Ξάπλωσα συλλογιζόμενος ότι τα νέα 29 κρούσματα αύξησαν το σύνολο στα 494. Λίγο πριν σπάσουμε και το φράγμα των 500. Δηλαδή 0,056%. Κοιμήθηκα!
"Το πιστόλι ήταν στο κρόταφο μου". Τη ζωή σου εδώ και τώρα έλεγε και επαναλάμβανε ο δημόσιος λειτουργός. Τι να την κάνεις του απαντούσα εγώ.Δεν έχει καμία απολύτως αξία. Εδώ που μας φτάσατε δεν έχει καμία αξία. Δεν λέω, κρίνουμε τα περιοριστικά μέτρα αναγκαία και επιβαλλόμενα και τα τηρούμε. Όμως τι ζωή είναι τούτη. Να μείνω σπίτι όσο χρειαστεί αλλά όσο χρειάζεται μου αφαιρείται και την λογικό, που το αντιστρέφεται. Η ελευθερία που υπερασπιζόμαστε όλοι, έχει συρικνωθεί εντός ενός μυνήματος, τεσσάρων τοίχων, μιας υπεραγοράς, ενός φαρμακείου. Γνωρίζω πολύ καλά ότι πρέπει να προσέχουμε για να έχουμε στο μέλλον, μα το μέλλον μοιάζει τόσο ζοφερό. Πως να αλλάξεις πλέον διαμορφοθείσες καταστάσεις, παγιωμένες ρυθμίσεις, ζωές χαρακωμένες; Η άποψη ότι θα βρεις εσύ την δύναμη ως μέλος μιας φύσης μάλλον απαιτεί χρόνια πολλά και άμεσα χρόνο πολύ.
"Το πιστόλι στο κρόταφό μου". Έχω να κουρευτώ δύο μήνες. Τα μαλλιά μου αγκαλιάζουμε τα αυτιά που δεν ακούνε καλά. Η τηλεόραση συνεχίζει να υπερασπίζεται το σλόγκαν: Μένουμε Σπίτι σαν μια συνεχιζόμενη προσπάθεια η ανευλευθερία να γίνει ελευθερία. Μαθήματα από το σπίτι, φαγητό μόνο στο σπίτι, γυμναστική στο σπίτι, τραπεζικές συναλλαγές από το σπίτι, γαμώτο μου ... ατελείωτο σπίτι. Ένα ατελείωτο τελειωμένο ταξίδι εντός σπιτιού. Κούκλες, γλάστρες, διάσημοι εγχώριας κατανάλωσης μας λένε ξαφνικά πως να μαγειρέψουμε, πως να διαβάσουμε, τι να διαβάσουμε, πως να επικοινωνούμε με τους δικούς μας. Κάφροι., και πριν τι κάναμε. Δεν επικοινωνούσαμε; Χρειάζεται να πάρω συμβουλές από ηλίθιους και ξανθιές που έχουν ξεγράψει τις οικογένειές τους, έχουν χωρίσει τρις και τετράκις, δίνουν καθημερινά οδηγίες πως να κάνεις ξανθό τον λόγο σου και αρκούνται στα οφέλη ενός πανηλίθιου βίντεου που δείχνει μια βλαμμένη να κουρέβει την σκούπα της;
"Το πιστόλι στον κρόταφό μου". Οι σκηνές πανικού σε κάποιες χώρες μου θυμίζουν πόλεμο. Ο κορωνοιός και στα δικά μου ίχνη! Μεγάλη η χάρη του. Η μέρα ξεκινά με αυτόν, τελειώνει με αυτόν. Η πλήση του εγκεφάλου τον έκανε διάφανο. Ότι σκέφτομαι,το σκέφτονται και άλλοι.Ότι σκέφτομαι ήδη το έχουν σκεφτεί οι ειδικοί. Ότι σκέφτομαι γίνεται μπούμεραγκ και με πυροβολεί. Σαν ένα πιστόλι που με σημαδεύει συνεχώς.
Μένουμε λοιπόν σπίτι με το πιστόλι στον κρόταφο, απαραιτήτως καθώς ο φόβος φυλάει τα έρμα. Ο φόβος και ο σεβασμός. Τον εχθρό όποιος και να είναι πρέπει να τον σεβόμαστε!
