31 Μαρτίου 2020: Covid 19 σε μια άδεια πόλη

Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Από το μπαλκόνι του διαμερίσματος παρατηρώ τους φάρους των αστυνομικών αυτοκινήτων να αναβοσβήνουν. Περιπολούν την άδεια πόλη μπας και βρεθεί κανένας παράτυπος να κυκλοφορεί σπάζοντας τους περιοριστικούς όρους. Τόσες περιπολίες δεν είδαμε εδώ και χρόνια. Σαν ένα παιχνίδι. 

Άδεια η πόλη, άδειοι οι δρόμοι. Αδειάζει σιγά - σιγά και το μυαλό του ανθρώπου. Σαν να κράτησε πάρα πολύ αυτό το στείο με τον Κορωνοιό. Ένα πικρό αστείο. Από παντού ξεπροβάλλουν εικόνες φρίκης, ντροπής. Οι νεκροί πολλαπλασιάζονται. Τα φέρετρα τοποθετούνται στοίβες στις εκκλησίες. Οι άνθρωποι στην πυρά. Μεσαίωνας. Το σωστό και το δίκαιο αντιστρέφονται. Το κανονικό φαντάζει παράδοξο. Και όλα αυτά με έναν απόλυτα φυσιολογικό τρόπο. Τον τρόπο της πλήρους υποταγής του πολίτη στις αποφάσεις του κράτους. 

Και πως να αντιδράσει και τούτο το κακόμοιρο. Το χτύπησε η δίνη. Παίρνει όπως- όπως τις τολμηρές αποφάσεις, στήνει τοίχους και κάστρα απέναντι από έναν αόρατο εχθρό που δηλώνει πανέτοιμος να μπήξει τα νύχια του και να ξεσκίσει τις ανθρώπινες σάρκες. Παιχνίδι θεών, παιχνίδι των θνητών. Παιχνίδι των παραδείσων και της κολάσεως. 

Παράλληλα ο δείκτης νοσηρότητας στην μεγαλόνησο έφτασε το 0,029%. Νούμερο που μάλλον είναι αναληθές,  μα σε κρατάει συντροφιά στον κόσμο των αριθμών που κατασκευάσαμε. 

30 Μαρτίου 2020: Ο 19χρονος Covid, επισκέπτης απρόσκλητος, θεωρείται ανεπιθύμητος...

Ο 19χρονος Covid, νεαρός μπήκε στην ενηλικίωση με θρασύτητα και εμμονές για τις σχέσεις των ανθρώπων. Ήρθε απρόσκλητος,όχι όπως παλαιότερα που παρακαλούσαμε να κολλήσουμε κάποια ίωση, ένα κρυλόγημα για να μην πάμε στο σχολείο. Ήρθε απρόσκλητος και με την συμπεριφορά του μας ανάγκασε να τον θεωρήσουμε ανεπιθύνητο επισκέπτη. Τον διαπομπέψαμε, τον διασύραμε, τον κατηγορήσαμε για χιλιάδες θανάτους, τον δικάσαμε χωρίς να του δώσουμε το τεκμήριο της αθωότητας και τα αποτελέσματα τα έχουμε οι υγιείς ακόμα, λίγο έξω από την πόρτα μας. 

Εξαιρετικά δύσκολη η σχέση μας. Στα πρόχειρα του διαζυγίου. Απαιτεί όλο και περισσότερους νεκρούς, θυσίες στο όνομά τους. Θεωρείται παντοδύναμος ασχέτως εάν υπάρχουν περιπτώσεις που έχουν ξεφύγει από τα δίχτυα του. Βρίσκει έναν περίεργο τρόπο να γλυτώνει χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Μεταλλάσσεται. Παίρνει μορφές αρχαίων θεών, ειδωλολατρικών θεών, θεών της Ασίας, της Αφρικής, του αρέσουν τα δάση της Νοτίου Αμερικής, οι απέραντες εκτάσεις της Ευρώπης, λατρεύει τους πάγους. Αγαπά τον κόσμο όλο. Και την συμπεριφορά μας δεν την συγχώρεσε κι ούτε φαίνεται να την συγχωρά. 

Στην πατρίδα μου το ποσοστό νοσηρότητας έφτασε το 0,026%. Δύο μικρομονάδες πάνω από το χθεσινό με τα κρούσματα να έχουν φτάσει αισίως τα 230. Η Κύπρος αγωνίζεται με μανία να τον θέσεις εκτός της αυλής της. Να τον εξοστρακίσει. Όσο επιμένει αυτός άλλο τόσο πεισμώνει η πατρίδα με την πεποίθηση ότι ο στόχος θα επιτευχθεί. Αρκεί να μην είναι ένα εφιαλτικό παιχνίδι, γιατί στα παιχνίδια όλα ανατρέπονται! 

29 Μαρτίου 2020: Ταξίδι το άπειρο με την άδεια ενός θανατηφόρου ιού!

Τα κρούσματα πΛέον είναι πάνω από 200. 214 στην μεγαλόνησο, όπου πνέουν άνεμοι ανευθυνότητας. Το ποσοστό νοσηρότητας έφτασε το 0,024%. Προχωράμε να ανεβούμε και άλλο. 

Από το μπαλκόνι βλέπω στην απέναντι πολυκατοικία ότι μια οικογένεια έχει επισκέψεις. Κυριακή βλέπετε και έχουμε συνηθίσει να τρώμε όλοι μαζί. Την περίπτωση να ασθενήσουμε όλοι μαζί κανείς μα κανείς δεν την υπολογίζει. Παίρνω άδεια να πάω σε ένα κατάστημα τροφίμων και ακούω έναν πολίτη να γελά με ένα φίλο του που εμφανίστηκε με γάντια και μάσκα. "Μαλάκα,πελέ αυτά είναι για τα γερόντια με το μπαστουνάκι" ! Ανατρίχιασα και γέλασα πικρά, γυρίζοντας το πρόσωπο μη με δει. Ντράπηκα για μένα, ντράπηκα και για εκείνον. Τέτοιοι είμαστε, τέτοια πράγματα αξίζουμε! 

Μια φίλη ποιήτρια, δίνει ραντεβού με τον πατέρα της κάθε δυο μέρες. Θάρρος θέλει και φαίνεται η ψυχραιμία στην αντιμετώπιση της κατάστασης. Άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με την σοβαρότητα και άλλοτε με ποιητική διάθεση, δίνει τη δική της μάχη στο παρόν. Το μέλλον κανείς δεν το ξέρει. 

