Ίχνη υστεροφημίας // Δημήτριος Γκόγκας

 

 

Θεωρούσε πως πάντοτε είχε κάτι να πει ως ποιητής,
αρκεί να μην ενοχλούσε τον Θεό κι ύστερα τους ανθρώπους. 

Μα τι ποίηση θα ήταν αν δεν ενοχλούσε; 
Όταν επέστρεφε από την πλάνη στα μέρη που μεγάλωσε
καθόταν επί ώρες πάνω στην άσπρη ταφόπλακα.
Ήξερε πολύ καλά, πως κάτω από το χώμα ήταν ολοζώντανος ο άνθρωπος!

Μύριζε αποσυνθεμένο το σώμα του,

άκουγε την ασθενική φωνή του. 
Εκείνου που αγάπησε.
Εκείνου που δεν έζησε.
Εκείνου που δεν χαιρέτησε.
Κείνου που κατέβαινε με το καμουτσίκι στο χέρι από το βουνό,
χαράζοντας με τις ρόδες του κάρου την κακοτράχαλη κατηφόρα, κάθετα.
Λες κι ήθελε να αφήσει το αποτύπωμα στους αιώνες.

Δεν ήθελε;
Δεν υπολόγιζε καν τη φύση, που θα έσβηνε το ίχνος μιας υστεροφημίας.
Κι ήταν ακόμα ποιητής ή κάτι ως αυτόν.