Η άρρωστη ταμίας

Είχε αποφασίσει να μην αλλάξει την καθημερινότητά ακόμα κι όταν θα το μάθαινε η οικογένειά της. Της είχαν απομείνει ελάχιστοι μήνες ζωής, «σε προχωρημένο στάδιο» είπε κοφτά ο θεραπευτής. Δεν προλάβαινε ούτε την επιθυμία της να εκπληρώσει. Να σκοτώσει τον ιδιότροπο πελάτη, του πολυκαταστήματος που δούλευε.

Χτυπούσε την ταμειακή μηχανή γρήγορα, σαν να εξαρτιόταν από την ταχύτητα η ανάρρωσή της. Οι ήχοι σταματούσαν κάθε που το βλέμμα του, την έκοβε καθέτως. Στεκόταν απέναντί της, με κείνη την αδιάκριτη, ειρωνική και υποτιμητική στάση.

Σήμερα θα πέθαινε. Δεν γνώριζε αν θα ήταν πρωί, μεσημέρι. Προτιμούσε δείλι. Συγύρισε επιμελώς τον εαυτό της, πήγε κανονικά στη δουλειά, καλημέρισε αόριστα και πάτησε απαλά τα πλήκτρα της ταμειακής. Ο πελάτης βρέθηκε νεκρός στο διάδρομο με τις βαλίτσες!