Ημέρα πληρωμής

Στη σκοτεινή γωνιά των ήχων
αγκάλιασε τα πλήκτρα
κι αισθάνθηκε την ανία της ύπαρξής της. 
Κάτω η κούραση στις ραγισμένες φτέρνες
πεζοδρομούσε τις πικρίες της.
Όσα χαμόγελα κι αν σκάζανε
μπουμπούκια στα γυάλινα βάζα των ανθρώπων
η πληρωμή αργούσε
κι άλλοτε της φαίνονταν μικρότερη.

Έτσι πορεύθηκε κι έτσι περπατούσε.
Γωνιά, γωνιά.

Το νερό στο βάζο μέρες τώρα
έπαιρνε ένα σκούρο χρώμα
της σήψης.
Το καντήλι έσβηνε
κάνοντας τη νύχτα μικρά διαλείμματα
και τη μέρα ώρες μεγάλες άκαυτες
βασάνιζε.

Κι επέμενε, επέμενε
ν΄ αγκαλιάζει τη κούραση
σύντροφο ζωής, μαγκούρα κι αποκούμπι.

Στον επόμενο ήχο η ανία δίπλωσε τη κούραση
σε χρυσόχαρτο
κι έσκασε -του κάκου- ακόμα ένα χαμόγελο.

Ο επόμενος στο ταμείο δεν ήτανε πελάτης.
Κρατούσε το τέλος καλυμμένο με σάλιο.
Ημέρα πληρωμής.