ΘΕΜΕΛΙΟΙ ΛΙΘΟΙ / 67 Ποιητές και Ποιήτριες

Εισαγωγικό

 

    Πηγή έμπνευσης για την δημιουργία αυτής της ανάρτησης αλλά και του διαδικτυακού βιβλίου ήταν μία ανταλλαγή απόψεων που είχα με έναν άγνωστο αναγνώστη στο διαδίκτυο με αφορμή την δημοσίευση εκ μέρους μου αναρτήσεων στο ιστολόγιο : Οι ποιητές που αγάπησα και άλλες μικρές και μεγάλες ιστορίες λόγου (Ανθολόγιο Ποιήσεως),  μεμονωμένους στίχους από ποιήματα διαφόρων ποιητών και ποιητριών. Η ολιγόλογη συζήτηση είχε να κάνει με την δημιουργία της μονόστιχης ποιήσεως. Έτσι απευθύνθηκα σε όλους τους φίλους και μη ποιητές και ποιήτριες και η ανταπόκριση ήταν και άμεση αλλά και πολυάριθμη όσο αφορά τον αριθμό των μονόστιχων ποιημάτων. Σε λίγες ημέρες συγκεντρώθηκε αρκετό υλικό ικανό να γεμίσει τις σελίδες αυτού του e-book.

    Τι είναι Μονόστιχο Ποίημα; Αυτό που μπορούμε να κατανοήσουμε αναλύοντας την λέξη μονόστιχο. Ένα ποίημα που αποτελείται από ένα στίχο με αυτοτελές νόημα. Μπορεί όμως ένας και μόνο στίχος να αποτελέσει μορφή ποίησης και να επισημοποιηθεί ως ενότητα στο λογοτεχνικό αυτό είδος ή τελικά είναι απλώς ένας άλλος ιδιαίτερος τρόπος  που μπορεί να εκφραστεί, να εκδηλωθεί από τους λογοτέχνες η ποίηση; Όπως και να έχει δεν θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι το μονόστιχο ποίημα είναι ένα ανάπηρο ποίημα ή μια ακρωτηριασμένη σκέψη.  Το αντίθετο, το μονόστιχο ποίημα μπορεί να εκφράσει ένα βαθύτερο νόημα, μια νόηση με αρχή μέση και τέλος και να αποτελέσει γιατί όχι τη βάση, τον θεμέλιο λίθο για την συγγραφή ενός ποιήματος με τη μορφή που γνωρίζουμε. Ίσως δε, να αποτελεί και μια επικίνδυνη πρόκληση για τον ποιητή ή γενικά για τον λογοτέχνη να ασχοληθεί με το μονόστιχο ποίημα καθώς θα πρέπει να συρρικνώσει μια ιδέα μέσα σε ελάχιστες λέξεις.

Μη λησμονούμε τις παροιμίες, τα αποφθέγματα, τα ρητά που μπορεί να μην αποτελούν ποίηση, είναι όμως ολιγόλογες δημιουργίες που κεντρίζουν το μυαλό και δίνουν υλικό για σκέψη και  πνευματική ανάπτυξη.

Ας παραχωρήσουμε λοιπόν λίγο χρόνο από τον χρόνο μας, για να αναγνώσουμε τις νοηματικές μονάδες που διέθεσαν οι ποιητές και οι ποιήτριες και αφεθούμε στη ποιητική τους γλύκα.

Δημήτριος Γκόγκας

Συμμετέχουν οι παρακάτω ποιητές και ποιήτριες:

 

1.     Χριστιάνα Αβρααμίδου

2.     Φωτεινή Κουφογάζου - Αγγουριδάκη

3.     Χρήστος Αλεξιάδης

4.     Λευτέρης Ασπρόπουλος

5.     Λίνα Βαταντζή

6.     Γιάννης Βέλλης

7.     Πέτρος Κ. Βελούδας

8.     Σοφία Σκουλίκα – Βέλλου

9.     Πάμπος Βοσκαρίδης

10.                        Βασίλης Γεργατσούλης

11.                        Εύα Γεωργίου

12.                        Γεωργία Γιαμπουράνη

13.                        Δημήτριος Γκόγκας

14.                        Μαρία Γκουτζαμάνη

15.                        Μαίρη Γραμματικάκη

16.                        Αγγελική Γραφάκου

17.                        Ελένη Δημητριάδου – Εφραιμίδου

18.                        Άννα Ζανιδάκη

19.                        Σοφία Θεοδοσιάση

20.                        Κλεονίκη Καλαμαρά

21.                        Αλεξία Καλογεροπούλου

22.                        Γιώργος Ελευθ. Καραγιάννης

23.                        Ανδρέας Καπανδρέου

24.                        Κώστας Κατσώνης

25.                        Δημήτρης Κολιδάκης

26.                        Δέσποινα Κωνσταντίνου

27.                        Βαγγέλης Μακρίδης

28.                        Σταυρίνα Λαμπαδάρη

29.                        Γιάννος Λαμπής

30.                        Ιωάννης Μασμανίδης

31.                        Κατερίνα Κωνσταντίνου -Μάτσιου

32.                        Αλεξάνδρα Μπακονίκα

33.                        Εύα Νεοκλέους

34.                        Αντρούλλα Θεοκλή – Νικηφόρου

35.                        Μιλτιάδης Ντόβας

36.                        Λεωνίδας Οικονομίδης

37.                        Άντρη Περικλέους- Ονουφρίου

38.                        Μαρούλλα Πανάγου

39.                        Χριστόφορος Παντελή

40.                        Αδελαίδα Παπαγεωργίου

41.                        Ιωάννα Παπαντωνίου

42.                        Χάρης Παπασάββας

43.                        Χρήστος Παπαχρυσάφης

44.                        Γιάννης Παρασκευόπουλος

45.                        Πάνος Παρασκευάκος

46.                        Γιούλα Πατσαλίδου

47.                        Γρηγορία Πελεκούδα

48.                        Νίκος Πενταράς

49.                        Δέσπω Πηλαβάκη

50.                        Λουκία Πλυτά

51.                        Τζούλια Πουλημενάκου

52.                        Γρηγόρης Σακαλής

53.                        Νικόλας Σαλίβερος

54.                        Αντώνης Σαμολαδάς

55.                        Θανάσης Καραθύμιος - Σεκλιζιώτης

56.                        Ελένη Σέττα

57.                        Νίκη Σκουτέρη

58.                        Μαίρη Σουρλή

59.                        Παυλίνα Στυλιανού

60.                        Ελένη Σωφρονίου - Στρατή

61.                        Γεώργιος Τασούδης

62.                        Σωτηρούλα Τζιαμπουρή

63.                        Ρούλα Τριανταφύλλου

64.                        Τάκης Τσαντήλας

65.                        Πέτρος Τσερκέζης

66.                        Ελένη Τυρίμου

67.                        Βαγγέλης Φίλος

 

Μπορείτε να το κατεβάσετε από την παρακάτω σελίδα 

 https://www.ebooks4greeks.gr/themelioi-lithoi

Τρία (3) Χαικού: Το δεύτερο Χαικού έλαβε Τιμητική Διάκριση στον Β΄ Πανελλήνιο Διαγωνισμού ποίησης Χαϊκού των Πνευματικών Οριζόντων Λεμεσού 2019

Ελευθερία.

Μικρό κυκλάμινο, που 

σκάει στα στήθη.

Θλίψη, η σκλαβιά 

που κουβαλά ο στίχος,

χωρίς διέξοδο.

Μικρό σπουργίτι,

σπαταλά τον χρόνο του

στο ποίημά μου. 

Περί συντάξεων ... άποψη ενός μη οικονομολόγου - τεχνοκράτη / γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

     

Δεν θα πω καινούργια πράγματα, θα πως μάλλον τα τετριμμένα, αυτά που όλοι γνωρίζουμε ή απλώς σκεφτόμαστε και πάνω κάτω αντιμετωπίζουμε. (Εξάλλου δεν είναι και οικονομολόγος, σκέψεις κάνω). Δεν είναι κακό να είσαι συνταξιούχος νέος, εννοώ κάτω από τα 60 έτη ή κάπου εκεί τριγύρω. Είναι κακό να είσαι συνταξιούχος και να πρέπει να συνεχίσεις να πολεμάς για μια μηδαμινή αύξηση ή να συνεχίσεις να εργάζεσαι για να προσθέσεις στη σύνταξή σου που δεν σου επιτρέπει να ζεις με αξιοπρέπεια. Και είναι μεγάλο λάθος οι συντάξεις δεκάδων κατηγοριών. 

      Όταν λέω ότι δεν είναι κακό να είσαι συνταξιούχος και κάτω των 60, πρέπει να αναφέρω το σκεπτικό μου.Το κράτος αρχικά θα πρέπει να προσδιορίσει το χρονικό όριο εργασίας των πολιτών του. Θέλει να δουλεύουν 30, 35 ή 40 χρόνια μέχρι να συνταξιοδοτηθούν; Αν ορισθεί δια νόμου, τότε ίσως λυθεί και ο τελικός χρόνος της συνταξιοδότησης. Πάντως θεωρώ ότι για να έχουμε ευτυχισμένους ανθρώπους που θα ζουν με αξιοπρέπεια στην λεγόμενη τρίτη ηλικία, τα 60-62 έτη ως τελικό όριο συνταξιοδότησης με 35 χρόνια υπηρεσίας τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στον Δημόσιο τομέα είναι υπερ- αρκετά. 

        Τι θα γίνει όμως με τους ανθρώπους που ολοκληρώνουν τα ζητούμενα χρόνια εργασίας (35 έτη) από το κράτος πριν συμπληρώσουν τα 60-62 έτη; Πολύ απλά θα ορίζονται συνταξιούχοι. Διότι θα έχουν μέσα σε αυτά τα χρόνια, καταβάλλει όλες εκείνες τις εισφορές που προβλέπονται, θα τους έχουν γίνει πρακτικά όλες εκείνες οι κρατήσεις  και που πλέον δικαιούνται να εισπράτουν όταν αφυπηρετήσουν. Όμως εάν κάποιος δεν ολοκληρώσει 35 χρόνια εργασίας στα 60-62 θα έχει το δικαίωμα σε εκείνο το χρονικό σημείο να "βγει" στη σύνταξη; 

         Ας δώσω δύο απλά παραδείγματα: 

       α. Ένας εργάτης οικοδομής που ξεκινά να εργάζεται στα 16 του χρόνια , συμπληρώνει τα 35 χρόνια εργασίας στα 51 του. Γιατί θα πρέπει να αναμένει πότε θα γίνει 60 ή 62 χρονών προκειμένου να ξεκουραστεί και να απολαύσει όσα το κράτος του αφαίμαξε στα χρόνια της εργασίας; Και πως θα ζει τα 10 αυτά χρόνια.Και γιατί θα πρέπει να δουλέψει 40 ή 45 χρόνια για να συνταξιοδοτηθεί;

    β.Ένας δάσκαλος που ξεκινά να εργάζεται στα 26 του χρόνια,θα ολοκληρώσει τα 35χρονα έτη εργασίας στα 61. Θα μπορεί να βγει στη σύνταξη από τα 60 ήθα επιλέξει την χρονιά που ολοκληρώνει τα 35 χρόνια εργασίας δηλαδή τα 61.

       Για μένα προσωπικά αποτελεί ύβρις προς όλους τους εργαζομένους πολίτες , η θλιβερή εκείνη άποψη ότι οι ήδη εργαζόμενοι δουλεύον για την πληρωμή των συνταξιούχων. Αυτό πιστεύω πως γίνεται προκειμένου να τεθούν κάποια αναχώματα στις διεκδικήσεις τόσο των μεν όσο και των δε. Και αυτό ισοπεδώνει τα χρόνια εργασίας των αφυπηρετούντων και μειώνει ή μηδενίζει τις εισφορές των εργαζομένων και συνταξιούχων. 

   Όλοι γνωρίζουμε πως στο φύλλο μισθοδοσίας υπάρχει ο μεικτός μισθός αρχικά, αφαιρούνται οι κρατήσεις και οι εισφορές και βγαίνει το καθαρό ποσό που φτάνει στις τσέπες του καθενός. Εάν αυτές οι κρατήσεις είναι πρακτικά υπαρκτές τότε δεν θα πρέπει να έχουμε ένα πλασματικό αποτέλεσμα, δηλαδή τα χρήματα των κρατήσεων πηγαίνουν στα αρμόδια ταμεία, επενδύονται (δεν τρώγονται) και ...πολλαπλασιάζονται. Εάν όμως είναι χρήματα του αέρα, δηλαδή δεν έχουν κανένα αντίκρυσμα, τότε δυστηχώς φταίει το κράτος διότι οφείλει να καταστήσει τις εισφορές και τις κρατήσεις πρακτικά υγιείς. Οι συνταξιουχοι δεν πρέπει να είναι άνθρωποι (όπως και κάθε εργαζόμενος) που θα ζούν με τον κίνδυνο της φτωχοποίησης. 

      Έχουμε φτάσει σε χρόνια που υπάρχουν τόσες ορολογίες γύρω από τις συντάξεις και τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας που χανόμαστε μέσα τους. "Προσωπικές διαφορές" "Νόμος του τάδε", " νόμος του δείνα", 25ετίες, αγορές χρόνων εργασίας, κτλ που το μόνο που κάνουν είναι να ταλαιπωρούν αναίτια τους πολίτες ενός κράτους, πόσο μάλλον το κράτος μας. Αυτή η κατάσταση δείχνει και την φτωχότητα και την αναποτελεσματικότητα των υπευθύνων. Δεν υπάρχουν καθαρές σκέψεις, δεν υπάρχουν καθαρές πολιτικές. Και φυσικά μια και είμαστε στην ΕΕ πρέπει να επισημάνουμε την ατολμία της μετά από τόσα χρόνια να εξισώσει μισθούς και συντάξεις όλων των κρατών της.  Την βολέυει φυσική η ύπαρξη των πληβείων και των ειλώτων.

Δεν υπάρχουν ηγέτες, υπάρχουν μόνο business... (μικρή αναφορά)

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

     

Δύσκολη μέρα σήμερα. Η Ελλάδα γιορτάζει την έναρξη της Επαναστάσεως ενάντια στον τουρκικό ζυγό, ύστερα από 400 χρόνια. Και πέρασαν μόλις 202 έτη από τότε. Μέσα στον κυκεώνα του χρόνου, αν αναλογιστείτε, είναι πολύ κοντά εκείνη η χρονική στιγμή της 25ης Μαρτίου 1821. Και μην στέκεστε, καθόλου παρά μόνο για ένα γέλιο, στις ηλίθιες απαντήσεις κάποιων στην ερώτηση: Τι γιορτάζουμε σήμερα; καθώς οι υποτιθέμενοι ατσίδες των τηλεοπτικών καναλιών απομονώνουν ότι τους αρέσει. Τα παιδιά μας γνωρίζουν πολύ καλά τι γιορτάζουμε και θα συνεχίσουν να γιορτάζουν όπως και εμείς. 

          Όμως άλλο είναι το θέμα μας, καθώς η νύχτα πέφτει, όπως  και στο Παρίσι και σε όλη την Γαλλία. Ήθελα να αναφερθώ σε αυτό με λίγα λόγια, εδώ και καιρό αλλά συνεχώς το ανέβαλα. Ο Πρόεδρος Μακρόν αφού γλύτωσε για 9 μόλις ψήφους την καρέκλα του, βγήκε περιχαρής να υπερασπιστεί με μια βλακώδη συνένετυξη την περίφημη μεταρύθμισή της κυβέρνησης στο συνταξιοδοτικό τομέα, όπου πρεσβεύει ότι όλοι οι Γάλλοι, σε όλα τα επαγγέλματα, θα συνταξιοδοτούνται στα 64 και όχι στα 62 όπως ήταν μέχρι σήμερα. Κυριολεκτικά θύελλα αντιδράσεων από όλες τις ηλικιακές ομάδες και όλα τα συνδικάτα και έπεται συνέχεια. Διαμαρτυρίες έντονες, πορείες και απεργίες που αρχίζουν και τελειώνουν με οργή. Οι δηλώσεις των συνδικαλιστών και των απλών πολιτών αποτυπώνουν τον θυμό των Γάλλων. Και δεν θα σταματήσουν. Τουλάχιστον αυτό εισπράττω. 

         Για όλους εμάς που συνταξιοδοτούμαστε μετά τα 65, ίσως να μας φαίνεται αυτό που γίνεται στη Γαλλία παρατραβηγμένο, αλλά μην ξεχνάμε ότι στην Γαλλία ο θεσμοθετημένος χρόνος της σύνταξης είναι ένας για όλους και πως ζούμε σε μια ΕΕ διαφορετικών ταχυτήτων και πλήρης ανισοτήτων. Ο Γάλλος πρόεδρος στη συνέντευξη που παραχώρησε μεταξύ άλλων είπε: Είμαι εδώ για να τελειώσω μία δουλειά και θα το κάνω έστω και εάν αυτό σημαίνει ότι θα απωλέσω μέρος της δημοφιλίας μου. (κάποιος θα μπορούσε να αναφωνήσει: Τι λες ρε μεγάλε!) Εξάλλου και λόγω του συντάγματος δεν θα μπορούσα να διεκδικήσω άλλη μια εκλογή. 