Ξημερώματα και είδα έναν εφιάλτη. Ένα μικρό ταξίδι, στιγμιαίο, πόσο διαρκούν οι εφιάλτες; Ένα ταξίδι στο άπειρο. Συνάντησα αγαπημένα πρόσωπα, συγγενικά πρόσωπα, χαμένα στο παρελθόν, με τις φωτογραφίες τους στη βιβλιοθήκη και ένα μικρό καντηλάκι στο κέντρο. Πρόσωπα που μας άφησαν και η θύμησή τους εν μέσω κρίσης μόνο ευωδιά σκορπίζει. 

Κοιτάς το πρόσωπο της γυναίκας που αγαπάς και λες πως αξίζει να μάχεσαι...

Θα έρθει ξανά η Άνοιξη; Το Καλοκαίρι; Θα έρθουν και οι άλλες εποχές; Ή θα μάθουμε να ζούμε μονόχνωτα μόνο σε μία; 

28 Μαρτίου 2020: Ιδιότυπη φυλακή ελέω Κορωνοιού...

   

Με την ανακοίνωση των 179 ήδη κρουσμάτων στην Κύπρο το ποσοστό νοσηρότητας από τον κορωνοιό έφτασε στο 0,020%. Και όπως φαίνεται, όπως τουλάχιστον λένε όσοι φέρουν τον τίτλο του ειδικού ήρθε, θα μείνει και θα μας παιδεύσει ακόμα για μεγάλο χρονικό διάστημα. 

   Κλειστήκαμε στα σπίτια μας. όμοια πλέον με κελιά πολυτελείας. Με κουζίνες, σαλίνια, υπνοδωμάτια. Με την ματαιότητα να μας κατακλύει μέσα σε 100 τετραγωνικά. "όποιος δεν έκαμε φυλακή, δεν ξέρει..." είχα ακούσει παλιαότερα να λένε. Τώρα ακόμα και μέσα σε τούτη την τεράστια διαφορά καταλαβαίνω ή αρχίζω να καταλαβαίνω, την στέρηση της ελευθερίας. Αρχίζω να νιώθω όπως οι φυλακισμένοι... Τα παράθυρα κάγκελα, το μπαλκόνι προαύλιο φυλακής. Πόσες δραστηριότητες να κάμεις μέσα σε ένα δωμάτιο; Δεν θα αναφερθώ στις ελαφρότητες των ανθρώπων που για λίγη δημοσιότητα παρουσιάζονται να ψαρεύουν, να κάνουν υποβρύχια κατάδυση, να κολυμπούν δήθεν στην μπανιέρα, να βγαίνουν στα μπαλκόνια με πιάνα και άλλα όργανα, να κάνουν συναυλίες κατά παραγγελία κτλ. Μέσα στην απελπισία ο άνθρωπος μηχανεύεται. Και η ελαφρότητα προσδίδει ρινίδες ελπίδας, ότι οι υγιείς άνθρωποι μπορούν να παράγουν γέλιο μέσα στην καταστροφή. Μα μήπως και οι φυλακισμένοι δεν γελούν; 

   Έστειλα στο 8998 το πρώτο μύνημα. Να μεταβώ μέχρι το φαρμακείο να πάρω χάπια. Εγκρίθηκε αμέσως ..."...για εύλογο χρονικό διάστημα" ενθουσιάστηκα. Ντύθηκα γρήγορα και εκτέλεσα την εντολή, πειθήνιος στρατιώτης πολίτης. Επί των επάλξεων, χωρίς καμία πλέον περιττή μετακίνηση. Τι είναι περιττή μετακίνηση; Όλα, εκτός από αυτά που ορίζει ο κρατικός μηχανισμός. 

  Οι ειδήσεις μυρίζουν θάνατο. 'Ολα τα νέα αναδύουν μια μπόχα, έναν μειωτικό τόνο των ανθρώπων και τι περίεργο! Μάθαμε αυτή την ταπείνωση, να την παρουσιάζουμε ως πόλεμο και όχι μάταιο για έναν αόρατο εχθρό. Οι ηγέτες του κόσμου, πελαγοδρομούν ανάμεσα στο σωστό, το δίκαιο, το άδικο και φυσικά ανάμεσα στις ζωγραφιές των χαρτονομισμάτων. Όσο λιγότεροι, τόσο καλύτερα. Ο λεγόμενος Δυτικός προηγμένος Κόσμος πανικοβλημένος από μια κατάρα, στέκεται χάσκοντας μπροστά στα παιδιά του που χάνονται. Δεν είναι τούτα που λιμοκτονούν από έλλειψη τροφής, εκείνα ήταν στην Αφρική, με λίγο χυλό επιζούν, τα παιδιά μας τώρα χαροπαλεύουν στις καθαρές κλίνες...

Πόσο πράγματι λυπάμαι να σκέφτομαι όλα τούτα μέσα στην ιδιότυπη φυλακή των 100 τετραγωνικών! 

Κορωνοϊόυ έργα: 27 Μαρτίου 2020

Κοιτάζω στον καθρέφτη. Θέλω κούρεμα. Αρπάζω το μικρό ψαλίδι και κόβω τις φαβορίτες. Δεν τολμώ ν ακόψω τα υπόλοιπα μαλλιά. Τ΄ αφήνω λοιπόν στη μοίρα τους που είναι να φυτρώνουν ακόμα και όταν δεν τα θέλεις. Αφήνω τις άσπρες τρίχες να μεγαλώνουν και να μου θυμίζουν ακόμα περισσότερο την γοητεία της μέσης ηλικίας και τον ερχομό μια άλλης. Ειδήσεις - ειδήσεις θανάτου με γυροφέρνουν και δεν μπορώ να σταθώ στην τόση αισιοδοξία του συνόλου των ανθρώπων που μένουν στο σπίτι και διασκεδάζουν με τόσες ελαφρότητες για να αντικαταστήσουν δήθεν τις δραστηριότητές τους. Στέκομαι όμως με σεβασμό απέναντι στα μικρά παιδιά που κάνουν γενέθλια στο μπαλκόνι, τραγουδούν, γελούν με τους γειτόνους, στέλνουν μυνήματα. Αναρωτιέμαι εάν θέλουν έναν κόσμο καινούργιο, γιατί από μόνα τους δεν μπορούν. Προσπερνώ ταχύτατα την υποκρισία των μεγάλων και μαζί με αυτούς και την πιθανότητα να είμαι και εγώ κομμάτι της. 

