τα δάκρυα των ανδρών

Έχουν μια αγγελοκάμωτη ειλικρίνεια

πηγή αιώνιας παλικαριάς και ζήσης

τα δάκρυα των ανδρών.

Δεν είναι μοναχά της σιωπηλής Εύας στο παράδεισο

που με βουβά τα χείλη από τη μέγα τύψη του αμαρτήματος

δεν οσμίζεται τα παιδιά της.

Κι αυτό είναι μια περίεργη τρέλα.

Δεν είναι μόνο οι πρωτοφανέρωτοι ήχοι των κυμάτων

που ταξιδεύουν στα κύματα με τα κύματα

κραυγάζουν και χειρονομούν στους πειρατές

κι ύστερα τσακίζονται πάνω στις σπαθιές θεοτήτων των βράχων

Δεν είναι οι λιαστές σπίθες της ανθρώπινης φωτιάς,

που σιγοκαίει την αγάπη,

οι πληγές και τα εγκλήματα, οι οδύνες και οι παράφρονες πόνοι.

Τόσες ανίατες πληγές  ανοιγοκλείνουν στο δέρμα της φτωχής μας γης.

Μια σπασμένη σιωπή που ξεφλουδίζει το δέρμα της.

Δεν είναι μονάχα, το διάφανο νερό

σαν  χτυπάει στα κρουστά και τα έγχορδα των λαγκαδιών  και των πεδιάδων,

που ακουμπά στις ευχές των μονόφθαλμων παπάδων.

Δεν είναι στις γδυτές ευτυχίες που κρατάνε τα κλειδιά των αυριανών ημερών.

Τα δάκρυα των ανδρών

είναι ένα ήλιος μέσα στα θαμπά μάτια π΄ ανατέλλουν τον διαυγή πόνο.

Είναι το κόκκινο φεγγάρι του όψιμου Φθινοπώρου

που κρατά μοναχική συντροφιά τη βρόχινη μέρα

Είναι το πρωινό του κόσμου που πεθαίνει στη πρώτη τους μάχη.

Είναι η πικρή αγκαλιά της μάνας,

πόρτα της κτίσης που ανοίγει και κλείνει στο άκουσμά της φωνής τους.

Αλήθεια; Ρωτά ο αναγνώστης.

Ίσως!  απαντά σεμνά ο ποιητής.  Και κλείνει βιαστικά τη γραφή του