ΔΙΕΞΟΔΟΣ* του Δημητρίου Γκόγκα

  

Όσο πλησίαζε η αναμενόμενη επιστροφή,
κοιμόταν σε καμένη ηλιαχτίδα.
Δεν μπορούσε να πλησιάσει την άκρια του ανέμου.
Που να πάει;

Φύλλο ξεραμένο, λησμονημένο από τα αδέλφια του.

 Η λιπόσαρκη σκιά του, 

όμοια σκιά ενός δένδρου στην έρημο.
Μια στεγνή δροσοσταλιά πάνω στο διψασμένο δέρμα του,
αλλόκοτη ανησυχία.

 Δεν υπήρχε Πακτωλός, άφαντος ο Αχέροντας.

Μια Κερκόπορτα ρημαδιό

κι αυτή σε σελίδα ενός ευαγγελίου.
Σφαλιστή.

Λιώμα το αιμάτινο βουλοκέρι.

Γέλωτες και μειδιάματα οι πολεμόχαροι οσιομάρτυρες.

«Διέξοδος» ψέλλιζε κι έβλεπε μια όαση,
λουλούδια, γιρλάντες και νερό να πλημμυρίσει ένα καινό όνειρο.

Πήρε δυο χάλκινα άστρα από τις επωμίδες
κι όπως εξοστράκισε τον ουρανό
είδε το φίδι να του χαρίζει το κόκκινο μήλο.

* Γ΄Βραβείο στο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Περιοδικού : ΚΕΛΑΙΝΩ έτους 2020

… ναι φοβάμαι του Δημητρίου Γκόγκα

 

 
Σκοτώνω φίλους μ΄ ένα μαχαίρι
κι ύστερα ψάχνω να βρω ένα άλλοθι.
Τους διαγράφω απ΄ το τεφτέρι
και λέω ήταν όλοι παράλογοι.  
 
Με συγχωρώ σε κάθε βήμα
και πίνω ούζο εις τις υγείες τους.
Για κείνους γράφω αυτό το ποίημα
δεν τις αντέχω τις σκευωρίες τους. 
 
Δεν είμαι άγιος το ξέρεις δα ζωή μου.
Το τραίνο σφύριξε ακόμα δυο φορές.
Έχω προβάλλει τη ψεύτικη στολή μου
σ΄ αυτούς που παίζουνε παντού τους δικαστές.
Κι όσο μας φτύνουνε και εμείς γελάμε
εγώ σεμνά θα σου το πω πως τους φοβάμαι.
 
Σταμπάρω φάτσες με τους καθρέφτες
καθώς περνούνε δεκάδες άστεγοι.
Τους σημειώνουν σαν να  ναι κλέφτες
μα δεν τους πιάνουν γιατί ανάρμεγοι.
 
Κι ύστερα κάθομαι σε μια ταβέρνα
και παραγγέλνω γλυκό κρασί.
Στο βάθος ψάλλει κάποια λατέρνα
και η ζωή μας που αγκομαχεί.
 
Δεν είμαι άγιος πολλάκις το δηλώσει
καθώς μας κλείνουν στα διαμερίσματα.
Ο επαναστάτης που χω σπιτώσει
μ έχει σκλαβώσει με σαλιαρίσματα.
Κι όσο μας φτύνουνε και εμείς γελάμε
σεμνά  σου λέω πως ναι φοβάμαι.
 

 

 

Κυκλοφόρησε και από τις σελίδες των εκδόσεων: Λευκό Μελάνι, η ποιητική συλλογή: Σημείο Συνάντησης

 των : Δημητρίου Γκόγκα και Ρούλας Τριανταφύλλου. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε πατώντας επί του παρακάτω συνδέσμου

https://lefkomelani.gr/product/simeio-synantisis/...

Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μας; / Δημήτριος Γκόγκας

Είναι η ευτυχία με την απόκτηση πολλών υλικών αγαθών ή τελικά είναι η σταύρωση; Ερχόμαστε στη ζωή με κεντημένο στο πεπρωμένο, τη μοίρα μας τον σκοπό μας που πρέπει να εκπληρώσουμε ή ο σκοπός αλλάζει κατά το πέρασμά μας μέσα από τη ζωή. Και ολοκληρώνεται με την αποχώρησή μας; Ολοκληρώνεται όταν φύγουμε και περάσουμε τη πύλη του θανάτου; Μάλλον όχι; Δεν θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι όταν φεύγει ένας άνθρωπος από τη ζωή ξαφνικά, ένα παιδί έχει ολοκληρώσει την αποστολή του στη γη. Θα ήταν άδικο και παράτολμο να ισχυριζόμαστε κάτι τέτοιο αφού δεν γνωρίζουμε τον σκοπό για τον οποίο γεννήθηκε. Εκτός και αν, εκτός και αν είμαστε απλή ενέργεια που καλούμαστε να συμπληρώνουμε το ρεζερβουάρ του διαστήματος όταν αυτό έχει ανάγκη. Ή κατά την πλέον λαική και θρησκευτική προσέγγιση, ο θεός ολοκληρώνει το σχέδιό του για κάθε άνθρωπο και τον παίρνει κοντά του όταν αυτός κρίνει αναγκαίο. 

Μόνο θλίψη

 μπορεί να προκαλέσει το γεγονός ότι υπάρχουν αόρατες λέξεις που δεν μπορείς να δεις που βρίσκονται. Δίπλα σου, πίσω σου, που. Ψάχνεις να τις βρεις και δεν κατορθώνεις παρά να απογοητεύεσαι διαρκώς. Μήπως η καύτερη λύση σε αυτή την περιπλάνηση, σε αυτό τον αγώνα είναι να γίνεις και εσύ αόρατος; 

Μικρός ποιητής σε μέγεθος ... του Δημητρίου Γκόγκα

 κοίταξε στον καθρέφτη και είδε τις ρυτίδες του. Δεν είχε εκδώσει καμία ποιητική συλλογή και τώρα στο τέλος της ζωής του μια περιθωριακή φυλλάδα καταδέχτηκε να δημοσιεύσει κάποια ποιήματά του. Για κριτική ούτε λόγος. Τον υπολογίζανε με στόμφο στους νέους ποιητές της γεννιάς του. Με λίγη τύχη θα έμενε αθάνατος