Στο Πάσχα του Κόσμου / Δημήτριος Γκόγκας

 Είμαστε πλάι και γύρω- γύρω

απ΄τη φωτιά που καίει παντού. 

Λέω: τον πόνο μου θα σπείρω 

για να φυτρώσει σ΄ αλλουνού

τόπο θεού, του Παραδείσου

κήπου που ονόμασαν Εδέμ

κάν΄τον σταυρό σου και κοιμήσου

βυθίσου σ΄ ένα Τεριρέμ. 

Ρωτάς παιδί, εκεί πεινάει;

Και κάποια μάνα καταγής

σχίζει τα στήθη της και πάει 

στη Παναγιά γονυπετής.

Το άστρο της Βηθλεέμ γυρεύει

και τον Ιησού στο Γολγοθά.

Τ΄ αγκάθινο χρόνια στενεύει,

και τα καρφιά ποιος τα μετρά;

Αν ερημώσει το λιβάνι!

Μεταναστεύσει ο Λυτρωτής.

Ποιος θα λιχνίζει το λιβάνι

ν΄ ευλογηθεί ο Ζηλωτής;

Ζω μες στο Πάσχα του καιρού μου, 

την ώρα που το Άγιο Φως, 

καίει το σκιάχτρο του εαυτού μου

και γω βαφτίζομαι σοφός!

Προβάλουνε οι Σταυροφόροι,

αυτοί που αλώνουν τους λαούς, 

αγιογδήτες και εμπόροι,

που χουν μεγάλους τους σταυρούς!

Και γω υψώνω το κερί μου,

μα αργοσβήνει, στη σιωπή. 

Ενός λεπτού οι Άγγελοί μου

κρατούν σιγή για τη ζωή. 

Που χάνεται ανεμοδαρμένη

και παραπαίει δανεική. 

Αιώνες μοιάζει να ναι κλεμμένη

ποτέ δεν έχει επιστροφή.