Ξεχώρισα μέσα στο ρεπορτάζ που έβλεπα, την δυναμική απάντηση ενός νέου,θα ήταν 16-17 χρονών, που μπροστά στην κάμερα έλεγε,  πως είμαι εδώ για να διεκδικήσω μαζί με τους μεγαλύτερους ένα καλύτερο αύριο. Και φαινόταν και ακουγόταν τόσο, μα τόσο κατασταλαγμένος. 

       Εδώ λοιπόν, στη δήλωση αυτή του Γάλλου Προέδρου κρύβεται πλέον ο τρόπος σκέψης και ο τρόπος ενέργειας, η ουσία της πολιτικής, όλων των ηγητόρων της ΕΕ.  Είναι εκεί για να τελειώσουν δουλειές ( business ) και όχι να ενστερνιστούν, να αφουγκραστούν τα προβλήματα των λαών τους,  αλλά να φέρουν σε πέρας τις εντολές ενός διευθυντηρίου. Ποιο είναι αυτό το διευθυντήριο ακριβώς δεν γνωρίζει κανείς αλλά μέσα στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης όπου οι ελευθερίες και οι αξίες αλλάζουν ονόματα,  καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει εντός των τοιχών στα κέντρα λήψεως των αποφάσεων. 

Μουρμουρίζοντας για τους σκοτωμένους εννέα (στο Στρυμονικό Σερρών) *

 

Μέσα στα σκυφτά κεφάλια των γυναικών,
τυλιγμένα με κείνα τα αραχνούφαντα τσεμπέρια
κατατίθενται στεφάνια στους άγνωστους στρατιώτες,
τους γιους τους.
Δίπλα απ΄το αργοκύλιστο δάκρυ,
ζευγάρι γίνεται μια λαμπυρίδα
από τον πόνο του πατέρα για τον χαμό της γυναίκας,
μέσα σ΄ ένα τάφο τυλιγμένη με σάβανο.
Κι έρχεται ανίκητος ο άγνωστος στρατιώτης
να μπήξει ένα κοφτερό μαχαίρι στο μάρμαρο
να γίνει ανθός φορώντας άσπρο φόρεμα αγγέλου.
Στο μνημείο του χωριού, πλησιάζω
κι αφουγκράζομαι τις ανάσες
μέσα από τις διαχωριστικές των μαρμάρων,
που βοούν και κυνηγούν τα νερόφιδα
από τον ξεροπόταμο
μέχρι να γιγαντωθεί η άρνηση
μέσα στο ίδιο τους το όνομα.
Έλα και ρώτα μας άγνωστε στρατιώτη
πως χάσαμε πίσω από το παλιό σπίτι
μέσα στους ήχους που ξερνούν οι ριπές των πολυβόλων,
το φως το στάρι, την ζωή;
Και να, τώρα κυκλώνουμε το μάρμαρο
και γίνονται θυσίες στο όνομά τους.
Αλαφιασμένες φωνές πλανώνται
χωρίς ύπνο χωρίς ανάσα
καλώντας μας να μην χαθούμε μέσα στα χαλάσματα και το ρημαδιό,
μέσα στις πέτρες που κάρφωσαν με πλέγματα στις όχθες οι πρόγονοί μας.
Κι ύστερα σιωπηλά
όπως ήρθαμε, έτσι σιωπηλά να αποχαιρετιστούμε.
Τουλάχιστον να πάρουμε ένα ρούχο
σαν ανοιχτεί ο τάφος
κι ας είναι φαγωμένο από του χρόνου την άρνηση.


* Οι Γερμανοί στις 9 Σεπτεμβρίου του 1942 σκοτώνουν 9 κατοίκους και καίνε δύο σπίτια, επειδή σε μία από τις τακτικές εφόδους ανακαλύπτουν πολεμικό υλικό φυλαγμένο σε αμπάρια.

ΟΤΙ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΠΟΝΕΣΕ / Δημήτριος Γκόγκας

 

 στη Φανούλα

 

 

   

Το παρακάτω ποίημα γράφηκε με αφορμή ένα γάμο, μιας συνεσταλμένης, καταπιεσμένης ψυχικά γυναίκας του χωριού μου, του Στρυμονικού Σερρών.  Η γυναίκα αυτή τη πρώτη νύχτα του γάμου για άγνωστους λόγους εγκατέλειψε τη συζυγική στέγη. Έκτοτε, όπως και πριν, ζούσε στη μικρή παράγκα μαζί με τη γιαγιά της, στην ίδια γειτονιά με την οικογένειά μου. Αργότερα, μετά το θάνατος της γιαγιάς της, έμενε σε συγγενικά σπίτια, σε άσυλα, γηροκομεία, κτίσματα εκκλησιών, μέχρι που παρέδωσε  το πνεύμα της, κοιμήθηκε και χριστιανικά ηρέμησε! Θεωρώ ότι η "κοίμησή" της ήταν το θεϊκό δώρο που περίμενε η ψυχή της για να γλυτώσει από την καταφρόνια και την περιθωριοποίηση του χρόνου και των ανθρώπων.

