ΕΝΑΣ ΟΚΤΩΒΡΗΣ ΠΟΥ ΕΧΑΣΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ

Αλήθεια μεγάλε (!) Ουρανέ, καταλαβαίνω τον χρόνιο πόνο σου! 
Η πυρακτωμένη φωνή λαμπαδιάζει τα κίτρινα στάχυα στα μάτια σου. 
Στεγνώνω το λείο καθρέφτη.
Μια λίμνη που πάγωσε πρόχειρα.
Μπροστά από το βλέμμα σου απλώνεται η σκουριά των ανθρώπων, 
η σκουριά του σώματός μου. 
Η στάχτη των λέξεων, στο ζευγάρωμα των στίχων, 
κάτω από τη πυρουσιά με τα πυρακτωμένα πόδια της. 
Λες και είναι άρρωστες τούτες οι αχρείαστες λέξεις,
μεθυσμένες από τη ζάλη, παραμιλάνε. 
Να βγούνε έξω από τον κυκλικό χορό μας και να οδηγήσουν τους μήνες μας,

ίσα στους γκρεμούς. 
Μέχρι να βρεθούν οι δικαστές και πούνε: Ατύχημα ήτανε.
Άλλος ένας μικρός Οκτώβρης που έχασε το δρόμο του.

Ποιητική Συλλογή: Ταξίδια Πολύτιμα του νου (ομαδικό έργο)