Δέκα χρονών παιδί Τετάρτης Δημοτικού, είχα πάει στους θείους μου στη Νέα Τένεδο στην Χαλκιδική για διακοπές. Οι μέρες κυλούσαν όμορφα, μέχρι που μια γυναικεία φωνή από την απέναντι γειτονιά, μια σπαρακτική φωνή, τις διέκοψε ξαφνικά, Σαν αστραπή θανάτου.
Πόλεμος! πόλεμος! Οι Τούρκοι μπήκαν στην Κύπρο! Επιστράτευση!
Τριγύρω της μαζεύτηκαν αμέσως και άλλες γυναίκες. Έκλαιγαν, φώναζαν, μιλούσαν δυνατά. Εμείς τα παιδιά κοιτούσαμε σαν να μην γνωρίζουμε τι ακριβώς γινότανε! Που να ξέρουμε τι είναι πόλεμος. Δεν τον είχαμε γνωρίσει ποτέ.
Στον ουρανό της Χαλικιδικής πετούσαν αεροπλάνα της πολεμικής αεροπορίας. Με το παιδικό μας μυαλό, λέγαμε θα είναι τούρκικα. Κρυφτήκαμε κάτω από ένα υπόστεγο.
Μην είστε χαζά, μας είπε η θεία μας. Έλληνες είναι, κυνηγούν τους Τούρκους. Να δείτε που θα τους διώξουν από την Κύπρο!
50 χρόνια μετά, εγώ 60 χρονών, οι Τούρκοι αμετακίνητοι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου