Τετάρτη 6 Ιουλίου 2022

Η Δίαιτα του Δημήτρη του Βενέτη Βενετίου*

 

 


Η πιο κατάλληλη στιγμή ν΄ αδυνατίσω
δεν είναι όταν πάω να τσιμπήσω,
εις την ταβέρνα μια μπριζόλα, παστουρμά
κι αν έχει έτοιμο, μερίδα μουσακά.
 
Κείνη η στιγμή δεν έφτασε σας λέω.
Σε κάθε πειρασμό: τραβάτε με κι ας κλαίω.
Λίγο τζατζίκι, χτυπητή και μπουγιουρντί!
Βρε κάτι δίαιτες που έχει η ζωή!
 
Τα γλυκερίδια, η πίεση, στο αίμα,
όλα ανεβαίνουνε, μα είν΄ μεγάλο ψέμα!
Άλλα αισθάνομαι και άλλα ο γιατρός!
Δεν με φοβίζει ο μεταβολισμός!
 
Κάθε κοψίδι, το βαφτίζω κουνουπίδι.
και του παράδεισου κρατώ το αντικλείδι.
Ο άγιος Πέτρος μου φωνάζει μα εγώ,
μόνο εξηγήσεις, δίνω στον θεό!
 
Η  διαιτολόγος μου το είπε: ναι, τα σκέτα
να προτιμώ τη μπάρα απ΄ την γκοφρέτα.
Μα της απάντησα η γλύκα της μεγάλη.
Μέχρι να φτάσει στο στομάχι θέλω κι άλλη!
 
«Πάω», η σύζυγος μου λέει: «κατά διαόλου»
«Δεν αγαπάς τις δίαιτες καθόλου»
Κι αν θέλετε να πω το μυστικό.
Πάτε γυράδικο για ένα τυλιχτό.
 
«Από Δευτέρα» υποσχέθηκα και πάλι.
Μα ο γείτονας μας, άναψε μαγγάλι.
«Έλα Δημήτρη, για παρέα και ποτό!
Έχω λουκάνικο, μπιφτέκι γεμιστό!»
 
Μην τον προσβάλλω, δεν θ΄ αρέσει στην Κυρία.
Πιάσε κουμπάρε μου την κρύα Ζιβανία.
Ετοίμασε το ξηροκάρπι, επιτέλους
και κάλεσε τ΄ ασθενοφόρο για το τέλος!
 
Οι συγγενείς κι οι φίλοι με φωνάζουν.
«Δημήτρη σου τα λέγαμε!» κραυγάζουν.
Τώρα μου δίνουνε ορούς σ΄ ένα κρεβάτι
και η γυναίκα μου, μου κλείνει τ΄ ΄να μάτι.
 

*Κατά κόσμον: Δημήτριος Γκόγκας

Τρίτη 5 Ιουλίου 2022

Πίσω από τις κολόνες (η ξεχασμένη ιστορία της Φανής, της Φανούλας)

 


 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας



Την είχα δει για πρώτη φορά πολύ μικρός θυμάμαι, θα ήμουν και 8 χρονών, να κάθεται όρθια στηριζόμενη σε στύλο της ΔΕΗ στην μικρή γειτονιά που έμενα. Έρχεται στον νου μου, η λεπτή κορμοστασιά της, το αχτένιστο αρύ μαλί της, το αμίλητο στεγνό πρόσωπό, χαρακωμένο από τις σκέψεις και τις έννοιες, από κάποια θαρρείς περίεργη καταφρόνια, και ένα βαρύ μειδίασμα που ταξίδευε αδιόρατα, σε κάθε κίνησή της, που δεν ήξερες αν σε παρέπεμπε σε πόνο ή σε χνάρια χαράς. Το δεύτερο θεωρούσα πως ήταν απίθανο.
Οι απορίες μας για την Φανή ήταν πολλές, αλλά ποτέ δεν εύρισκαν απαντήσεις. Οι μεγαλύτεροι, οι γονείς μας απέφευγαν να μιλήσουν. Αυτό όμως που δεν μπορούσαν να μας κρύψουν, γιατί το ζούσαμε όλα τα παιδιά ήταν η γελαστική διάθεση με την οποία εμείς τα σώφρονα παιδιά αντιμετωπίζαμε την Ανθή. Σαν ένα περιθώριο τετραδίου, που έπρεπε να το μουντζουρώνουμε.
Ζούσε με την γιαγιά της σε μια γερασμένη μπαράγκα, απ΄ όπου έμπαινε το κρύο και η μοναξιά. Οι δύο πλευρές της παράγκας ήταν πλινθόχτιστες και οι άλλες με τσιμεντολιθους. Ένα μικρό ακατάσταστο σπιτάκι κάπου εκεί στην άκρη του δρόμου προς την Εκκλησία.
Το καθημερινό της φαγητο, σαν σκύβαλλα του δρόμου. Το τσουκάλι πάντα άχνιζε, άλλά καθώς προχωρούσε η μέρα, πάντα μασούσε κάτι στο στόμα της. Μια φέτα χωμί, κάποιο λαχανικό, ήθελε θαρρείς να έχει την γεύση της ζωής μέσα στο στόμα της.
Δεν μιλούσε σχεδόν σε κανένα, πληροφορίες για την παιδική της ηλικία δεν υπάρχαν. Οι γονείς χάθηκαν μέσα στον χρόνο και αυτή αφέθηκε στην αγκαλιά της απαιτητικής και δεσποτικής γιαγιάς. Μεγάλωνε κλεισμένη στο καβούκι της, με μια ζακετούλα να καλύπτει τους ασθενικούς ώμους της. Φλερτ στην ζωή της δεν γνώρισε, αν και υπήρχε μια φήμη ότι το σαλεμένο της μυαλό, ακρωτηριάστηκε ακόμα περισσότερο από μια ερωτική απογοήτευση. Έτσι δεν γνώρισε και τον σαρκικό έρωτα. Παρθένα στην μοναχική ζωή της.
Η πίεση της γιαγιας, μια πίεση που δεν καταλάβαμε ποτέ, που δεν μπορέσαμε να κατανοήσουμε ποτε, δημιούργησε κάγκελα παντού. Στο σπίτι, στην αυλή ακόμα και στον μπαξέ. Κάπου κάπου, συμμετέχοντας στις συζητήσεις έβγαζε κάποιες λέξεις από το στόμα της, σαν ήχους παράξενους και από άλλο κόσμο. Τον κόσμο της.
Και επειδή ο κόσμο της, δεν συμβάδιζε με τον δικό μας, αποφάσισε να υποταχτεί. Θα την πάντρευαν καθώς πλησίαζε και ο θάνατος της γιαγιάς με ένα συνδημότη, για να έχει ένα αποκούμπι στην ζωή της. Ο γάμος έγινε βράδυ, όπως σκοτάδι είχε και στην ψυχή της. Οι γυναίκες της γειτονιάς καταπιάστηκαν από νωρίς με τις προετοιμασίες του γάμου της, και κάποιες μίλησαν όχι με κακία για μια μεταμόρφωση ενός ασχημόπαπου. Τα ανθάκια από τον κήπο της στόλιζαν τα αραιά μαλλιά της.
Στην Εκκλησιά όλο το χωριό, να γεμίσει το περιθώριο της ζωής μας.
Αργά πολύ αργά μάθαμε ότι η Φανή έφυγε από το νυφικό κρεβάτι και επέστρεψε στην παράγκα της. Από τότε που έφυγα ακόμα δεν έχω ακούσει νέα της. Μάλλον θα χάθηκε και αυτή όπως τα ανθάκια του κήπου της. 

 Μερικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα την έκαναν να περιθωριοποιείται από μόνη της αν και η υπόλοιπη υγιής κοινωνία του χωριού ποτέ δεν την είχε διαγράψει από την ζωή της. Πάντα την καλούσαν στις γυναικείες συζητήσει, αλλά πάντα απέφευγε την συντροφιά.
Συνηθισμένη σκηνή, στα πλαίσια μιας εννοούμενης καλής συμπεριφοράς οι γυναίκες όταν κατέβαιναν στο περίπτερο δίπλα από την αλάνα του γηπέδου, την φώναζαν να πάει και να καθίσει στην παρέα τους αλλά μέχρι εκεί. Η ίδια η Φανούλα καθότανε παράμερα και δεν συμμετείχε καθόλου.  
Η Φανή δεν βοηθούσε την κατάσταση και με την συμπεριφορά της. Κλεινότανε όλο και περισσότερο στον κόσμο της και δεν έβγαζε καμιά μιλιά . Λες και ήθελε να πνίξει και να κρατήσει μέσα της όλες τις λέξεις του κόσμου, όλο της το βιος, μικρό ή μεγάλο κανείς δεν έμαθε ποτέ. Η καρδιά της ένας καλά κρυμμένος θυσαυρός. Φορούσε πάντα ρούχα χρώματος σκούρου, με ιδιαίτερη έμφαση στα γκρίζα και τα μαύρα, αν και δεν θα θα ταίριαζε κάτι άλλο στην περίπτωσή της. Η ζακέτα επιμελώς μπαλωμένη και η στενή της φουστίτσα, κάλυπτε τα μικρά κοκκάλινα πόδια της. Περπατούσε σχεδόν σέρνοντας τα πόδια της στην χωμάτινη γη, μια γη που μετά βίας την άντεχε. Είχε εκείνο το περπάτημα του ετοιμοθάνατου όνειρου, το περπάτημα της νυσταγμένης ζωής, της έτοιμης από καιρό να πέσει και να κοιμηθεί στον αιώνα των αιώνων. Η Φανή ζούσε μέσα στην δική της κόλαση, στο δικό της κοινωνικό αδιέξοδο, στην σιδερόφρακτη φυλακή της.
Κάπου κάπου ξεπρόβαλε με το μικρό τσαπάκι στον λαχανόκηπο της θείας της, σκαλίζοντας τις ντοματιές, τις πιπεριές, τις μαλιτζάνες. Όταν περνούσε κάποιος γνωστός σήκωνε το κεφάλι σαν κάτι να ζητούσε, σαν να ήθελε να πει μια κουβέντα, να ανταλλάξει έναν χαιρετισμό, αλλά έβγαζε εκείνο το τρεμουλιαστό μειδίαμα, όμοιο με κατηφόρα θανάτου, ίδιο με την διαδρομή προς την τελευταία κοίμηση. Η Φανή πίστευα ότι κοιμότανε ενώ ζούσε στον άλλο κόσμο. Παρέα με αγγέλους ή διαόλους δεν ξέρω, δεν γνωρίζα τις σκέψεις της, δεν συζητούσα τα όνειρά της, ήμουν πολύ μικρός και αυτή πολύ μεγάλη για να ανταλλάσει κουβέντες μαζί μου. Ένα γεια σου Φανούλα έφτανε αλλά εκείνη ποτέ δεν μου έλεγε κάτι. Μόνο κουνούσε το κεφάλι της σαν να το θεωρούσε δεδομένο τον χαιρετισμό μου και προσπερνούσε την κίνησή μου σαν να έλεγε  εγώ φεύγω και πάω στον κόσμο μου, φεύγω γιατί με περιμένουν......Ποιοι; 
Πολλά χρόνια αργότερα, αφού απεβίωσε η γιαγιά της τα ίχνη της χάθηκαν. Κάποιοι ανέφεραν στις συζητήσεις των καφενείων και στα κουτσομπολιά των γυναικών, ότι βρισκότανε σε μοναστήρι παρακείμενης περιοχής και άλλη την εντόπισαν σε Κεφαλοχώρι του Κάμπου, πλησίον της δικής μας Κοινότητας, του Στρυμονικού. 
Η Φανή, η Φανούλα για όλους μας, στα 70 χρόνια της,  αποχαιρέτησε την ζωή μια ανοιξιάτικη μέρα του Φλεβάρη το 2014. Η σωρός της μεταφέρθηκε στην πατρίδα της το Στρυμονικό και τοποθετήθηκε εκεί που η αιώνια κοίμηση θα την ξεκουράζει από την μοναξιά και το περιθώριο. Αγκαλιά, είμαι σίγουρος πλέον για αυτό, με τους αγγέλους. Καλό της ταξίδι

============================================
 
Παρατήρηση: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική και  απλώς βοηθά την φαντασία και ενισχύει την ιστορία.

Μίκης Θεοδωράκης Αντώνης Καλογιάννης Το Σφαγείο

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2022

Μαθητική στολή και ευπρεπής εμφάνιση στην Κύπρο και στην Ελλάδα


      




Πολλά έχουν ειπωθεί το τελευταίο διάστημα για την Μαθητική στολή, την ευπρέπεια στην εμφάνισή τους με αφορμή κάποια περιστατικά που είδαν το φως της δημοσιότητας και είχαν σαν αποτέλεσμα, είτε την αντιπαράθεση μεταξύ μαθητών και Διευθυντή Γυμνασίου ή Λυκείου, αλλά και προκάλεσαν την οργισμένη αντίδραση γονέων. Αφορμή για το κείμενο αποτέλεσε μια δική μου αντιπαράθεση με «φίλους» του ΦΒ και μάλιστα καθηγητών εν ενεργεία οι οποίοι βρήκαν τις απόψεις μου περί τήρησης των οδηγιών, των κανόνων τόσο του Υπουργείου όσο και των ιδίων σχολικών μονάδων, ανεδαφικές, συντηρητικές και μάλλον ξένες με την υπάρχουσα αισθητική της  σύγχρονης κοινωνίας και τάξης. Πριν όμως προχωρήσουμε στην παράθεση των προβλεπομένων τόσο από την εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας, όσο και από τους εσωτερικούς κανονισμούς του συνόλου των Σχολικών Μονάδων ας διαβάσουμε τι σημαίνει: ευπρεπής και τι ευπρέπεια

 

     Σε κοινό ελληνικό λεξικό διαβάζουμε: Ευπρεπής είναι αυτός που είναι κοινώς σωστός και αποδεκτός, που δε θίγει την κοινά αποδεκτή αισθητική, ηθική κ.λπ, που έχει γενικά επιμελημένη και σοβαρή εμφάνιση

 

Στην ιστοσελίδα της Ελληνικής Γλώσσας γράφεται: ευπρεπής -ής -ές [efprepís]: 1.για πρόσωπο ή για εκδήλωση που είναι σύμφωνη με ό,τι επιβάλλουν οι κανόνες της καλής κοινωνικής συμπεριφοράς. ANT απρεπής: Ένας ~ άνθρωπος δε σχολιάζει άτομα που είναι απόντα. Ο τρόπος με τον οποίο αρνήθηκε την πρόσκληση δεν ήταν καθόλου ~. || Δεν είναι ευπρεπές να διακόπτεις το συνομιλητή σου / όταν τρως να γλείφεις τα δάχτυλά σου. || για περιποιημένη εξωτερική εμφάνιση που δεν είναι όμως προκλητική ή εξεζητημένη. 2. για κτ. που έχει γίνει με επιμέλεια και γνώση, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να είναι ικανοποιητικό και να μην προκαλεί αρνητικά σχόλια: Παρουσίασε μια πολύ ευπρεπή παράσταση. Tο επίπεδο της δουλειάς του είναι πολύ

 

Ευπρέπεια η [efprépia]: η ιδιότητα του ευπρεπούς (κυρ. στη σημ. 1), συμπεριφορά ή εξωτερική εμφάνιση σύμφωνη με τους τύπους της κοινωνικής ευγένειας και της κοινωνικής ηθικής: Δεν είχε την ~ να ζητήσει συγγνώμη, ευγένεια. ANT απρέπεια. H ~ δε μου επιτρέπει να κυκλοφορώ με κουρέλια, αξιοπρέπεια. Είναι ντυμένος με ~, κόσμια, σεμνά.

[λόγ. < αρχ. εὐπρέπεια `καλή εμφάνιση΄ κατά τη σημ. της λ. ευπρεπής]

 

Στο Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας του Κ. Μπαμπινιώτη σημειώνεται:    

    ευπρέπεια η πολιτική ορθότητα (βλ. λ. πολιτικός). ευπρεπής, -ής, -ες {ευπρεπούς | -είς (ουδ. -ή)· ευπρεπέστ-ερος, -ατος} αυτός που κατά την κρατούσα άποψη θεωρείται σωστός και αποδεκτός. που δεν προσβάλλει την κοινή αισθητική, ηθική κ.λπ.: ~ εμφάνιση/ στάση / γλώσσα/ ντύσιμο / παρουσία / συμπεριφορά 1 συμβιβασμός συν. αξιοπρεπής, καθωσπρέπει, κόσμιος λντ. ανάρμοστος, απρεπής 2. (ειδικότ.) αυτός που έχει ωραία και σοβαρή εμφάνιση- ευπαρουσίαστος: - έκδοση / χώρος / σχολείο συν. εμφανίσιμος, ευπρόσωπος. — ευπρεπώς επίρρ. [αρχ.{. ·** ΣΧΟΛΙΟ λ. συνέπεια. ΙϋΤΥΜ. αρχ. < εύ- + -πρεπης< πρέπω]. ευπρεπίζω ρ. μετβ. [μτγν.I [ευπρέπισ-α, - τηκα. -μένος} (λόγ.) επιμελούμαι την εμφάνιση (κάποιου), τακτοποιώ: - τον χώρο ι το δωμάτιο πρέπει να ξυριστεί, να ευπρεπιστεί λιγάκι συν. καλλωπίζω, (για χώρους) συγυρίζω, διακοσμώ. — ευπρεπισμός (ο).

 Από παρέλαση μαθητών στην Ελλάδα

*

Στη ιστοσελίδα του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου διαβάζουμε:


     Με βάση την εγκύκλιο
 dme4280, ημερομηνίας 28 Σεπτεμβρίου 2009, το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού σε σχέση με το θέμα της ευπρεπούς εμφάνισης διευκρινίζει ότι αυτή καθορίζεται από την κάθε σχολική μονάδα με βάση την κοινή λογική και την καλαισθησία, μέσα σε πνεύμα συνεργασίας, αλληλοσεβασμού και διαλόγου με συναινετικές διαδικασίες και με εμπλοκή όλων των ενδιαφερόμενων μερών (εκπαιδευτικών, μαθητών, γονιών). Για την αποφυγή αχρείαστων αντιπαραθέσεων και εντάσεων αναφορικά με το θέμα της ευπρεπούς εμφάνισης, για την οποία υπάρχουν διάφορες ερμηνείες και απόψεις, διευκρινίζεται ότι μπορεί να ισχύσει σε κάθε σχολική μονάδα το πιο κάτω πλαίσιο, το οποίο έχει περιληφθεί στους Εσωτερικούς Κανονισμούς διάφορων σχολείων και ήδη εφαρμόζεται χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα:

     Ως μη ευπρεπής θεωρείται η προκλητική εμφάνιση και αυτή που παραβιάζει τους επικρατούντες κανόνες της αισθητικής και ηθικής. Με βάση αυτό το σκεπτικό, το σχολείο θεωρεί ως μη ευπρεπή και προκλητική εμφάνιση τα πιο κάτω:

     Ως υπερβολές θεωρούνται για τους μαθητές τα πολύ μακριά ή βαμμένα μαλλιά, το ιδιόρρυθμο κούρεμα, το εμφανές αξύριστο πρόσωπο, τα γένια ή το υπογένειο, τα σκουλαρίκια, βραχιόλια, οι διακοσμητικές καδένες και αλυσίδες και άλλα παρόμοια.

        Για τις μαθήτριες θεωρείται υπερβολή η ιδιόρρυθμη κόμμωση (βαμμένα ή φουντωτά μαλλιά ή εξεζητημένες ανταύγειες), το μακιγιαρισμένο πρόσωπο και το χαμηλόμεσο παντελόνι ή η κοντή φούστα και τα μακριά ή βαμμένα νύχια. Οι μαθήτριες μπορούν να φέρουν δακτυλίδια (αλλά όχι πολλά ή φανταχτερά) ή βραχιόλια (σε λελογισμένο αριθμό), τα παραδοσιακά σκουλαρίκια και φουλάρια που να ταιριάζουν με τις αποχρώσεις της στολής.

  
  
Γενικά, τόσο οι μαθητές όσο και οι μαθήτριες θα πρέπει να αποφεύγουν το προκλητικό ντύσιμο και επιλογές που δε συνάδουν με τη μαθητική ιδιότητα και την ευπρεπή εμφάνιση, όπως έχει καθοριστεί πιο πάνω.