Οι δείκτες  νοσηρότητας στη δεύτερη πατρίδα μου αυξάνονται. Έφτασαν στο 0,018% και όλα δείχνουν ότι θα πάνε ακόμα πιο πάνω. Λες και το βάλανε στοίχημα να αγγίξουν την κορυφή. Οι ηγέτες της λεγόμενης ενωμένης Ευρώπης ανύμποροι κοιτούν τα νούμερα, βγαίνουν στους δέκτες και χασκογελούν, άλλοτε λίγο τρομαγμένοι, άλλοτε αποφασισμένοι να χτυπήσουν άλλο ένα κακό στη ρίζα τους. Και κάποιες μεγάλες εταιρείες τρίβουν τα χέρια κάτω από το τραπέζι. Πόσο λείπουν από την αθρωπότητα οι χαρισματικοί ηγέτες. Αυτοί που προβλέπουν το κακό και που δεν αφήνουν απροστάτευτο με ανθρώπινη ειλικρίνεια τους λαούς τους. 

Σήμερα έστειλα και το πρώτο μύνημα στο νούμερο 8998 με την ένδειξη ότι βγάζω το σκυλάκι μου βόλτα κάπου κοντά στο σπίτι μου. Μου το ενέκριναν. Λέω ακόμα ένα βήμα έγινε. Πρώτα σε περιορίζουν και ύστερα σου δίνουν ανάσες με το σταγονόμετρο. Κι έτσι καθώς δεν χάνεται η ελπίδα όλα τα πιθανά μέτρα στο μέλλον θα φαντάζουν μια έξοδο, ρινίδες ελευθερίας που θα διασκορπίζονται τριγύρω μας. Κι όλοι οι άνθρωποι, δούλοι της δημοκρατίας θα κινούμαστε σαν μια γροθιά ενωμένοι να νικήσουμε τη συμφορά. Δεν είναι κακό, καθόλου μάλιστα. Σου δίνει την αίσθηση του πολέμου και πως είσαι ένας από τους πρωταγωνιστές. 

Ίσως αν έβρεχε δυνατά...

26 Μαρτίου 2020: Στο ημερολόγιο η φωνή δεν μπορεί να σωπάσει

καθώς ο Κορωνοιός εδραιώνει όλο και περισσότερο την παρουσία του ανά τον κόσμο. Μακάβριες σκηνές μεταδίδονται από τους δείκτες των τηλεοράσεων. Ακόμα περισσότερα κρούσματα, ακόμα περισσότεροι θάνατοι και αυτοπεριορισμένοι. Οι δρόμοι έρημοι, οι πλατείες άδειες, οι πόλεις φαντάσματα με τα παράθυρα μάτια ανθρώπινων ψυχών που φέγγουν τη νύχτα σαν τετράγωνα και παραλληλόγραμμα φεγγάρια. Το απέναντι περίπτερο έκλεισε μετά από χρόνια πριν από το μέσο της νύχτας. Κοράστηκαν τα αφεντικά να περιμένουν τον κανένα. Τα ποσοστά νοσηρότητας αρχίζουν να παίρνουν μια ανησυχητική μορφή και η καμπύλη των στατιστικών κοκκινίζει. ίσως και από την απύθμενη ντροπή αυτού του μάταιου κόσμου. Και άν είναι μάταιος ο κόσμος,  γιατί όλος αυτός ο πόλεμος να κρατηθεί η ζωή εν τη ζωή; Μια λανθασμένη πορεία θεοποίησης! Δεν ξέρω εάν η προσωπική μου ευθύνη θα βοηθήσει. Τουλάχιστον θα αφήσει μια αίσθηση γλυκάδας στην ψυχή μου. Θα πω στο παιδί μου: "Έκαμα το σωστό, δεν ξέρω εάν έσωσα και τον κόσμο!" 

Σήμερα τα διαγνωσμένα κρούσματα στην Κύπρο έφτασαν τα 146 και το ποσοστό επί του πληθυσμού στο 0,016%. Μου αρέσει να κρατώ στατιστικά για την δική μου νυχτερινή συντροφιά, παρέα με τα ακούσματα από την Loreena Mckennitt. Να ανακουφίζω κάπως την σκέψη ότι όλα πάνε κατά διαόλου. Μια χωή χωρίς ηρεμία, σαν να σε καλούν όλα τα κακά του κόσμου να συμμετάσχεις, σαν να υπάρχει μια αόρετη απάνθρωπη ηγεσία που σε θέλουν έρμαιο των δικών της αποφάσεων, δούλο των ανίερων πράξεων της. 

Κουλουριάζεσαι μέσα στην ομίχλη και την υγρασία ενός κυκλικού φόβου, που αρχίζει και τελειώνει σε μια δυο συμπονετικές κουβέντες, ανάμεσα στους ήχους και τους παλμούς της καρδιάς του παιδιού σου, του κουρασμένου παιδιού σου που ο κόσμος που τον έφερες να ζήσει δεν του προσφέρει παρά αγωνίες και θλίψεις. 

Οι σειρήνες και οι φάροι της αστυνομίας σε περιμένουν και απόψε στους κυκλικούς κόμβους και τα μυστικά περάσματα, να σου προσφέρουν τις υπηρεσίες ελέγχου που δεν πεθύμησες ποτέ και σου τις παρουσιάζουν ως το πλέον απαραίτητο μέτρο για την δική σου ασφάλεια. Μήπως ξέρεις τελικά τι είναι ασφάλεια, ποια είναι η καλύτερη δική σου ασφάλεια; 

Θα κοιμηθείς μέσα στο σπίτι, σκύλος που υπηρέτησες και υπηρετείς πιστά. 

Εκτιμώντας την ατέλεια του κόσμου

Δημήτρης Γκόγκας

περί Φόβου του Δημητρίου Γκόγκα

όσο πιο πολύ προσπαθείς να μεγαλώσεις τον φόβο των ανθρώπων, όσο κατορθώνεις να τον γιγαντώσεις, τόσο πιο πολύ έχεις επιτύχει να τους χειραγωγήσεις, να τους ελέγξεις, να τους κατευθύνεις προς τους σκοπούς που εσύ θέλεις να επιτύχεις. Και συνήθως τους πετυχαίνεις. Ο φόβος τρέφεται από τους ίδιους τους ανθρώπους και γογαντώνεται στις κοινωνίες τους. Όταν οι ηγέτες το καταλαβαίνουν αυτό, ρίχνουν όλο και περισσόετρη τροφή, μέχρι που η τροφή μετατρέπεται και η ίδια σε φόβο!  

Ημερολόγιο αυτοπεριορισμού [ 25 Μαρ 2019] Χωρίς άλλο χρόνο

132 κρούσματα ανήμερα του Ευαγγελισμού αλλά και των εορτασμών της έναρξης της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.Ποσοστό δηλαδή: 0,015% επί του συνόλου του πληθυσμού. 0,01% πάνω από την χθεσινή μέρα.  

Η Λάρνακα έμοιαζε σαν πόλη φάντασμα. Βγαλμένη μέσα από ταινίες και μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας. Τα μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας άρχισαν να αποδίδουν αλλά ο εγκλεισμός στα σπίτια μας, μόνο κακό δημιουργεί στην ψυχολογία. Ο κόσμος μας καταρρέει, η καθημερινότητα παίρνει μια διαρκώς αρνητική κλίση, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε ένα τραυματικό σοκ, ίσως μεγαλύτερο και από αυτό των συνεχόμενων ανθρωπίνων απωλειών. Το μετατραυματικό σοκ από αυτή την περιπέτεια και η αντιμετώπισή του θα είναι μία διαρκή πληγή που δεν θα κλείνει με τίποτα. 

Η παρουσιάστρια των ειδήσεων επέμενε και το επαναλάμβανε ότι αλλάζουν τα πάντα στη ζωή μας και πως θ απρέπει να προσαρμοζόμαστε. Μου φάνηκε ολίγο τρελλή ή και χαζή. Σαν να ήταν ένα παπαγαλάκι χωρίς νου. Είναι δυνατόν να χαμογελά λέγοντας ότι θα πρέπει να ενταφιαζόμαστε μέσα σε μια πραγματικότητα που θα κινείται από δηλώσει sms και υπευθύνων δηλώσεων ανά χείρας! 

Κλείνω τα μάτια, μα δεν θέλω να κοιμηθώ. Κοιμήθηκα αρκετά, με κοίμησαν τα παραμύθια. Τώρα θα πρέπει να αντιμετωπίσω τους δράκους και τα τέρατα που βρήκαν κερκόπορτες, ξέφυγαν και μας κυνηγούν ανελέητα. 

Δεν υπάρχει χρόνος, κινούνται οι δείκτες στο ρολόι του τοίχου αλλά είναι όλα χθες, όπως χθες θα είναι και αύριο. 

ΝΑ ΜΕ ΘΑΨΕΤΕ ΟΡΘΙΟ* / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

Είναι κάτι βράδια, που σκέφτομαι πως θέλω να ταφώ όρθιος.

Αρκετά ξάπλωσα στη ζωή μου, όχι ιδιαίτερα από ανάγκη ξεκούρασης.

Και τώρα που θα μου δοθεί η ευκαιρία να είμαι αιωνίως όρθιος

τουλάχιστον το ανάστημά μου, κάτω από τα κλινοσκεπάσματα της γης,

είναι κάτι και τούτο.

Μη νομίζετε πως δεν το όρθωσα όσο ζω, όσο ζούσα.

Ε ΄ καλά τώρα δεν κάνει να μιλώ ως πεθαμένος, όντας πεθαμένος.

Μα πεθαμένο δεν με θέλουν όλοι αυτοί;

Θα ΄μαι λοιπόν ένας όμορφα όρθιος πεθαμένος

Κι όλα τα ασπόνδυλα των υπόγειων στοών και οι έρποντες υπό της γης

που περιμένουν νυχθημερόν, θα απορούν, με τούτο το θέαμα.  

Δεν το είδαμε ποτέ, θα μονολογούν.

Και ευτυχώς για μένα θα είμαι απόλυτα μόνος,

καθώς τους λοιπούς συνταξιδιώτες, θα τους θωρείτε ξαπλωμένους

να μιλούν με τις ρίζες των δένδρων, να προσπαθούν να ξεδιψάσουν

όταν σταγόνες βροχής θα ξεγλιστρούν ανάμεσα από πέτρες και χώματα.

Και θα ακούω καλύτερα τα βήματα και τα συμπονετικά λόγια των επισκεπτών,

θ΄ ακούω το κλάμα και τα δάκρυα που θα σβήνουν πριν ακουστεί ο ήχος τους, πάνω στο λασπωμένο χώμα. Και δεν θα μου λύνεται καμιά απολύτως απορία.

Κι άλλοι που δεν πρόλαβαν το τραίνο, να χάνονται στο βάθος,

στις ακροποταμιές, στα αναχώματα, μέσα στα σκεπάσματα των ερώτων,

στους λογαριασμούς που φράζουν τα  γραμματοκιβώτια,

στις απελπισμένες εξόδους των σαββατοκύριακων

και δεν ξέρουν το γιατί, δεν απαντούν στα γιατί, αφήνοντας μόνο

ένα μικρό μπουκέτο λουλούδια, ζουμπούλια τα προτιμώ ή και χρυσάνθεμα,

όμορφα μυρίζουν, πάνω από την μικρή ταφόπλακα, άσπρη κατά βάση.

Και γω θα είμαι όρθιος, νεκρός μα όρθιος, όχι όπως τώρα όρθιος νεκρός,  

ανάμεσα στους άλλους όρθιους νεκροζώντανους, που αναδύουν σήψη

ξαπλώνοντας στο κρεβάτι, στον καναπέ, πάνω στο δείλι και την αυγή, πάνω στο αργυρό μελάνωμα.  

Κι όχι, πρώτη φορά νεκρός από τους ώμους των τεσσάρων,

στους κουρασμένους ώμους της γης.

* Γ΄Βραβείο Γ΄ Πανελλήνιου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού 2019 – 2020 από τους Πνευματικούς Ορίζοντες Λεμεσού (Κατηγορία Ποίηση ενηλίκων στον ελεύθερο στίχο)

Ημερολόγιο επιβίωσης της 24ης Μαρτίου 2020 (Ο θανατηφόρος ιός απλώνει συνεχώς τα πλοκάμια του)

Διαβάζω ξανά σήμερα ότι ο πληθυσμός της μεγαλονήσου (Κύπρος) το 2018 έφτασε τις 875.900. Τα κρούσματα του επικίνδυνου ταχέως μεταδιδόμενου ιού (κορονοϊού) σήμερα ήταν 124. Ποσοστό δηλαδή: 0,014% επί του συνόλου. Τίποτα πλέον δεν είναι αμελητέο όταν αυξάνεται. 
Τέθηκαν σε ισχύ από τις 6 το απόγευμα τα νέα περιοριστικά μέτρα σε ολόκληρη την Κύπρο. Ομάδες της αστυνομίας και του στρατού έχουν στήσει μπλόκα σε καίρια σημεία και ελέγχουν σχολαστικά την τήρηση των κυβερνητικών αποφάσεων. 
Ο κόσμος κλείστηκε στα σπίτια. Στα καταστήματα τροφίμων σήμερα παρατηρήθηκε το αδιαχώρητο. Μια μυστική δύναμη αυτοσυντήρησης κρατούσε σε αποστάσεις τον κόσμο. Συνάντησα δύο γνωστούς που σε άλλες περιστάσεις θα τους αγκάλιαζα και θα τους ασπαζόμουνα. Σήμερα απλώς τους χαιρέτησα από μακριά και τους ευχήθηκα καλή τύχη. 
Δεν ξέρω γιατί, παρασυρόμενος και εγώ από αυτό το αίσθημα επιβίωσης, αγόρασα προμήθειες για αρκετό καιρό. Πήρα και τα φάρμακά μου. Κλείστηκα στο σπίτι και στο καβούκι μου. Σκαντζόχοιρος, σαλιγκάρι, πουλί σε κλουβί, θα δείξει! 
Περίεργο ον ο άνθρωπος. Πως άφησε να του συμβεί κάτι τέτοιο; Και αφού περηφανεύεται για την εξυπνάδα του και πέτυχε τόσα πολλά, πως επέτρεψε στον ίδιο του τον εαυτό να σπείρει τον τρόμο σε ένα ήδη τρομοκρατημένο πλανήτη; 
Μήπως δεν είμαστε η κατ εικόνα του θεού μα του διαόλου; 

Ελαφρότητα Πολιτών: Ημερολόγιο Αυτοπεριορισμού (23 Μαρ 2020)

Το ποσοστό των κρουσμάτων στην Κύπρο αυξάνεται ραγδαία επί καθημερινής βάσεως. Ήδη έφτασε το 0,013% επί του συνόλου του πληθυσμού. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας με τραγικό τρόπο ανακοίνωσε νέα μέτρα που αφορούν κυρίως στο κλείσιμο δημοσίων χώρων και στην ελεγχόμενη πλέον κυκλοφορία των πολιτών. Η Κύπρος μπαίνει σε μια νέα δοκιμασία με πληθώρα ανυπότακτων, ανυπάκουων πολιτών. 

Στη γειτονιά επικρατεί μια εκωφαντική ηρεμία. Χθές συναντήθηκα στον δρόμο με ένα γνωστό που είχε βγάλει το σκυλάκι του για βόλτα. Μόλις με αντίκρυσε,με χαιρέτησε από μακριά και έστριψε στη γωνία. Δεν τον αδικώ, το ίδιο είχα σκεφτεί να κάνω και εγώ. Στο μπακάλικο της γειτονιάς, ο υπάλληλος μου είπε πλέον να μην βάζω τα πράγματα στο πάγκο αλλά μόνο μέσα στο καλάθι. Παρά το γεγονός ότι είχα πάει προετοιμασμένος. Γάντια,μάσκα. 

Ο φόβος της μόλυνσης απομακρύνει τους ανθρώπους. Όσο και εάν χορεύουμε στα μπαλκόνια, όσο και αν τραγουδάμε και στέλνουμε αστεία βιντεάκια στις εκπομπές της τηλεόρασης και στο διαδίκτυο, ένα είναι σίγουρο ότι ακόμα και μέσα στα αστεία η σοβαρότητα της κατάστασης αναδύει μικρούς και μεγάλους πανικούς.

Ανέβασα την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι, αύριο του ευαγγελισμού, γιορταζει η πατρίδα την επανάστασή της. Έτσι για να νιώσω μέσα στον φόβο ότι ζω!  

O Κορωνοιός καλπάζει ( ενημέρωση ημερολογίου της 22ης Μαρ 2020)

Ενημερωθήκαμε ότι 9 νέα κρούσματα ανέβασαν το ποσοστό επί του συνολικού πληθυσμού σε 0,010%. Όλα 95!! Είχαμε και τον πρώτο νεκρό άνδρα κάποιας ηλικίας βέβαια με πολλαπλά θέματα υγείας. 'Ετσι τουλάχιστον μετάδωσαν τα ΜΜΕ που κάνουν καλά την δουλειά τους (ρίγος, φόβος, τρόμος). Στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός επέβαλλε απαγόρευση της κυκλοφορίας υπό όρους. Απαραίτητο; Θα δείξει αν και η ενέργεια κρίνεται θετική. Εδώ στην Κύπρο, αν και φαίνεται να τηρούμε τα μέτρα εν τούτοις υπάρχουν οι αφελείς και οι ασυνείδητοι. Σούβλες και βόλτες παρατηρήθηκαν σε χώρους αναψυχής. Αχ βρε αδελφέ και κουμπάρε. Από σίδερο φτιαχμένοι. 

Στο σπίτι είδαμε για μια ακόμα φορά την ιστορία του the last of us  με τις προφητικές του προεκτάσεις. Ήδη ορισμένοι λένε ότι το κακό διήρκησε πάρα πολύ. Οι θεωρίες συνωμοσίας σε παγκόσμιο επίπεδο δίνουν και παίρνουν. Και γιατί να με αφήσουν ανεπηρέαστο; Εννοώ σε θεωρητικό επίπεδο. Είναι μια καλή ευκαιρία να διαβαστούν όλες οι απόψεις μέχρι η διεθνής κοινότητα (χαχαχα) αποφασίσει να θέσει ένα τέλος στο επί της γης παιχνίδι με νεκρούς, ζωντανούς, νεκροζώνατους. 

παρατήρηση: τα πνευματικά δικαιώματα της φωτογραφίας ανήκουν: https://www.playstationlifestyle.net/2020/02/12/free-the-last-of-us-part-ii-ps4-theme-dynamic/

(Ο Κορονωιός αυτοθαυμάζεται) Ημερολόγιο αυτοπεριορισμού 21 Μαρ 2020

   

Κάτι λείπει από την πανδημία. Κάτι λείπει από αυτό τον ιό. Ήδη ξέρουμε τις προτιμήσεις του. Άνθρωποι που μεγαλώνουν. Άνθρωποι που μεγάλωσαν και έχουν αποθέματα μνήμης όχι όμως δύναμη. Ασθενεί μαζί τους, τους παραπλανά και ύστερα τους παρασέρνει σε ένα χορό Ζαλόγγου. Όμως κάτι λείπει. Δεν ξέρουμε ποιος είναι ο τελικός προορισμός του. Μάθαμε από ξεκίνησε το μακρύ του ταξίδι, τις στάσεις που έκανε, αλλά δεν γνωρίζουμε σε ποιο σταθμό θα κατέβει και τι δουλειά θα κάνει. Ή εάν τελειώσει τη δουλειά του που θα συνταξιοδοτηθεί.

Τα κρούσματα αυξήθηκαν και σήμερα 12 ημέρες μετά τον ερχομό τον ερχομό του θανατηφόρου ιού στην Κύπρο. Έφτασαν πλέον τα 84. Το ποσοστό επί του συνόλου του πληθυσμού πλησίασε το 0,0095%. Χθές ήταν στο 0,0085%. Διαβάζω και σήμερα σε εφημερίδες πως 776 άνθρωποι τέθηκαν σε περιορισμό σε κάποια ξενοδοχεία της μεγαλονήσου. Δηλαδή με συνοπτικούς υπολογισμούς το 0,085% του πληθυσμού. Εφιάλτης.

Με τις σκέψεις αυτές με πήρε ο ύπνος. Έψαχνα να βρω τι λείπει, ποιο στοιχείο λείπει από την υπόθεση. Διότι κάτι λείπει. Κάτι δεν εξηγείται. Σαν να είναι μια τεράστια προπαγάνδα που ξέφυγε από τον στόχο της. Ίσως πάλι έτσι μας φαίνεται γιατί δεν είμαστε στα κέντρα λήψεως αποφάσεων. Ίσως γιατί ακόμα δεν έχουμε αντικρύσει εμείς τον ιό.

Οι πρώτες κραυγές από την γειτονιά ήρθαν να με ξυπνήσουν. Οι ασπροφορεμένοι φύλακες τραβούσαν αλυσοδεμένους τρεις άγνωστους γειτόνους. Που τους πήγαιναν, τι θα τους έκαναν, κανείς δεν γνώριζε. Και φυσικά δεν γνώριζα και εγώ. (εφιάλτης)

Οι ειδήσεις στην τηλεόραση με σόκαραν περισσότερο από ποτέ. Σαν ένα πανωφόρι που δεν σε προφυλάσσει από το κρύο. Σηκώθηκα, ήμουν ζαλισμένος, δεν καταλάβαινα. Ο παρουσιαστής μας πυροβολούσε ασταμάτητα. Έπεσα κουρασμένος στην πολυθρόνα. Δεν είναι πλέον καθόλου αστείο! Και να μαθαίνω ότι ένας εγχώριος αστέρας πλήττει παίζοντας χαρτιά στο σπίτι του μόνο αποτροπιασμό μου προκαλεί.

Ημερολόγιο αυτοπεριορισμού 20 Μαρ 2020 βραδάκι (με φόντο τον Κορονωιό) Λες να μοιάζει με φεγγάρι;

11 ημέρες μετά την αναμενόμενη άφιξη του Κορονωιού στην Κύπρο και τα κρούσματα έφτασαν τα 75. Δηλαδή ποσοστό 0,0085% επί του συνόλου του πληθυσμού,από 0,0078% που ήτανε χθες. Η Κυβέρνηση ανακοινώνει νέα μέτρα, ο λαός υπακούει αν και υπάρχουν περιπτώσεις ανυπακοής των σχετικών διαταγμάτων. Μια βόλτα στην παραλιακή λεωφόρο των Φοινικούδων φανερώνει του λόγου το αληθές. Παρά το γεγονός των κλειστών καταστημάτων ο κόσμος βγαίνει για μια βόλτα, δεν κρατά τις αποστάσεις που προβλέπονται. Στα καταστήματα τροφίμων, αρτοποιείων παρατηρούνται να εισέρχονται πολίτες χωρίς να φορούν ούτε γάντια, ούτε μάσκες  (αν και στις πλείστες των περιπτώσεων δεν παρέχουν ασφάλεια) ενώ οι υπάλληλοι αδυνατούν να τους κάνουν παρατήρηση. Δυστηχώς οι κακές νοοτροπίες συμπεριφοράς δεν εκλείπουν. 

Στις τρομολαγνικές ειδήσεις των 8, υπάρχει μια είδηση που μου κάνει εντύπωση. Η αύξηση της ενδοεικογενειακής βίας. Ο εγκεισμός φαίνεται να έχει αρνητικά αποτελέσματα για τους συμπολίτες μας, που συχνά- πυκνά σηκώνουν το χέρι και όποιον πάρει ο ... χάρος. Αυτοσυγκράτηση αδέλφια και οι δύσκολοι καιροί θα συνεχιστούν. Αν χειροτερέψουν τα πράγματα τι θα κάνουμε; Θα σκοτώνει ο ένας τον άλλον; 

Σήμερα υποσχέθηκα μια βόλτα και εγώ στην γυναίκα μου, στη Στρατούλα. Αν ήταν καλός ο καιρός θα πηγαίναμε κινηματογράφο,  για φαγητό έξω και καφέ. Πράγματι ντυθήκαμε σωστά, καθήσαμε αναπαυτικά στους καναπέδες και είδαμε ένα ακόμα επεισόδιο  της σειράς: Chicago P.D. Στη συνέχεια βγήκαμε στη βεράντα του σπιτιού και αγναντεύοντας το πέλαγος τσιμήσαμε ένα παραδοσιακό πιάτο γεμιστών πιπεριών με συνοδεία χωριάτικης. Στο τέλος για επιδόρπιο ένας  κυπριακός καφές και κουλουράκι! Η επιστροφή στο σπίτι ήταν μικρή. Πέντε βήματα!! 

Ημερολόγιο αυτοπεριορισμού 20 Μαρ 2020

Τι σημαίνει αυτοπεριορισμός; Ο αυτόβουλος εγκλεισμός σε συγκεκριμένο χώρο, λέει το λεξικό. Και ποια η σημασία του; αναρωτιέμαι στα πλαίσια μιας δημοκρατίας; Ενός δημοκρατικού κράτους; Είναι ένα μέτρος προστασίας ή είναι ένα είδος αυτοφυλάκισης;  Με την συναίνεσή μου να εγκλειστώ σε ένα σπίτι, ένα υποστατικό, ένα νοσοκομείο, σε μια φάρμα, ποιον πράγματι προστατεύω; Τον εαυτό μου ή τελικά μια πολιτεία που με θέλει καθηλωμένο σε ένα καναπέ, μια πολυθρόνα και απλώς με ταίζει; Με προσέχει εικονικά, μέχρι να τεθεί ένα τέλος. Τι επιδιώκει μέσα στα πλαίσια της ευγενούς δημοκρατικής τάξης; Αυτό το δημοκρατικό "απαγορεύεται" πόσο απολυταρχικό είναι μέσα στα πλαίσια των δημοκρατικών κανόνων; Πρόσχημα ή όχι η προστασία της πολιτείας από κάποιον εξωγενή παράγοντα, θανατηφόρο παράγοντα είναι μια σκληρή πραγματικότητα, την οποία ο απλός πολίτης δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ούτε με μια διαρκή ελαφρότητα, αλλά ούτε με σοφία. Δότι δεν υπάρχει σοφία. Υπάρχουν νέοι κανόνες, νέοι νόμοι, νέες ρυθμίσεις  που απλώς επιβάλλονται με έναν ωμό τρόπο. Αυτό είναι είτε σας αρέσει είτε όχι. 

