Προς τον πατέρα….

Πατέρα,
αγαπημένε πατέρα που έζησα, μαζί σου το λίγο.
Κάτω από ποιο δένδρο αναπαύεται το ασθενικό σου σώμα;
Τόσα χρόνια θα πρέπει να έχουν μουλιάσει οι μέρες σου.
Οι μέρες μου πατέρα.

Γνωρίζω πως βρέχει συχνά στα μέρη μας.
Τα μέρη μας…. χμ
Να ξέρεις έχω στεγνώσει από μνήμες.
Από Πατρίδα έχω στερέψει.
Κι αυτό που κρατά
ίσιο σαν κυπαρίσσι, ακόμα, τη ζωή μου
είναι πατέρα,
η πεθυμιά της λάμψης ενός κεριού στο μνήμα σου.
Κι ένα δάκρυ στα μάτια
Κι ένα δάκρυ, ν΄ αγκαλιάσει εικόνες, έναν ουρανό, εσένα.

Πατέρα…
Σκουπίζω τα μάγουλα της Άνοιξης
Τα μάγουλα της μάνας, της αδελφής
Να , βρεγμένο το σιδερωμένο μαντήλι στο πέτο σου.
Μεγαλώνω να ξέρεις κι όσο προχωρώ
Τα ίχνη μου σβήνουν,
σβήνει το πρόσωπο στον καθρέφτη που κοιτώ.
Σβήνει το κάρβουνο στη θράκα.
Σβήνει η λάμψη στο κερί.
Χάνομαι….