κι εμείς έχουμε κρεμαστεί στα άυλα μπράτσα του.
Παιδιά μικρά βλέπεις,
που όνειρα θεριά μας κυριεύουν.
Μαθαίνοντας τα βήματα
αργά ή γρήγορα, σταυρωτά ή πίσω,
χορός είναι λεβεντιάς, λέμε πως είναι,
όπως ταιριάζει στην άγουρη νιότη.
Που σαν χαθεί,
ο χρόνος τη θρέφει και συνθλίβει το κάλος,
ο διάκενος στίχος στρέφεται,
γίνεται κρύσταλλο δάκρυ
κι ο κύκλος κλείνει τις φτερούγες
κι ως μοιρολόι
παρηγοράει τον άγριο άνεμο στον κάμπο!
* 2025:Έλαβε Έπαινο στον Η΄ Πανελλήνιο Λογοτεχνικό διαγωνισμό των Πνευματικών Οριζόντων Λεμεσού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου