σαν τις σημερινές κολόνιες, το παρασκεύαζαν οι Μυκηναίοι αναμειγνύοντας λάδι ελιάς με ακριβά αρώματα που έφερναν από την Ανατολή. Π. Βαλαβάνης, Ο λόφος με τα κρυμμένα μυστικά, σελ. 21