ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ / Ποίημα από τη συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ / 2015 του Δημητρίου Γκόγκα

 22 Μαρτίου 2003

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

Θέλησες να γλιτώσεις από την πείνα,

Και πήγες στο Μαντράς.

Σε κείνο το κρυφό σχολείο

Σου δώσανε να πιείς αθάνατο νερό

και να γευτείς το φρέσκο όπιο.

Διδάχτηκες αρχές που αμέσως ξέχασες, και έγινες σοφός.

Τόσο μικρός τόσο σοφός.

Με ένα όπλο στα χέρια.

Η σοφία σου μετριέται – είπανε- με σφαίρες.

Τώρα σαν πολεμάς στης Κανταχάρ τις απόκρημνες κορυφές,

Τις χιονισμένες καρδιές, των γυναικών έχεις ξεχάσει.

Η λάβα κυλάει και καίει τα σωθικά σου.

Ποιος θα ζεστάνει τις καρδιές των κοριτσιών;

Ποιος θα φιλήσει τα χείλη τους.

Είσαι μόνο στα δέκα οκτώ και έχεις ζήσει τον θάνατο.

ΞΗΜΕΡΩΣΕ!/ Ποίημα από τη συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ / 2015 του Δημητρίου Γκόγκα

 

ΞΗΜΕΡΩΣΕ!

Χάλκινη μέρα ρόδισε

Ανάμεσα στις λέξεις και τους γαιόσακους.

Τις στεφάνωσε.

Στα όρη

Στην πεδιάδα

Στην θάλασσα

Έρημος, κίτρινη ρευστή μέρα!

Ήλιος από μετάξι.

Πουλιά στο κάδρο πέταξαν,

Χαμόγελα μας δέσανε, την καλημέρα τσακίσανε.

Τώρα που πάνε;

Στα όρη

Στην πεδιάδα

Στην θάλασσα.

ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΑΜΠΟΥΛ / Ποίημα από τη συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ / 2015 του Δημητρίου Γκόγκα

 

Τελειώνει ο μήνας Φεβρουάριος 2003

ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΑΜΠΟΥΛ

Στης ζωής το πέλαγος με γεννήσανε.

Στ΄ άσπρα σύννεφα της γης με κοιμίσανε.

Η ασημένια αγκαλιά τ΄ ουρανού μας

Με υποδέχτηκε.

Το πελώριο στόμα της με νανούρισε.

Μέσα από την στάχτη της ανθοφόρησε.

Κι όταν η θαλπωρή γίνηκε χάδι

μ΄ ερωτεύτηκε.

Μια ωραία άνοιξη την παντρεύτηκα.

Απ΄ του πόθου την πληγή πως γιατρεύτηκα!

Κι η ανείπωτη λαλιά πήρε σάρκα.

                                Ταίρι μου ακυβέρνητο.

ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ/ Ποίημα από τη συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ / 2015 του Δημητρίου Γκόγκα

 14 Φεβρουαρίου 2003

ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ

Πλίνθινα ανήλιαγα σπίτια.

Βολβοί.

Σκάει η ανθρώπινη μούχλα.

Μυρωδιά στερημένης ανδρικής συνουσίας.

Την μεταφέραμε.

Απ΄ τα κορμιά μας ξεχωρίζω τα πρησμένα χέρια.

Από την καρδιά μας, την αθώα σκουριά και το πυρωμένο σίδερο.

Πεθαμένες λέξεις τα σώματα, σε λάκκους εκατέρωθεν

Των βομβαρδισμένων περιθωρίων των εποχών.

Ο πόλεμος λένε οι μεγάλοι και μαθαίνουν οι μικροί,

Δεν τελειώνει ποτέ. Όσο ο χρόνος υπάρχει, ζει και ο πόλεμος.

Απέθαντος!

Όλα είναι πόλεμος.

Μεγαλώνουν με το παραμύθι και τους μύθους του.

Μεγαλώνουμε με τα παραμύθια και τους μύθους μας.

Ξεροπόταμοι τα χείλη.