Οι μαθητές και οι μαθήτριες προσέρχονται καθημερινά στο σχολείο χωρίς υπερβολές, οι οποίες, κατά γενική ομολογία, δε συνάδουν με τη μαθητική ιδιότητα.

 

Σε εγκύκλιου περιφερειακού Λυκείου της Κύπρου έχει γραφτεί μεταξύ άλλων:

 

Σε μαθητή ή μαθήτρια του οποίου/της οποίας η εμφάνιση δεν είναι κόσμια και σύμφωνη με τη σχετική εγκύκλιο του ΥΠΠ δε θα επιτραπεί να υπογράψει στο Βιβλίο Πιστοποιητικών Σπουδών.

 

Μαθητής ή μαθήτρια που δε θα υπογράψει στο Βιβλίο Πιστοποιητικών Σπουδών, δε θα μπορέσει να παραστεί στην τελετή αποφοίτησης.

 

Σημείωση Α΄ :  Υπενθυμίζεται ότι οι τελειόφοιτοι μαθητές και μαθήτριες οφείλουν να προσέλθουν στην τελετή αποφοίτησης στις 6:45 μ.μ., με τη στολή τους.Τα αγόρια με άσπρο πουκάμισο, γκρίζο ή μπλε τζιν παντελόνι (όχι σχισμένο)  και τα κορίτσια με άσπρο πουκάμισο και μπλε φούστα.

 

Σημείωση Β΄ :     Ειδοποιούνται οι μαθητές ότι, για να πάρουν Απολυτήριο ή το Αποδεικτικό Απόλυσης, πρέπει να τακτοποιήσουν όλες τις εκκρεμότητές τους, οικονομικές ή άλλες (π.χ. επιστροφή Λογοτεχνικού Βιβλίου και άλλων βιβλίων Βιβλιοθήκης, κλειδιών φοριαμών, κ.ά.), σε σχέση με το Σχολείο.

 

      Προφανώς και για την τήρηση των οδηγιών και κανόνων στα Εκπαιδευτήρια την ευθύνη φέρουν οι εκάστοτε Διευθυντές μαζί με το σύλλογο των Καθηγητών. Και ως «πιστοί και φιλότιμοι» πολίτες θα πρέπει να δεχόμαστε την κρίση τόσο των καθηγητών, όσο και των Διευθυντών αλλά και της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας  στους οποίους εμπιστευόμαστε την εκπαίδευση των παιδιών μας. Αν υπάρχουν αντιρρήσεις, που σίγουρα θα υπάρχουν, αυτές μπορούν να συζητηθούν μέσω των συλλογικών οργάνων, που τη λειτουργία τους σε άλλα μείζονα ζητήματα και θέματα επικαλούνται οι καθ΄  όλα συμπαθητικοί εκπαιδευτές.

 

      Επίσης οι σύλλογοι γονέων καλό θα είναι εάν έχουν διαφορετικές απόψεις και προτάσεις να τις υποβάλλουν εμπεριστατωμένες και πλήρως αιτιολογημένες και όχι να υπερασπίζονται τις στιλιστικές πολλές φορές αποκρουστικές επιλογές των κανακάρηδων με φωνές, βρισιές, πέταγμα κροτίδων και επιθέσεις κατά των εκπαιδευτών.Δεν είναι δε λίγοι οι «φίλοι» επαιδευτές που τώρα μιλούν για «απελευθέρωση» του τρόπου ελέγχου της ενδυμασίας των μαθητών, αλλά όταν οι ίδιοι αναλαμβάνουν τη θέση του «αποφασίζειν» κάνουν πάντα ένα δύο βήματα πίσω. Και ο λόγος είναι απλός: Ευπρέπεια σημαίνει στο σχολείο την  γενικά επιμελημένη και σοβαρή εμφάνιση που δε θίγει την κοινά αποδεκτή αισθητική, ηθική Όλα τ΄ άλλα είναι λόγια να αγαπιόμαστε.

Κυριακή 26 Ιουνίου 2022

Χωρίς χρέωση / Δημήτριος Γκόγκας


 

 Όταν δεν μασώ δαφνόφυλλα
καταπίνω χάπια
και γράφω στίχους σε πέτρινες χαραμάδες.
Μου δίνεται η αίσθηση ενός παραδείσου,
αναζητώντας τη ψευδαίσθηση της γαλήνης
ανάμεσα στην προδοσία του πρωτόπλαστου και αυτή της αλήθειας.
Τι είναι χειρότερο δεν το γνωρίζω ακόμα.
Διάβασα πως λίγο πριν φτάσεις στη θέωση και ενδυθείς την αλήθεια,
έρχεται το ψέμα, σαν ψέμα η ζωή και σε παραδίνει στον θάνατο.
Απλά και απλόχερα.
Χωρίς χρέωση.
Μην αναρωτιέσαι λοιπόν για την προδοσία.
Η ίδια η ζωή ένας Ιούδας είναι.

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2022

Ο Ψεύτης και "την έχασα" με τον ηθοποιό Πάνο Καλλή.

 




Είχα την τύχη, την τιμή ως άνθρωπος να παρακολουθήσω τις παραστάσεις "Ο ΨΕΥΤΗΣ" και "ΤΗΝ ΕΧΑΣΑ"του Ζαν Κοντώ, στο Πολυδύναμο Πολυχώρο Κοινωνικής Πρόνοιας και Απασχόλησης του Δήμου Λάρνακας με τον ηθοποιό Πάνο Καλλή, ο οποίος ως άτομο με ειδικές ανάγκες κατέβαλε γιγάντια προσπάθεια υπό την καθοδήγηση της Σκηνοθέτιδας Μόνικας Μελέκη να αποδώσει τα δύο έργα/ κείμενα.

Στο εξαίρετο χώρο όλοι κι όλοι 25 νοματαίοι μαζί με τους συντελεστές της παράστασης. Άδεια ουσιαστικά η πλατεία. Αιφνιδιάστηκα, οργίστηκα, εξέφρασα την λύπη μου αλλά θεωρώντας ότι θα πρέπει να βγάλω αυτή την πρικρία και προς τα  έξω, επέλεξα και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ώστε να γίνει γνωστό τι; Η αδιαφορία μας; Η υποκρισία μας; 

Η παράσταση ήταν εξαιρετική. Το πάθος της κ. Μελέκη, η ερμηνευτική δοτικότητα του Κ. Καλλή, η μουσική, όλο το στήσιμο επί σκηνής φανέρωνε μια συλλογική έντιμη προσπάθεια που α μη τι άλλο θα έπρεπε να τύχει γενικότερης αποδοχής. Κρίμα διότι η παράσταση είναι και μια ευκαιρία για όλα αυτά τα άτομα που αντιμετωπίζουν Κινητικά Προβλήματα να δούν με τα ίδια τους τα μάτια ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Τίποτα.


Βλέποντας τους χορηγούς διακρίνω τον Δήμο Λάρνακας αλλά και το ΡΙΚ. Θα περίμενα εκπροσώπους τους. Θα ήθελα να δώ, Δημάρχους, Προέδρους, Αθλητές, θα ήθελα να δω να εκπροσωπούνται σύλλογοι ΑΜΕΑ, Θα ήθελα να δω ανθρώπους που καμώνονται ότι παράγουν πολιτισμό σε αυτή τη χώρα. Θα ήθελα να δω ένα κατάμεστο χώρο να εκφράζει τον θαυμασμό του, τον σεβασμό του.

Δεν υπάρχει δικαιολογία, δεν μπορώ να δικαιολογήσω κανέναν, ούτε και τον εαυτό μου εάν απουσίαζα.

Κάθε φορά που γίνεται μια βλακώδη παράσταση στην παραλιακή με πρωταγωνιστές ημίγυμνες καλιακούδες τρέχουμε μην δεν βρούμε καμιά πλαστική καρέκλα να καθίσουμε. Ύστερα να σου και οι δεξιώσεις μην δεν μας δούνε τα εμετικά περιοδικά και δεν μας φωτογραφίσουν.

Αν θέλουμε πολιτισμό, αν θέλουμε να θεωρούμαστε σύγχρονες κοινωνίες αξιών θα πρέπει να προστατεύουμε με την παρουσία μας, το αδύνατο, αδύναμο.