ΦΑΣΚΟΜΗΛΟ (Χαικου) * /ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 

Το φασκόμηλο,

άνθισε στην αυλή μας.

Γελά η μάνα!

* 2025: Το χαικού με τίτλο: ΦΑΣΚΟΜΗΛΟ έλαβε το Α΄βραβείο στον 5ο πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό (κατηγορία Χαικού) του περιοδικού ΚΕΦΑΛΟΣ

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΕΝΟΣ ΠΡΩΙΝΟΥ* /ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 

Κάθε πρωί ανασταίνεται η ελπίδα,
ενός κόσμου που κοιμάται καινός.
Με σοφία στολίζει το άρμα ο Θεός
και ζεσταίνει την πλάση με μία αχτίδα.
 
Τα λουλούδια ανοίγουν και σκορπούν
τ΄ άρωμά τους. Κάποιο γέρνει στο χώμα
και φιλάει τη γη που ξυπνάει από κώμα.
Στα κλαδιά, τα πουλιά γλυκά κελαηδούν.
 
Το παράθυρο πάντα πρωί το ανοίγω
κι η καρδιά πεταρίζει από έρωτα λες.
Και οι ήχοι χορεύουν μαζί κι οι σιωπές.
 
Το μαχαίρι του πόνου σε μια άνοιξη μπήγω.
Ως το δάκρυ να πέσει στο βρεγμένο χορτάρι
και να έρθει η νύχτα την ελπίδα να πάρει.

* 2025: Το ποίημα: ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΙΝΟΥ, έλαβε το Β΄ βραβείο στον 5ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό (Κατηγορία Ποίηση: Σονέτο) του περιοδικού ΚΕΦΑΛΟΣ

ΜΟΝΟΣ ΛΟΓΟΣ ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ * /ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 

 
Ξημέρωνε
κι ένας αέρας πίεσε
να νιώσω τον κόσμο που γεννιότανε.
Κι ήταν αβάστακτη αυτή η όχληση
καθώς έβλεπε το φως,
ένας πλούσιος,
ένας φτωχός,
ίσως κάποιος ποιητής.
Μακριά, ίσως πιο μακριά
απ' ότι φανταζόμουν,
άγγιζε τον ορίζοντα η αυγή.
Κι έτσι καθώς ο ήλιος πύρωνε το σώμα του
και φώτισε η μέρα,
αισθάνθηκα το ανάλαφρο αυτού  του κόσμου.
 
Και συ αγαπημένη μπορείς να νιώσεις ότι κι εγώ;
Να πιαστούμε χέρι με χέρι
και να βαδίσουμε εκεί που οι ευχές
γίνονται σώματα αγγέλων.
 

* Το παραπάνω ποίημα έλαβε Γ΄βραβείο στον 5ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό (2025)  του Περιοδικού ΚΕΦΑΛΟΣ  ( κατηγορία: Ποίηση σε ελεύθερο στίχο) 
 

Μοναχική γυναίκα ( στο Στρυμονικό Σερρών) / Δημήτριος Γκόγκας

 

Γυρνά μαυροντυμένη απ΄ το χωράφι,
κοιτάζει γύρω μήπως και χαθεί.
Να μην ξεχάσει, έβαλε στο ράφι,
λίγο ψωμί που έχει ξεραθεί.
 
Μονάχη κόβει το σεντόνι και το ράβει
κάτω απ΄ το φως του άδειου φεγγαριού!
Στο στήθος της μια πεθυμιά ανάβει
χαμένου έρωτα και παραμυθιού.
 
Δεν την χωρά ο τόπος και ο χρόνος.
Φίλος της μονάχα είν΄ ο πόνος!
 
Τα βράδια στέκεται στο εικονοστάσι,
μονολογεί κι η μοίρα την γροικά.
Στον ουρανό της κάνει μία στάση,
μα το ταβάνι πέφτει την νικά.
 
Κι ένας Ιούδας έξω από το σπίτι,
ρίχνει το δίχτυ στον αποσπερίτη!
 
Κάποτε μόνη κάθεται και κλαίει
κι άλλοτε στάχτες ρίχνει στην αυλή.
Ρίχνει στις γάτες φαγητό που καίει.
Ζει στον παράδεισο της μοναχή.
 
Κι ένα καράβι που την περιμένει
Έρχεται – φεύγει η ρότα του σβησμένη!
 
 η φωτογραφία είναι από τον ιστότοπο: https://www.google.com/search?sca_esv=a5f19cfa0813df82&sxsrf=AE3TifPCJRBCvZrpAhl1Kxlz0aXMImit1g:1749495314301&q=%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%B1+%CF%83%CF%84%CE%BF+%CF%87%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%BF&udm=2&fbs=AIIjpHykEaRAOpFwQDW3xJb4ymd8xqxvG-U9qFh1g0DWB7mXYS7uLJQXUH9QBEw-lIc9zBDuPAl86hQAucuAA4f3TEP9gzj2bQ9c6oS_6FtbwtxP53tJFONcZv72PA7eGHQXLijzTkyqQmIQzjQ6KbsiP0Xna9itpxb-cGg-a-KgqKwVv-KkUERfYKbaxRgZAc0lX2Lm6QxcJXv2Xmil2qMuP0qQ5WYAnJcdJTKKnxHL_ziFdgczKUw&sa=X&ved=2ahUKEwjN3vr1geWNAxXLcKQEHdDrIX0QtKgLegQIEhAB&biw=1280&bih=551&dpr=1.5#vhid=wu6y21ezH4k5DM&vssid=mosaic

ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ * του Δημητρίου Γκόγκα

 

Την ώρα που τα βλέφαρα θα κλείνεις
κι οι δούλοι το δωμάτιο θα σκουπίζουν.
Την αυγή θα ονειρεύεσαι, π αφήνεις
τις ποιήσεις στο συρτάρι να σαπίζουν.
 

Θα χαϊδεύουν οι αγάπες σου το χέρι.
Θα ζητούν να συγχωρέσεις κάποια λάθη.
Να ρωτήσεις τον Θεό σου αν θα ξέρει,
πως ματώνει της ζωής τους το αγκάθι.
 
Το σαρκίο σου με λίβανο θα ραίνουν.
Οι στιγμές σου μυροφόρες θα ντυθούνε.
Λυπημένες και δειλές θα ξεμακραίνουν
κι οι αόρατες ματιές σου θ απορούνε.
 
Πώς δεν σταύρωσες τη φύση σου, ν αλλάξεις.
Μ έναν όφη η καρδιά σου χαραγμένη.
Τις ψυχές των ποιητών να απαλλάξεις,
απ' την μοίρα τους, την καταδικασμένη.

* Β΄ βραβείο στην κατηγορία Ποίηση στον 13ο Λογοτεχνικό διαγωνισμό του ΕΠΟΚ (Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων) 2022-2023

*η φωτογραφία είναι από την σελίδα: https://www.dimokratia.gr/apopseis/400446/o-thanatos-ton-stochaston-os-ekfrastis-tis-zois-toys/

Προσοχή (!) παραμονεύουν Απολιτίκ [1]

Αφορμή για τα δυο λόγια που ακολουθούν είναι η παρακάτω παράγραφος από την εισαγωγική ομιλία του πρωθυπουργού της Ελλάδας κον Κυριάκου Μητσοτάκη στην 1η συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου. 

Διαβάζουμε: 

                 "...Γιατί, πράγματι, βρισκόμαστε σε ένα τοπίο το οποίο δεν το σκιάζουν μόνο διακηρύξεις και, θα έλεγα, σχετικά πρωτοφανείς εξαγγελίες προαναγγέλλοντας και γεωστρατηγικές μεταβολές, αλλαγές στις ζώνες επιρροής. Μπροστά μας διαμορφώνεται και ένα πρωτόγνωρο σκηνικό όπου παγκόσμιοι οικονομικοί παράγοντες διεκδικούν τον ρόλο διαμορφωτή της κοινής γνώμης σε πολλές χώρες, ένα φαινόμενο το οποίο και με τη συνδρομή της ακόρεστης κατανάλωσης fake news πολιορκεί, θα έλεγα, τον δυτικό πολιτισμό του ορθού λόγου και της δημοκρατίας..."

      Όπως καταλαβαίνετε αναφέρθηκε ξεκάθαρα στους μεγιστάνες του πλούτου, που με τον ένα ή άλλο τρόπο έχουν εισχωρήσει στο πολιτικό σκηνικό και προσπαθούν με την δύναμη της αναγνωρισιμότητας και των χρημάτων, να επηρρεάσουν την κοινή γνώμη πολλών κρατών προς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Στο θολό αυτό τοπίο έχουν κάνει την εμφάνισή τους και νεαροί γιουτούπερ (σε τουλάχιστον 3 χώρες της ΕΕ έχουν εκλεγεί ευρωβουλευτές γιουτούπερ) που με την δύναμη που παρέχει η εικόνα και ο ήχος των κοινωνικών δικτύων (Χ, FB, TIK-TOK, κτλ) έχουν δημιουργήσει την απόλυτη σύγχυση γύρω από την ορθότητα, την αναγκαιότητα, την δύναμη της πολιτικής στη ζωή του ανθρώπου, στη ζωή των πολιτών. 

    Οι κοινωνίες έχουν επηρρεαστεί, έτσι δείχνουν μέχρι στιγμής τα στοιχεία, και τα αποτελέσματα αυτών των παρεμβάσεων είναι πλέον εμφανή. Αμφισβητήσεις χωρίς όρια, χωρίς στοιχεία και χωρίς αποδείξεις. Αμφισβητήσεις χωρίς γνώση, χωρίς πολιτική χροιά, με δυναμική αποσταθεροποίησης πολιτικών συστημάτων. Κυριαρχεί η αντιπάθεια προς όλες τις πολιτικές παρατάξεις οι οποίες άπτονται των ζητημάτων που στέκονται ως εμπόδια στις προσωπικές φιλοδοξίες αυτών των ατόμων. Χαρακτηρίζεται  ο λόγος τους από κυνικότητα, επιθετικότητα, απάθεια και προσβολές. 

      Προσοχή λοιπόν από όλους αυτούς που έρχονται και κομίζουν δώρα. Συνήθως λάμπουν χωρίς να είναι χρυσός!

[1]Απολιτικότητα ονομάζεται η απάθεια ή αντιπάθεια προς όλες τις πολιτικές παρατάξεις. Ο όρος μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί σε καταστάσεις όπου ένα άτομο παρουσιάζει τις συγκρουόμενες απόψεις κομμάτων, χωρίς να ταυτίζεται με καμία από αυτές. Η απολιτικότητα γενικότερα σημαίνει πολιτική ουδετερότητα.