1η Νοέμβρη 2003
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
Ανεμοδείκτες οι σκέψεις λαχταρούν να φτάσουν στο τέρμα.
Στη άγνωστη Δύση θα κοπεί το νήμα.
Στης ανατολής τα μέρη θα ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο.
Μυστήριο με τη βολίδα έτοιμη να σκάσει εντός των λέξεων.
Θρύψαλα οι φθόγγοι και οι γραφές.
Θα τουφεκίσουμε τον πόλεμο, γιατί έχουμε έφεση στο Θάνατο, εμείς!
Ο πόλεμος θα πεθάνει μαζί μας!
Και τραγουδώντας και τραγουδώντας, όλοι μαζί,
κάτω από το φως του ουρανού μας.
Είναι ωραία μέρα να πεθάνει κανείς!
Πανηγύρι ο θάνατος.
Σαν απλώνει το σκεπασμένο με τα δρεπάνι χέρι του
του κλείνουμε πονηρά το μάτι.
(η καημένη Καμπούλ ήτανε μακριά ακόμα)
Που ξεκινούν και πάνε;
Ρωτάνε περίεργα περιπατητές
στα μονοπάτια που διαβαίνουν τις ιτιές και τα κυπαρίσσια,
Τόσα αμούστακα παιδιά και άφοβοι άνδρες;
Στήνει γάμο και χαρά ο πόλεμος;
Κι αυτός ο πόλεμος;
Τι νεκρική σιγή το πανηγύρι του.
Τι νεκρική σιγή, στο «προσοχή» η σιγή του θανάτου!
Αντίο λοιπόν μην ξεχάσω να πω.
Αντίο δρόμοι,
Που περπάτησα,
Που έκλαψα,
Που πόνεσα.
Αντίο και πάνω σας ξόδεψα
Τόσες πατούσες υποδημάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου