Πάντα μου άρεσε που μίλαγε η μητέρα / Δημήτριος Γκόγκας

 

 

Πάντα μου άρεσε που μίλαγε η μητέρα
και με φιλούσε μες στη νύχτα σταυρωτά.
Κρεμούσε μι άνοιξη στο τώρα και στο πέρα.
Σάβανα πούλαγε στη μαύρη αγορά.
 
Από τους μήνες σιχαινόταν τον Ιούλη.  
Μα και ο Αύγουστος της έπεφτε βαρύς.
Μοιρολογούσανε οι δούλοι κι ήταν δούλοι.
Μεσουρανούσε μόνο ο ήλιος ευτυχής!
 
Βρε φίλε κάτσε, να σου πω μια ιστορία
γιατί μας είπες, πως στην είπανε μισή!
Είχα αγνοούμενο, σοφό στη γεωγραφία
που ΄ξερε πάντα για ένα ολάκερο νησί!
 
Μα τώρα δείχνεις στη μητέρα τον καθρέφτη,
λες πως ραγίζει το γυαλί και δυστυχείς.
Ο εαυτός σου αναγνωρίζει κάποιον κλέφτη
που ισορροπεί στης άκρες πράσινης γραμμής.
 
Πάντα μου άρεσε πως μίλαγε η μητέρα.
Έκρυβε δάκρυα πριν πέσουν στα ρηχά.
Κάπου στο βάθος η φιγούρα του πατέρα
που κράταγε μία πατρίδα αγκαλιά.
 
Και συ γελάς, πως δεν σου μάθαν ιστορία
και αν σου μάθαν, σου την έμαθαν μισή.
Δες στη γωνιά παραμονεύει η ανδρεία
τόσων αμούστακων που η μοίρα τους κοινή!
 
Στης Αφροδίτης το νησί σου ταξιδεύω.
Σε μια γωνιά είναι το κλάμα μου θηλιά.
Τη λύτρωσή ενός λαού και γω προσμένω
Γι αυτό αν δεν ξέρεις καλύτερα σιωπά.