Σε ένα κόσμο τόσο βάρβαρο, δεν ξέρω πραγματικά πως μπορεί κάποιος να μην στέκεται δίπλα στον αδύναμο. Οι πόλεμοι πλέον γίνονται και έχουμε την δυνατότητα να τους παρακολουθούμε σε απ ευθείας μετάδοση. Οι βόμβες, οι πύραυλοι, τα μαχητικά αεροπλάνα και όλες οι στρατιωτικές ορολογίες έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας. Αριθμοί νεκρών αμάχων, παιδιών, αριθμοί που ανακοινώνονται με τόση ηρεμία από τους εκφωνητές των ειδήσεων, που σοκάρομαι πρώτα από αυτή την εικόνα και ύστερα από το παιδί που απλώνει το χέρι για να ζητήσει λίγο ψωμί! Έτσι γίναμε, έτσι μας ξευτιλίζει το σύστημα της υγιούς Δύσης και της παρανοικής Μέσης Ανατολής.
Είσαι με την Δύση, δηλαδή ανήκεις στην ομάδα των κρατών που στέκονται δίπλα στο έθνος που πριν από 80-90 χρονια επιχείρησαν να το εξαφανίσουν σέρνοντας το στα στρατόπεδα και οι αριθμοί των ανθρώπων που χάνονται απλώς είναι στατιστικοί. Και κάθε μέρα χάνονται και αυτοί που κρατούν σημειώσεις. Το παιδί στο μεταξύ συνεχίζει να απλώνει το χέρι για λίγο ψωμί.
"Τρέχουμε κάθε μέρα στο σημείο που μας λένε ότι θα έρθει η ανθρωπιστική βοήθεια. Και δεν έρχεται. Και τρώμε χώμα και άμμο, τρώμε πέτρες." Και αρπάζει μια χούφτα χώμα και την χώνει στο γδαρμένο στόμα του. Κάποιος το καταγράφει και γίνεται viral. Kαι αναπαράγεται και την μεταδίδουν δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες κινητά τηλέφωνα και κομπιούτερς, αλλά το παιδί είναι εκεί με το χέρι απλωμένο και ζητά βοήθεια. Μα εμείς είμαστε φυλακισμένοι στον κόσμο μας.