 

 

Καλοκαιράκι φύσηξε, χτενάκι στα μαλλιά της.

Το νυφικό μια Κυριακή, στόλιζε η γιαγιά της.

 

Πως την μεγάλωσε εκεί; Σε ένα χαμοσπίτι.

Ψίχουλα έδινε σ ΄αυτή, όμως και στο σπουργίτι.

 

Μα τράνεψε και έφτασε, ο χρόνος να την ζώσει,

μ΄ ευχές την έντυσε ζεστά, σ΄έναν γαμπρό να δώσει.

 

Ότι πολύ την πόνεσε, ανοίγει το τεφτέρι,

χάδι στο χέρι της ζωής, που εγγόνια θα της φέρει.

 

Ο γάμος βράδυ έγινε, η εκκλησιά γεμάτη,

κάνανε τάμα οι χωρικοί, να μην τους πιάσει μάτι.

 

Το νυφικό κρεβάτι της, στα μαύρα τυλιγμένο

και η τιμή της κόρης μας, τσεμπέρι ήταν δεμένο.

 

Κάποια αστέρια φώναξαν, την κόρη να γυρίσει.

Μα η κόρη έτρεχε πολύ, ποιος να την σταματήσει.

 

Κράτησε μέσα την τιμή, στο σώμα όμως θαμμένη

με το σεντόνι φάνηκε, στο βάθος τυλιγμένη.

 

Τα χάδια απ΄ της γειτονιάς  το χέρι, αγκαθάκια.

Αφήνανε τα δάκρυα, υγρά περιστεράκια.

 

Χώθηκε μες στα κλάματα, στην μαύρη αγκαλιά της,

κι έζησε στην παράγκα της, μαζί με τ΄όνειρά της.

 

Φανούλα κάποιοι είπανε, πως ήταν τ΄ όνομά της

μα τώρα φως στον ουρανό, μαζί με τη γιαγιά της.

 

Το άδοξο και σκληρό τέλος 4 ηρώων του 1821

         Μέσα στη χαρά της ημέρας δεν θα πρέπει να λησμονήσουμε και να προσπεράσουμε το άδοξο τέλος που είχαν οι περισσότεροι από τους σημαντικότερους ήρωες του 1821. Σε εκείνα τα αρνητικά γεγονότα μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα ότι παθολογικά αρρωσταίνει το έθνος μας. Παραθέτω μια φωτογραφία που βρήκα στην ιστοσελίδα: https://logospellas.gr/%CE%A5%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CE%B9%CE%AC/%CE%A3%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9/%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C-%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CF%89%CE%BD-%CE%B7%CF%81%CF%8E%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B5/

Δεν ξέρω τι είναι Πατρίδα ... ποίημα του Δημητρίου Γκόγκα

 

Δεν ξέρω -σοφός-

τι είναι Πατρίδα.

Έχω χαθεί

στου αγέρα τα χρώματα.

Έξω απ΄ τον κύκλο

ζει μια μαύρη κουκίδα

και ξεχασμένα

ανθρώπων αρώματα. 

Ανάμνηση είμαι

και δεν θυμάμαι,

του μικρού μου σπιτιού,

τ΄ άπειρα σχήματα. 

Καρφώνω στα χέρια,

το ρήμα λυπάμαι 

και σβήνω τη φλόγα 

σα γράφω ποιήματα.

Φορτώνω στις πλάτες

τους δρόμους που κλείσανε,

τους ήλιους που φόνευσαν 

ωκεανούς.

Εικόνες και ήχους 

που με μισήσανε

και αναλύομαι 

στους ουρανούς. 

Δεν ξέρω πια,

τι είναι Πατρίδα.

Ποτάμια που στέρεψαν,

μνήμη υγρή.

Ότι δεν έζησα

κι ότι δεν είδα 

ή κει, που φωλιάζουνε

οι γερανοί.