Στρυμονικό / Δημήτριος Γκόγκας

 

Τα λόγια μου, του Πέγκου* ανεμώνες

σε κόλλες άσπρες που παρέμειναν κενές. 

Έρχονται φεύγουν, οι κάτασπροι χειμώνες. 

Τα κοριτσόπουλα, νεκρές νοικοκυρές. 

Ο ξεροπόταμος στραγγίζει τα νερά του. 

Ψοφούν γυρίνοι μες στα χέρια των παιδιών. 

Κάποιος τρελλός έχει κρυφτεί στην αγκαλιά του

κι είναι σκουπίδι σε μια μάζα σκουπιδιών. 

Πάνω στο Κρίστο* έχουν κλείσει τα σοκάκια

και τ΄ αγριο-άγκαθα τρυπάνε τους αρμούς.

Τα όνειρά μας σταυρωθήκαν σε στιχάκια.

Στους καφενέδες βλέπαμε τους οιωνούς. 

Θαντάσματα κυλούν απ΄τη Μαγκίλα*

Στου Χαραλάμπη* ψάχνουν πάλι για χρυσό. 

Του Φθινοπώρου κιτρινίσανε τα φύλλα.

Κι ένα λελέκι ξεφυσά στο πατρικό!

Και συ διαβάτη μες στους ψίθυρους μαντεύεις,

πόσες στιγμές έχουν χαθεί κάτω απ΄το φως. 

Σαν σε ταινία τους ανθρώπους πιλατεύεις

κι είν΄ ένας θάνατος σχεδόν ποιητικός! 

*Πέγκο, Μαγκίλα, Κρίστο: Λόφοι του Στρυμονικού Σερρών

* Χαραλάμπη: Αναφορά στο εκκλησάκι του Αγίου Χαράλαμπου