Οι ποιητές Παύλος Ανδρέου και ο Δημήτριος Γκόγκας στην εκδήλωση : Στη πανσέληνο του Αυγούστου (19 Αυγ 2024)

 

19 Αυγ 2024. Κάτω από την πανσέληνο του Αυγούστου πραγματοποιήθηκε σε κεντρικό πολυχώρο της Λάρνακας μουσικο - ποιητική βραδιά με θέμα -τι άλλο- το φεγγάρι. Πολύς ο κόσμος, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των διοργανωτών και απόλαυσε ποιητές και ποιήτριες να απαγγέλουν όμορφες δημιουργίες. Ανάμεσα σε αυτούς και εγώ με το ποίημά μου: Ένα φεγγάρι στο κεφάλι μου! και ο νεαρός ποιητής  Παύλος Ανδρέου με το ποίημά του: ΚΟΥΝΟΥΠΙ ΤΙΓΡΗΣ. 

ΚΟΥΝΟΥΠΙ ΤΙΓΡΗΣ / Παύλος Ανδρέου 
 
Σε ανήλιαγο σοκάκι
βουίζει ένα κουνούπι
παγιδευμένο
σταγόνες αγωνίας στα φτερά του.
«Προσοχή στο φως.
Είναι αναξιόπιστο.
Θάνατος εξασφαλισμένος.
Θανάσιμη παγίδα χωρίς έλεος.»
Ο εξολοθρευτής με βλέμμα έκπληκτο ρωτά:
«Μιλούν και τα κουνούπια;»
Το έντομο εξοργισμένο στροβιλίζεται.
«Απαιτώ εκεχειρία.
Απόδραση από το τεχνητό μαρτύριο
των LED.
Μη με εγκλωβίζετε στη δίψα των αισθήσεων…»
Τα βράδια της υπομονής
μεταμορφώνεται σε τίγρη ανελέητη.
Ρουφά το αίμα μας αχόρταγα
μέσα από αντανακλάσεις προβολέων
των διερχόμενων ασθενοφόρων.
Αποκτά διαστάσεις γιγαντιαίες
υπαγορεύοντας μεθοδικά τις τύψεις μας.

**

Ένα φεγγάρι στο κεφάλι μου! / Δημήτριος Γκόγκας
 
Ονειρεύομαι ένα ολόκληρο φεγγάρι.
Μα μέχρι σήμερα, μισό και κείνο, 

στερημένο από χρώμα.
Κι ύστερα, είναι και η μνήμη!
Μια μνήμη κομμένη στα δύο, 

όπως και η πατρίδα μου.
Σ αυτή τη μνήμη, 

θα ΄θελα ένα ολόκληρο φεγγάρι 

και μια πατρίδα.
Στα δύο, δυο μισοφέγγαρα, 

μόνο στα περασμένα.
 
Βλέπω τις ματιές των ανθρώπων 

στα σφραγιστά σύνορα ενός απομεσήμερου
Ακούω τις κραυγές τους, σαν κραυγές ενός ρολογιού που δεν σταματά,
παρά μόνο σαν το βόλι συναντήσει τον θάνατο.
Όταν νυχτώνει,
βγαίνει ο ήλιος.
Κι όταν ξημερώνει,
δηλώνεται η απουσία του φεγγαριού.
 

Συνηθίζω να κυκλοφορώ ακέφαλος!
Με περιγελούν εχθροί και φίλοι, 

στους δρόμους, στα σοκάκια 

και στη πράσινη γραμμή.
Μαύρη τη σταυρώνω εγώ, 

πιο μαύρη από ποτέ.
Βαθιά νυχτιά.
Και κάπου – κάπου σηκώνω τα χέρια 

και πιάνω το φεγγάρι.
Το βάζω επιμελώς στους ώμους.
Δεν μου ταιριάζει ακριβώς.
Μα ονειρεύομαι πως έχω ένα κεφάλι.
Ένα φεγγάρι, ένα πρόσωπο!

