Η μικρή γοργόνα μας

Κάποια μέρα, κάποια ώρα, κάποιο δειλινό
ένας άνθρωπος μονάχος ήταν στο γιαλό
έκλαιγε για την ζωή του κι είχε ένα σκοπό,
με βουτιά να συναντήσει ψάρια στο βυθό.

Τον κατάλαβαν οι γλάροι και τα ξωτικά,
και τον δέσαν σ΄αρμυρίκια, πήραν τα κλειδιά.
Μα η καλή του η γοργόνα, η τριανταφυλλιά,
μ΄ένα φύσημα τ΄ανέμου έλυσε τα δεσμά.

και τον πήγε σε παλάτι, σε βαθειά νερά
κει που ζουν μονάχα ανθρώποι κι έχουνε καρδιά.
Γιατί ξέρεις μορφονιά μου η Τριανταφυλλιά,
είμαι μια μικρή γοργόνα πούχουμε σιμά.

Τήν κρατάμε, την πονάμε, την αφήνουμε..
κι όταν δεν την συμπονάμε την δανείζουμε..
με εκείνη η γοργόνα δεν μας συγχωρεί,
μόνο αυτούς που την κρατάνε πάντα συμπονεί.

Στα βαθειά νερά που είναι, κάπου μέσα μας,
είναι η μικρή κυρία, η πριγκιπέσσα μας.