Τα κρούσματα πΛέον είναι πάνω από 200. 214 στην μεγαλόνησο, όπου πνέουν άνεμοι ανευθυνότητας. Το ποσοστό νοσηρότητας έφτασε το 0,024%. Προχωράμε να ανεβούμε και άλλο.
Από το μπαλκόνι βλέπω στην απέναντι πολυκατοικία ότι μια οικογένεια έχει επισκέψεις. Κυριακή βλέπετε και έχουμε συνηθίσει να τρώμε όλοι μαζί. Την περίπτωση να ασθενήσουμε όλοι μαζί κανείς μα κανείς δεν την υπολογίζει. Παίρνω άδεια να πάω σε ένα κατάστημα τροφίμων και ακούω έναν πολίτη να γελά με ένα φίλο του που εμφανίστηκε με γάντια και μάσκα. "Μαλάκα,πελέ αυτά είναι για τα γερόντια με το μπαστουνάκι" ! Ανατρίχιασα και γέλασα πικρά, γυρίζοντας το πρόσωπο μη με δει. Ντράπηκα για μένα, ντράπηκα και για εκείνον. Τέτοιοι είμαστε, τέτοια πράγματα αξίζουμε!
Μια φίλη ποιήτρια, δίνει ραντεβού με τον πατέρα της κάθε δυο μέρες. Θάρρος θέλει και φαίνεται η ψυχραιμία στην αντιμετώπιση της κατάστασης. Άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με την σοβαρότητα και άλλοτε με ποιητική διάθεση, δίνει τη δική της μάχη στο παρόν. Το μέλλον κανείς δεν το ξέρει.
Ξημερώματα και είδα έναν εφιάλτη. Ένα μικρό ταξίδι, στιγμιαίο, πόσο διαρκούν οι εφιάλτες; Ένα ταξίδι στο άπειρο. Συνάντησα αγαπημένα πρόσωπα, συγγενικά πρόσωπα, χαμένα στο παρελθόν, με τις φωτογραφίες τους στη βιβλιοθήκη και ένα μικρό καντηλάκι στο κέντρο. Πρόσωπα που μας άφησαν και η θύμησή τους εν μέσω κρίσης μόνο ευωδιά σκορπίζει.
Κοιτάς το πρόσωπο της γυναίκας που αγαπάς και λες πως αξίζει να μάχεσαι...
Θα έρθει ξανά η Άνοιξη; Το Καλοκαίρι; Θα έρθουν και οι άλλες εποχές; Ή θα μάθουμε να ζούμε μονόχνωτα μόνο σε μία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου