Αγαπητοί φίλοι θα ήθελα να κοινοποιήσω το ποίημά μου: ΚΡΑΥΓΕΣ ΕΝΟΣ ΣΚΥΛΟΥ που τιμήθηκε με Α΄έπαινο στον 6ο Διεθνή Διαγωνισμό Ζωοφιλίας. Ευχαριστώ επίσης την κα Αγλαία Τζιγκουνάκη που με εκπροσώπησε στην τελετή απονομής των βραβείων.
Συμπεριλήφθηκε στην καλαίσθητη έκδοση με τα διακριθέντα έργα του 6ο Διεθνή Διαγωνισμό Ζωοφιλίας.
ΚΡΑΥΓΕΣ ΕΝΟΣ ΣΚΥΛΟΥ
Α
Προσπάθησα, να μάθω τη γλώσσα των ανθρώπων.
Αλήθεια!
Κάθε που ανοιγόκλειναν ασπρόμαυρα τα χείλη τους,
κολλούσα τα δικά μου. Ανώφελο!
Στον ύπνο μου έβλεπα εφιάλτες,
τους Κύκλωπες στους δρόμους.
Δεν κατανοούσα,
πάλευαν να γίνουν καλύτεροι, πιστοί,
μα όταν ξέπλεκαν το λουρί από το λαιμό μου
κι έκλειναν την πόρτα του σπιτιού μας
κυριαρχούσε η αντωνυμία του εγώ
και το ουσιαστικό του εγωισμού!
B
Ο κύριος μου μόνος πια,
με αναμνήσεις από τεμαχισμένες εποχές.
Πότε φωτιά, πότε πάγος μέσα στη ψυχή και πάνω στο σώμα.
Έξυνε το αριστερό πόδι, τα δύσκολα πρωινά με τις υγρασίες,
ένα θραύσμα πολέμου.
Έξυνε και μένα στο κάτω μέρος της κοιλιάς.
Εγώ του έγλυφα τα χέρια, κουνούσα την ουρά. Σκυλίσιες συνήθειες!
Αγαπούσε την ειρήνη,
την ομορφιά των κάμπων και των βουνών.
Να είχε τη δύναμη να τα δρασκελίσει. Δίπλα του και εγώ.
Μια μέρα δεν άντεξε.
Ακούστηκαν οι σειρήνες, άρπαξε το τουφέκι του,
πήρε τα φυσίγγια του, κίνησε για τα σύνορα.
Το γαύγισμά μου απλώς αντήχησε στα βουνά και στους κάμπους του.
Είχα ακούσει βέβαια εκείνη τη ρήση:
Αν αγαπάς την ειρήνη ετοιμάσου για πόλεμο
Κουλουριάστηκα κάτω από τις σκάλες.
Δεν γρύλλισα. Κοιτούσα τα βήματα του στη λάσπη.
Γ.
Μυρίζω τη ζωή και το θάνατο
Του κυρίου μου αρνούμαι το πένθος!
το Α΄ μέρος μεταφράστηκε και στα ιταλικά από την ποιήτρια Αλεξάνδρα Ζαμπά
GRIDA DI UN CANE di Dimitrios Gogas
μτρφ Alexandra Zambà
A
Ho cercato di imparare la lingua degli uomini
Veramente!
Ogni volta che aprivano e chiudevano in bianco e nero le loro labbra
mi impegnavo con le mie. Inutile!
I miei sogni erano pieni di incubi,
Ciclopi per le strade.
μτρφ Alexandra Zambà
A
Ho cercato di imparare la lingua degli uomini
Veramente!
Ogni volta che aprivano e chiudevano in bianco e nero le loro labbra
mi impegnavo con le mie. Inutile!
I miei sogni erano pieni di incubi,
Ciclopi per le strade.
Non capivo,
lottavano per diventare migliori, fedeli,
ma come slegavano la corda dal mio collo
e chiudevano la porta della nostra casa
dominava l'antinomia dell'Io
e l'essenziale dell'egoismo!
lottavano per diventare migliori, fedeli,
ma come slegavano la corda dal mio collo
e chiudevano la porta della nostra casa
dominava l'antinomia dell'Io
e l'essenziale dell'egoismo!
I cani di Elliott Erwitt