Διαβάζω σήμερα ότι ο πληθυσμός της μεγαλονήσου (Κύπρος) το 2018 έφτασε τις 875.900. Τα κρούσματα του επικίνδυνου ταχέως μεταδιδόμενου ιού (κορονοϊού) σήμερα ήταν 67. Ποσοστό δηλαδή: 0,0078% επί του συνόλου. Αμελητέο ποσοστό; Ίσως μα κάθε μέρα ανακοινώνονται και νέα κρούσματα. Ο πλανήτης σε πανικό; Τα ΜΜΕ σε υστερική κατάσταση. Στο σπίτι μια σκληρή καθημερινότητα. Το μπαλκόνι η μόνη διέξοδος, όπως και ο υπολογιστής. Η τηλεόραση επαναλήψεις. Κουζίνα, σαλόνι, κρεβατοκάμαρα, βεράντα μια διαδρομή αφόρητη. Βλέπω τον εαυτό μου αρρωστημένο από την παλιά μου αγαπημένη συνήθεια να επιλέγω σπίτι. Τώρα το σπίτι δεν είναι μια προσωπική επιλογή, είναι μια επιβολή, είναι μια επιλογή της πολιτείας για μένα,με ή χωρίς εμένα. Πρέπει να την ακολουθήσω σαν καλό και υπάκουος πολίτης, πρέπει να προσαρμοστώ; Άσκηση; Και ποιο το έπαθλο; Η ίδια η ζωή; 

Τόσοι πολλοί και τόσο μόνοι

Θα προσπεράσω τη σκέψη της παγκόσμιας συνομωσίας, θα σεβαστώ τις προφητείες γερόντων που αγίασαν και θα σταθώ απέναντι σ΄έναν «υιό» που δεν σέβεται τους γονείς του. Συμπεριφέρεται με αγένεια κυρίως στους μεγάλους ανθρώπους ως να τους θεωρεί υπαίτιους για τις μικρές και τις μεγάλες συμφορές αυτού του τόπου, εννοώντας τον πλανήτη. Είναι σαν να περίμενε χρόνια ολόκληρα την κατάλληλη στιγμή της ευδαιμονίας και της έπαρσης προκειμένου να θωρακιστεί και να ορμήσει λυσσαλέα επάνω στο ανθρώπινο είδος. Να το περιορίσει και να προσπαθήσει να το μειώσει κατά τι. Εδώ τίθεται και ένα μέγα ερωτηματικό. Και αυτή την αγένεια του την έχει διασπείρει σε όλα τα μήκη της κοινωνίας μας. Έτσι παρατηρούνται φαινόμενα χυδαίας συμπεριφοράς ανθρώπου προς άνθρωπο, ανθρώπου προς τη φύση, ανθρώπων προς τα ζώα. Και φτάνουμε στη προχωρημένη υποκριτική κατάσταση ότι καταπολεμούμε αποτελεσματικά όλα τα ψήγματα διχόνοιας που έχει με επιμέλεια ψεκάσει ο υιος. Διότι ουσιαστικά μας έχει καταστήσει όλους μας ένα αντίγραφό του. Έχουμε γίνει υιοί του. Χτυπά τον ταμπουρά και εμείς χορεύουμε. Τραγικό παράδειγμα να συνεχίσεις να υπηρετείς το χρήμα για να εξυπηρετήσεις τον άνθρωπο, αντί να γίνει ο καθένας δούλος του ανθρώπου για να επαλειφθεί το χρήμα. Κομμάτι δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο. Του βάλαμε κορώνα του υιού, τον καταστήσαμε παντοδύναμο και κυρίαρχο των ζωών μας. Απομονώνουμε τους ανθρώπους και του δίνουμε το δικαίωμα να θερίζει εκεί έξω. Να παίρνει ζωές και να μην γνωρίζουμε που πάνε αυτά τα σώματα. Γίνονται χώμα; Γίνονται στάχτη; Τα τρώνε άλλα ζώα;

Και σε μια νύχτα ανακαλύψαμε πόσοι πολλοί είμαστε και πόσο μόνοι. Και ξαφνικά μας λείπει η διασκέδαση και βγαίνουμε στα μπαλκόνια και στις βεράντες με πιάνα και κιθάρες, με μπουζούκια και βιολιά να ξορκίσουμε το κακό που μας βρήκε και να δηλώσουμε σε γείτονες και περαστικούς την παρουσία σας, ε είμαστε και εμείς εδώ, τώρα σας το δηλώνω, διότι πριν λίγες ημέρες με αγνοούσατε και σας αγνοούσα. Τι ντροπή, τι ανοησία, τι υποκρισία και οϊμέ μια στατική ψευδαίσθηση. Άγριοι καιροί. Μα κάλλιο αργά παρά ποτέ!

Το απαγορευμένο αποτρόπαιο βίντεο

Στην αρχή είπα θα έγινε κάποιο λάθος. Έπειτα ακολούθησαν άλλες δύο αποστολές με την παράκληση να το μοιράσω σε άλλους. Δεν καταλάβαινα και μάλιστα στον ένα φίλο (όχι απλά φίλο του ΦΒ) ρώτησα τι είναι τούτο, διότι δεν είχα internet και δεν έπαιζε το βίντεο. Έδειχνε απλώς ένα νεαρό άνδρα να τον κρατούν δεμένο στρατιώτες και μασκοφόροι, εικάζω χαμένοι ελεεινοί και τρισάθλιοι σχιζοφρενείς τερατάνθρωποι να μιλούν και να απειλούν. Δεν πήρα απάντηση. όταν πήγα στο σπίτι και άρχισε το βίντεο να ... παίζει είδα τον νεαρό άνδρα να τον πριονίζουν, να τον αποκεφαλίζουν. Γύρω το να γελούν, να βιντεοσκοπούν, να ουρλιάζουν από χαρά και να χαιρετούν έναν θεό ότι είναι μεγάλος. Να χτυπούν με ξύλα το κουφάρι το άψυχο κορμί του νέου. Δεν ξέρω ποιος θεός θέλει τέτοια θυσία. Ο δικός μου σίγουρα όχι. 