Μυστηριώδεις τρύπες στην Κύπρο ! *

     γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Ακούω το δελτίο ειδήσεων  σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό της Κύπρου και με εξιτάρει μια είδηση.σύμφωνα με την οποία, λειτουργοί της  α΄ Δημόσιας Υπηρεσίας, βρήκαν μια "τρύπα" 600 εκατ. ευρώ, ελέγχοντας τα οικονομικά μιας β΄υπηρεσίας. Προφανώς η α΄ Δημόσια Υπηρεσία είχε το συνταγματικό δικαίωμα του οικονομικού ελέγχου. Τέτοιες μυστηριώδεις οικονομικές "τρύπες" εμφανίζονται σε τακτά χρονικά διαστήματα σε διάφορες υπηρεσίες του Δημοσίου στη Μεγαλόνησο και χαρακτηρίζονται ως ΑΤΟΕ.  (Αγνώστου Ταυτότητας Οικονομικά Εγκλήματα). Μην κάνετε συνοιρμούς με τα ΑΤΙΑ (Αγνώστου Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα, κοινώς ΟΥΦΟ!) Γιατί χαρακτηρίζονται έτσι; Γιατί ολοι βλέπουν την υπαρξη των "τρυπών", αλλά όλοι οι εμπλεκόμενοι σφυρίζουν αδιάφορα και συνήθως επιρρίπτουν τις ευθύνες σε κάποιους τρίτους, που αδιαμαρτήρητα δέχονται και περιέργως την ευθύνη. Κοινό χαρακτηριστικό όλων των υποθέσεων με αυτές τις οικονομικές τρύπες, είναι ο θόρυβος που προκαλείται συνήθως για μικρό χρονικό διάστημα και στο τέλος μια ασυνήθιστη σιωπή. Μια σιωπή που ενώ φωνάζει κανείς δεν της δίνει σημασία. 

    Σε όλο αυτό το ανεξιχνίαστο σκηνικό, ειδικά την περίοδο αυτή, συντελείται και ένας πόλεμος εν δυνάμει, με πρωταγωνιστές δύο από τους πιο σημαντικούς θεσμούς στο νησί που άπτονται του ελέγχου και τη δικαιοσύνης. Που αντί ενωμένοι να ακονίζουν τα μαχαίρια τους για την προάσπιση του κοινού δημοσίου συμφέροντος, έχουν εμπλακεί σε αλληλοκατηγορίες ήσσονος σημασίας. Και το πρόβλημα των "τρυπών" μεγαλώνει. Σε όλες τις πόλεις, στις κωμοπόλεις αλλά και στα χωριά έχουν διαπιστωθεί μικρές και μεγάλες οικονομικές ατασθαλίες και όλα φανερώνουν ότι σε πολλές περιπτώσεις ο καθένας μπορεί να απλώσει το χέρι του σε δημόσιο πλούτο, αρκεί να εύρει τον κατάλληλο χρόνο και να είναι στην κατάλληλη θέση, ή να έχει τον κατάλληλο κουμπάρο κολλητό. 

    Ο λαός αναμένει λύσεις, συνήθως με ανοικτό το στόμα, καθώς οι μυστηριώδεις λύσεις έχουν επιπτώσεις στην ήδη τρύπια τσέπη του. Δηλαδή για να επιχωματωθούν αυτές οι τρύπες θα πρέπει να μπουν νέοι φόροι ή να καταργηθούν καποια επιδόματα ή παροχές. Όμως εκεί είναι και το μέγα μυστήριο. Σε όλη αυτή την διεργασία προκύπτει μια νέα οικονομική τρύπα καθώς ο νομοθέτης ή ο λειτουργός που υπογράφει την σύμβαση θα έχει αφήσει μια κερκόπορτα ανοικτή. Και όπως λέει ο σοφός πλην φτωχός λαός: Τι ειχες Γιάννη, τι είχα πάντα...

    Μυστήριο φυσικά καλύπτει και τις σχέσεις των εμπλεκομένων καθώς "σόι πάει το βασίλειο"και η ζωή, αυτή η μικρή, και για τους περισσότερους καψερή διαδρομή στην Κύπρο, θα συνεχιστεί. Στο διάβα της θα εμφανιστούν σωτήρες που θα προσπαθήσουν να προτείνουν λύσεις, αλλά μόλις μπουν στο κύκλο των ΑΤΟΕ (Αγνώστου Ταυτότητας Οικονομικοί Εγκληματίες) θα ξεχάσουν από που ξεκίνησαν και από που προήλθαν. Αυτοσκοπός η δημιουργία νέων τρυπών. 

Άκου λοιπόν και διάβασε (και φυσικά σκέψου) μικρέ και ασήμαντε Ανθρωπάκο! 

* Οποιαδήποτε ομοιότητα με γεγονότα και συναθρώπους μας είναι απλή σύμπτωση. Το παραπάνω άρθρο αποτελεί περίληψη σεναρίου! 

ΜΑΝΑ ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ: Ποίημα από την ποιητική συλλογή ΄'ΞΕΡΩ ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ" του Δημητρίου Γκόγκα που εκδόθηκε το έτος 2018 (ISBN 978-9925-7392-1-9) /(e-book)

  

 

Μανούλα μην κλαις. Στο υγρό προσκεφάλι
κουφέτα έχω απλώσει, νύχτα. Σφαίρες κενές.
Δεν μιλώ για ημέρες που θεός θα μας βάλλει
να χορεύουμε σπίθες, σ΄ απλωμένες φωτιές.
 
Αχ μανούλα… το κρυφό χτυποκάρδι,
είναι πόνος σε πόνο που δεν έχει γιατρειά.
Σαν την αύρα που απλώνει στα μαλλιά σου ένα χάδι
και πριν ξημερώσει  είναι στάλα, δροσιά.
 
Ναι μανούλα, μην κλαις. Ο γιός σου εχάθη
στου πολέμου την νίκη. Κι ένα άστρο που ήρθε,
λαβωμένο απ΄ του εχθρού την ολόχαρη σπάθη,
σαν χνώτο σε τζάμι, απ΄ το στόμα σου απήλθε.
 

Και τώρα; Τώρα μανούλα τα μαλλιά σου ασπρίσανε
και στα δάκτυλα μπλέξαν. Πόσο δύσκολο είναι
τους εχθρούς να δεχτείς, που κι αυτούς τους μισήσανε,
Κυριακή σε τραπέζι; Και πες: «Γιε μου αστέρι έλα δίπλα και μείνε,
 
χτένισε τον Χειμώνα κι άπλωσέ μου την λύπη
να στεγνώσει στο σύρμα, που κουρνιάζουν πουλιά.
Πριν μετρήσω τις σφαίρες και δω ποιο μου λείπει,
μία θα αστράψει και θα φύγουν μακριά».

ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ: Ποίημα από την ποιητική συλλογή :ΞΕΡΩ ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ" του Δημητρίου Γκόγκα που εκδόθηκε το έτος 2018 (ISBN 978-9925-7392-1-9) /(e-book)

 

Θα βρεθούμε στην γη που μας γέννησε.
Ωχ αδέλφια η ώρα μας φτάνει.
Κάποιον χρόνο το μάτι ατένιζε
μια γροθιά υψωμένη, στεφάνι.
 
Θα βρεθούμε στις γούβες που πίναμε,
το καθάριο νερό που κυλούσε,
με τις χούφτες στους άλλους το δίναμε,
με ψιθύρους σε μας τραγουδούσε.
 
Στις αυλές θα βρεθούμε που ζήσαμε,
στα σοκάκια που οι μνήμες χορεύουν,
στους χωμάτινους πύργους που στήσαμε
και οι θρόνοι, αδειανοί μας γυρεύουν.

ΑΝΕΞΟΦΛΗΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΙΑ: Ποίημα από την ποιητική συλλογή ΄'ΞΕΡΩ ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ" του Δημητρίου Γκόγκα που εκδόθηκε το έτος 2018 (ISBN 978-9925-7392-1-9) /(e-book)

 

Ξεκίνησε από τους μακρινούς τόπους
άφησε πίσω του ένα μαγικό σήμαντρο
και την μάνα του να το χτυπά κάθε Κυριακή
στην αυλή της.
 
Έτσι έρχονταν και οι γείτονες
σεμνοί και αγαπημένοι σύντροφοι.
Πότε για το γλυκό και
πότε γιατί ήταν καλύτεροι άνθρωποι.
Κρατώντας στα χέρια τους σμύρνα και λιβάνι.
Κρατώντας στα χέρια τους τα δώρα του δικαστή
και χρέη.
Χρέη, τόκους ψεύδους, φόρους και υποθήκες.
Τα ανεξόφλητα γραμμάτια της ιστορίας.
 
Ποιος τα θυμάται πια;
Ποιος τρέχει στις τράπεζες και στα κολαστήρια;
Η μάνα έχει μια δύναμη μόνο
Ότι  δύναμη της απόμεινε δηλαδή
να χτυπά το σήμαντρο κάθε Κυριακή.
 
Ξεκίνησε από τους μακρινούς τόπους
ξωπίσω της έκλειναν παράθυρα
σπιτιών που ύφαιναν σε αργαλειούς παραδουλεύτρες
και φτηνές εργάτριες
σκυφτές  από τους ανελέητους πόνους της μέσης
των σπονδύλων και του μεροκάματου
λίγες μπροστά στα δεκάδες τάματα
και τ΄ αναμμένα καντήλια της όμορφης Παναγιάς.
Ύφαιναν την πιεστική λύπη
κένταγαν το ατελείωτο χρέος
βελόνιαζαν τις συνεχείς πληρωμές
και τα γραμμάτια,
έμεναν γραμμάτια ανεξόφλητα.
 
Κάθε Κυριακή μια μάνα χτυπά το σήμαντρο
λαλώντας τον από τους μακρινούς τόπους.
Στα όνειρά της
Στην τύχη της
Στον χρόνο της
Στην ζωή της
 
 
Εκεί χωρίς την πληρωμή να χει φτάσει στο κόκκαλο
χωρίς την πληρωμή να χει τελειώσει  την νύχτα
χωρίς την πληρωμή να προκάμει να δώσει το φιλί της.
 
Και   οι γείτονες ν΄ απλώσουν το χέρι δίνοντας
το πιατάκι με το γλυκό πάλι πίσω.
Το πιατάκι της Κυριακής με τ  ασημοκέντητη σταυρό
και πάνω το σήμαντρο να την καλεί στον τάφο.
Κολλά το χώμα, το κοκκινόχωμα,
όπως η ζωή σε ένα ανεξόφλητο γραμμάτιο.
 

ΘΑΡΡΩ ΠΩΣ ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ / / Ποίημα από την ποιητική συλλογή ΄'ΞΕΡΩ ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ" του Δημητρίου Γκόγκα που εκδόθηκε το έτος 2018 (ISBN 978-9925-7392-1-9) /(e-book)

 

Κάποια μέρα
που στην σκέψη μου
ένα κουβάρι πίκρες ξετυλίγονται
φτάνει ένας λόγος από το χθες
καβάλα σε μια μνήμη.
 
«Τι ωραία που είναι η ζωή σήμερα»
 
Θαρρώ πως κι αυτό είναι ποίηση.
 
Κοίταξα πίσω και είδα τον παππού.
Κοίταζε το μέλλον να βρει ένα πρόσωπο που πρόδωσε.