Γέννηση, ζήση, θάνατος, ούτε τριάντα χρόνια,

Δεν φτάνουν να μετρώ στα δάκτυλα.

Σκύβεις, πιάνεις το χώμα,

Το κεντάς

Δικές σου είναι οι λέξεις δεν τις παίρνει κανείς,

δικός σου και ο πόλεμος

-μην φοβηθείς χαμένε ποιητή-

Στο τέλος είσαι ο κλέφτης;

Τι ντροπή και τούτη!

Να είσαι και να λέγεσαι ποιητής!

Έρχεσαι εδώ,

Καύχημα του ταξιδιού,

Πηγή που αναβλύζει ειρήνη και δημοκρατία

Μα κρατάς όπλο.

Ποια δημοκρατία δεν κρατά όπλο;

Αυτή που είναι όνειρο.

Ποια δημοκρατία δεν είναι δύο ώρες μπροστά;

Πως θα θέλανε και οι σοφοί της γης να είναι δύο ώρες πίσω;

ΛΑΜΨΕΙΣ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ/ Ποίημα από τη συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ / 2015 του Δημητρίου Γκόγκα

 Αρχίζει ο Φεβρουάριος του 2003 

ΛΑΜΨΕΙΣ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

Λάμψεις.

Λάμψεις μέσα στη αφέγγαρη νύχτα.

Είναι ο ρακοφορεμένος εχθρός που καιροφυλαχτεί

Και στην μεριά του απλώνει την πραμάτεια.

Στο παζάρι των ψυχών πάντα τοκίζεται ο άνθρωπος.

ΨΑΧΝΩ/ Ποίημα από τη συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ / 2015 του Δημητρίου Γκόγκα

 13 Ιανουαρίου 2003

 

ΨΑΧΝΩ

Τι να αξίζει άραγε,

Πιότερο από το χαμόγελό σου;

Ο ήλιος;         

Η πέτρα;

Ο άνεμος;

Ψάχνω να βρω το χαμόγελό σου.

Στον πέτρινο ήλιο.

Στην ηλιοκαμένη πέτρα.

Στον σκονισμένο άνεμο.

ΦΩΣ/ Ποίημα από τη συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ / 2015 του Δημητρίου Γκόγκα

 12 Ιανουαρίου 2003

ΦΩΣ

Φως.

Μισήσαμε

Φως απόλυτο.

Τολμήσαμε.

Θα καταλάβουμε.

Θα υπάρξουμε.

Θα μεταλάβουμε.

Θα αλλάξουμε.

Φως.

Ράπισμα, διαλύτης σκιών.

Φως ιλαρό, φως λαών,

μιλήσαμε.

Να καταλάβουνε

Να υπάρξουνε

Να μεταλάβουνε

Να αλλάξουνε.

ΦΥΛΕΣ / / Ποίημα από τη συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ / 2015 του Δημητρίου Γκόγκα

                                                                                                                        10 Ιανουαρίου 2003

ΦΥΛΕΣ

Μες στην κοιλάδα του Πανσίρ,

Απόρησε ο λερός μικρός με το τύμπανο κρεμάμενο στους ώμους

και τη σκανδάλη βέρα στο δάκτυλο.

Πως έφτασαν ως εδώ τόσοι πολλοί ξένοι;

Τόσοι στρατιώτες κρυμμένοι πίσω από το αλφάβητό τους.

Στο τετράδιό του μουντζούρωνε ακόμα αριθμούς σκοτωμένων.

Χαζάροι, Παστούν,  Τατζίκοι, Αϊμάκοι,

Τουρκομάνοι, Βαλούχοι, Μπαλόχ, Πασάγοι, 

Νουριστάνοι, Μπραχούι, Παμίροι, Γκουρτζάρ και Ουζμπέκοι

κουβαλούν στις πλάτες τους,

σ΄ ένα άπλυτο δισάκι την έχθρα των αιώνων.

Ανεμοστρόβιλοι φυλές σκορπίζουν και σκορπίζονται.

Σαν φύλλα,

Σαν σκόνες, στάχτες,

και σκουπίδια.

Που πάνε ;

Ποιοι είναι τούτοι που ήρθανε;

Τι γυρεύουν;

Ας τους αφήσουμε μονάχοι τους να παίζουν, με τις σπάθες, 

τις χατζάρες με τις μοίρες τους.

Στο σκάκι από λάπις, υπάρχει πάντα η ισοπαλία!

Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ / Ποίημα από τη συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ / 2015 του Δημητρίου Γκόγκα

 

Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ

1 Ιανουαρίου 2003

Ακούγεται στο βάθος του διαδρόμου, ο ήχος της Πατρίδας.

Φωτίζει η φεγγαρόσκονη κι η πόρτα ξύλινη,

-από της σάπιας βίδας, το πήγαινε έλα –  έτοιμη να σπάσει.

Και τούτο στρατιώτη θα περάσει.

Ακούγεται ψηλά σαν κρόταλο, ο ήχος του θανάτου.

Πόση απόλυτη ερημιά, μέσα σε μία μυρωδιά.

Σαν βότσαλο που γλίστρησε, στης θάλασσας τον πάτο.

Και την ψυχή μας θα δαμάσει.

Οι κύκλοι χάθηκαν και δεν θα βγει, κείνη η γοργόνα που ρωτά,

για τον χαμένο βασιλιά.

Αφήστε τον να κοιμηθεί, είναι αργά κι έχει κρυώσει το κορμί.

Τον δρόμο του έχει χάσει.

ΑΟΡΑΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ/ Ποίημα από τη συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ / 2015 του Δημητρίου Γκόγκα

 

18 Δεκεμβρίου 2002

ΑΟΡΑΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

(γυναίκα του Αφγανιστάν)

Κάτω από την πολύχρωμη μπούρκα,

το μπλε των ματιών δεν ξεχωρίζει.

Είσαι αόρατη σκιά,

Φάντασμα στους πολύβουους δρόμους

στα πλίνθινα χωριά  και στις μεγάλες πόλεις.

Έτσι μπορείς να ζεις,

σαν μια αόρατη σκιά,

σαν φάντασμα στους δρόμους.

Μπορείς και περνάς, μέσα από τοίχους,

πέτρες λάπις, σπηλιές με αιμοδιψείς αντάρτες,

μπορείς να ταξιδεύεις αόρατη γυναίκα της Καμπούλ.

Άυλη σκιά και φάντασμα στους λιγδωμένους δρόμους.

Είσαι μια λέξη,

Μια μικρή τιποτένια λέξη, αν μπορεί να υπάρξει ποτέ στους αιώνες τιποτένια λέξη!  

Μια μαύρη κουκίδα στίξης στη νύχτα που πλέει στα μάτια μας.

Τα μάτια σου φυλακισμένα πίσω από δίχτυα.

Πεταμένη στην ώρα, στη μέρα, στο χρόνο. 

Διωγμένη από αγκάλη μάνας, πατέρα, συζύγου.

Καθισμένη στην σκασμένη άκρη του κεντρικού δρόμου.

Μια νάρκη!

Πέτα την μπούρκα να φανεί το μπλε των ματιών σου!

Εξοστρακισμένη.

Στο μακρινό ποτάμι του χωριού σου.

Σε απόκρημνα όρη που δεν πάτησες.

Σκοτωμένη γιατί πόθησες τη λευτεριά.

Ατιμασμένη γιατί θέλησες να δεις.

Πότε θα βρεις τα μυστικά σημάδια που αλλάζουν την μορφή σου

Κάτω από κείνη την γκρίζα φυλακή φτερούγα που στιγματίζει τα μάτια;

Ποια φτερούγα είναι φυλακή;

Με πίκρα κεντάς την φυλακή

και ξετυλίγεις τον μίτο που οδηγεί στο αδιέξοδο.

Σου έπιασαν και πάλι βίαια από το μπράτσο

Αφόρητος πόνος

Κάνει ένα γύρο από τις άλλες έννοιες σου,

βαθύ σημάδι στο δέρμα σου,

πριν χωθεί παραμάσχαλα δίπλα από το ψημένο ψωμί.