Έμεινα συλλογισμένος, συγκλονισμένος. Οι αποστολές συνεχίστηκαν με την παράκληση να το μοιράσω σε ακόμα περισσότερους ανθρώπους. Δεν καταλάβαινα το γιατί; Γιατί να συμμετάσχω σε ένα γαιτανάκι χωρίς αρχή και φυσικά χωρίς τέλος. Ποιος ο σκοπός. Να εξυπηρετήσω ποια συμφέροντα. Να αποδείξω πως εκείνοι είναι απάνθρωποι; κτήνοι. Μα είναι δεν χρειάζονται πλέον αποδείξεις. 

Εμείς πως θα αποδείξουμε πως παραμένουμε ακόμα άνθρωποι, υγιείς, ψυχικά ορθοί. Ο κόσμος πάει κατά διαβόλου, ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε λιγάκι την πορεία του, ας μην ακολουθήσουμε τον δρόμος της κακίας. Όχι φυσικά τον δρόμο της αδυναμίας. 

Στεναχωρήθηκα διότι ανάμεσα σε αυτούς που μου απέστειλαν το βίντεο ήταν παλιοί συμμαθητές αλλ΄ακαι παλαιοί συνάδελφοι και ένας ποιητής. Ελπίζω απλώς πως η πυραμίδα της αποστολής του βίντεο θα σταματήσει. Δεν θα συνεχιστεί η αποδοχή του βήματος, των αισχρών ιδεολογιών και του μίσους με αυτό τον τρόπο. Η αποστολή φαντάζει πολλές φορές σαν και μια πράξη εκδίκησης. Η γνώση υπάρχει πλέον, η αποτροπή όχι. Η γνώση της ντροπής είναι γνωστή, η γνώση της αλήθειας μας τρομάζει, ας μην συμμετάσχουμε με τον τρόπο μας. Ας επιλέξουμε την σιωπή σε ορισμένα πράγματα. Ίσως μετατραπεί σε δυνατότερη φωνή, σε κραυγή. 

Μονόλογος ενός Ποιητή

Πεθαίνω κι ανασταίνομαι μέσα από τους στίχους και το δάκρυ της πένας.

Αναζητώ καθημερινά λίγα λεπτά από τον χαμένο χρόνο μου, ίσως από τον θάνατο του χρόνου, τον δικό μου, που αναλογεί για να συνθέσω τα χίλια μύρια κύματα του αίματος μου.

Μια διαρκής αναζήτηση φθόγγων και λέξεων σ΄ ένα χορό, αρμονικό και ήσυχο, πάνω σε ένα πάλλευκο χαρτί, όμοιο με την ειρήνη κι άλλοτε πάνω σε ένα γυαλιστερό ξίφος έτοιμο να κόψει γόρδιους δεσμούς αλήθειας και ψέματος.

Ο ήχος του όπλου μου, είναι η φωνή της σιωπής καθώς βηματίζει ένα μολύβι.

Πικρά ερωτευμένος με την ουσία της ζωής, τον αληθή παράδεισο και τη σαγήνη του θανάτου.

Και κάπως έτσι θα καρφωθεί ένας φαρμακερό βέλος στα στήθη και στη καρδιά μου.

Αποχαιρετισμός του Δημητρίου Γκόγκα

Συνάχτηκαν οι χωριανοί γύρω από τη κεντρική γέφυρα να δούνε την εκτέλεση της. Μικρή «εξώλης και προώλης» διαμένουσα σ΄ ένα φτωχόσπιτο στην άκρη του ξεροπόταμου. Εκεί ξεκίνησαν όλα. Μόνη υποδέχτηκε τη μοίρα που της έλαχε, πρώτα με τα καλωσορίσματα του μουχτάρη, ύστερα ο αστυνόμος, ο δάσκαλος. Ο ιερέας της έγνεψε τη σιωπή. Την κοινωνού σε συχνά, κάθε Κυριακή και την έπιανε ένας κόμπος στο λαιμό.

Όταν κυρώθηκε το «ουδέν κρυπτόν υπό του ήλιου» έτρεξε μα δεν πρόλαβε. Το «ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο τα πρόσωπα». Κι αυτή πρόσωπο δεν είχε.

Έσφιξε το μίσος στα στήθη της, έπιασε το σχοινί, το έσφιξε πιότερο στο λαιμό της. Ήτανε καλό κορίτσι είπανε στο δείλι της μέρας, πίνοντας τον καφέ της συγχώρεσης.  

Εξαιρούνται από τη ζωή

τα μικρά αθώα που καλύπτουν τις πικρές αλήθειες και μας κάνουν να συνεχίσουμε ως ορθόδοξοι το διάβα μας

Ερώτημα

Ειλικρινά πιστεύετε ότι μας διοικούν σώφρονες άνθρωποι; Αν όχι γιατί τόσοι τους ακολουθούν; Αν δεν έχουν κάτι να κερδίσουν γιατί; Μάλλον λοιπόν το αντίθετο. Πίσω από την τυφλή υπακοή άφρονων ανθρώπων στην πολιτική, δεν κρύβεται, είναι ολοφάνερο πως διοικεί το κέρδος. 

Η γλώσσα των ελλήνων

έχει ένα μοναδικό χάρισμα. Να αφομοιώνει με επιτυχία τις λέξεις άλλων γλωσσών και να τις εντάσσει στο λεξιλόγιό της.Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί να γίνεται σε λέξεις που δεν έχω καμία απολύτως αξία σε σχέση με αυτές που ήδη υπάρχουν. Ένα απλό παράδειγμα:  Goodbye ή bye σε Goodbyeη σας ή byeη σας αντί του υπέροχου: αντίο σας


Δημήτριος Γκόγκας

Το μεγαλύτερο δώρο

που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος σε κάποιον άλλο είναι να μην τον κρατάει στην αμάθεια και τον σκοταδισμό. Θα πρέπει να τον παροτρύνει στη μάθηση και να τον διδάσκει. Να τον παρασέρνει στο καλό και στην αγάπη. 

Δημήτριος Γκόγκας