Οι κλέφτες των ζωών και των ψυχών μας

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

 

 

 

      

Πριν αποφασίσω να γράψω για τους κλέφτες των ζωών και των ψυχών μας έπρεπε να κάνω μια στάση στο λεξικό του κου Γεωργίου Μπαμπινιώτη και να διαβάσω σχετικά με το ρήμα κλέβω. Λέει λοιπόν ο συντάκτης, ότι τέσσερα χαρακτηριστικά υπάρχουν στη σημασία του ρήματος κλέβω: Αφαιρώ+ παράνομα +κρυφά + κάτι που δεν μου ανήκει, είναι δηλαδή ξένη ιδιοκτησία. Η σημασία δε του «αφαιρώ» υπάρχει σε όλα τα  συνώνυμα του κλέβω. Το χαρακτηριστικό δε της παρανομίας δηλώνεται από τα συνώνυμα: ιδιοποιούμαι- οικειοποιούμαι – σφετερίζομαι. Και τα τρία ρήματα δηλώνουν αφαίρεση για ίδιο όφελος. Αυτός δε που «ενεργοποιεί» το ρήμα κλέβω είναι ο κλέφτης (πληθυντικός: κλέφτες)

 

     Πόσοι από εμάς, τους πολίτες του κράτους, όταν βρισκόμαστε απέναντι από τους θεσμούς του, όταν καλούμαστε να πληρώσουμε δυσβάστακτες φορολογίες, άμεσες ή έμμεσες (ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, ενοίκια, δόσεις εφορίας, ΕΝΦΙΑ, τέλη, κτλ) δεν βάζουμε αυτό το ρήμα και αυτό το ουσιαστικό στα χείλη μας.

 

     Ας διαβάσουμε στο σημείο αυτό, κάποια αποφθέγματα σχετικά με την κλοπή και τους κλέφτες. Λόγια που βγήκαν από χείλη σημαντικών ανθρώπων της ιστορίας ή ανθρώπων που στάθηκαν τυχεροί και βρέθηκαν στη σωστή πλευρά της σκέψης και του στοχασμού.

 

·         Είναι ευκολότερο να ληστέψεις ιδρύοντας μια τράπεζα παρά απειλώντας έναν ταμία. Μπέρτολτ Μπρεχτ Γερμανός συγγραφέας  (1898-1956)

·         Γνωρίζει δώδεκα τρόπους να προσπορίζεται χρήματα εκ των οποίων ο τιμιότερος είναι η κλοπή. Εμμανουήλ Ροΐδης, Έλληνας συγγραφέας  (1836-1904)

(για διατελέσαντα υπουργό)

·         Οι δικηγόροι είναι το ίδιο με τους γιατρούς. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι δικηγόροι μόνο σε ληστεύουν, ενώ οι γιατροί σε ληστεύουν και σε σκοτώνουν. Άντον Τσέχωφ Ρώσος συγγραφέας  (1860-1904)

·         Η πολιτική είναι μεγάλη τέχνη. Πείθει τους ανθρώπους να πληρώσουν γι’ αυτά που τους κλέψανε. Andrzej Majewski Πολωνός γνωμικογράφος  (1966-)

·         Ο πλούτος δεν είναι καρπός εργασίας, αλλά οργανωμένης και νομοθετικά κατοχυρωμένης ληστείας. Frantz Fanon Γάλλος κοινωνικός φιλόσοφος  (1925-1961)

·         Πόσο δίκιο είχαν οι Αρχαίοι που είχαν τον ίδιο θεό για τους εμπόρους και για τους κλέφτες! Αλέξανδρος Δουμάς υιός Γάλλος συγγραφέας  (1824-1895)

(τον Ερμή)

·         Δεν μπορεί να επιβληθεί σε μια κοινωνία μεγαλύτερο κακό από τη χρησιμοποίηση του νόμου σαν μέσο αρπαγής. Frédéric Bastiat Γάλλος οικονομολόγος και κοινωνιολόγος  (1801-1850)

 

 

 

        Θα μπορούσα να απαριθμήσω και άλλα γνωμολογικά αλλά θα ήταν περιττό καθώς όλα οδηγούν στο γεγονός ότι η κλοπή είναι μία πρακτική που διδάσκεται από το ίδιο το κράτος. Το κράτος όμως θεωρεί ότι είναι υποχρέωσή του να προστατεύσει πρώτα τους λειτουργούς του, πρώτα τους θεσμούς και τις υπηρεσίες, πρώτα τις τράπεζες και όχι τους πολίτες. Από μία άποψη η σκέψη αυτή φαίνεται σωστή, να προστατευτεί το κεφάλι όπου εμπεριέχεται ο εγκέφαλος και ύστερα το υπόλοιπο σώμα. Αλλά πάλι το «ψάρι πάντα δεν βρωμά από το κεφάλι;» Να λοιπόν που έχει δίκαιο ο κυρίαρχος λαός, ο που βρίσκεται συνεχώς στο περιθώριο.

        Παλαιότερα, όταν ήμουν στις αρχές της εφηβείας σκεφτόμουν ότι όλοι αυτοί οι  πολιτικοί, οι τραπεζίτες, οι άρχοντες και οι αρχόντισσες, οι βασιλείς και οι βασίλισσες και γενικά όλοι αυτοί που μας διοικούν και αποφασίζουν για τις τύχες μας, για τις ζωές και τις ψυχές μας, επειδή ήταν ένα σκαλοπάτι, ίσως και δύο, (χαχα)  πάνω από εμάς,  άρα πιο κοντά στον ουρανό και στον θεό, ότι ήταν αδύνατο να κλέβουν ή να αφαιρούν πράγματα από τον «λαουτζίκο» καθώς δεν τα είχαν ανάγκη. Με τον καιρό διαπίστωσα ότι ουδόλως εργάζονταν και είχαν τα πάντα. Και αναρωτιόμουν πως τα κατάφερναν, από πού εύρισκαν τα χρήματα για να ζουν αυτοί καλά και τα παιδιά τους καλύτερα. Την απάντηση την δίνει με τον καλύτερο τρόπο ο Γάλλος οικονομολόγος: Frédéric Bastiat: «Δεν μπορεί να επιβληθεί σε μια κοινωνία μεγαλύτερο κακό από τη χρησιμοποίηση του νόμου σαν μέσο αρπαγής.» Το κράτος, οι εκπρόσωποι του λαού, οι βουλευτές, οι πρόεδροι, οι κομματάρχες και όλο το κακό συνονθύλευμα, επιβάλλουν τέτοιους νόμους, (λαμβάνουν τέτοιες αποφάσεις) στους πολίτες τους, που σιγά-σιγά, μα σταθερά, τους υφαρπάζουν τα υπάρχοντά τους. Τα χρήματα, τα σπίτια, τις περιουσίες, τις ζωές και τις ψυχές τους.

 

     Άκουγα πρόσφατα μια συζήτηση σε κρατικό κανάλι της Ελλάδας σχετικά με την αύξηση των επιτοκίων των τραπεζών. Η ερώτηση ήταν σαφής της δημοσιογράφου: «Γιατί αυξάνεται ξανά τα επιτόκια, αφού έχει αποδειχτεί ότι με αυτό τον τρόπο ο πληθωρισμός δεν συγκρατείται και οι δανειολήπτες θα βρεθούν σε δυσμενέστερη θέση καθώς δεν θα μπορούν να αποπληρώσουν τις δόσεις των δανείων τους και θα αυξηθούν τα λεγόμενα κόκκινα δάνεια» Και η απάντηση του πολιτευτή ήταν: «Με τον τρόπο αυτό αναγκάζουμε τον κόσμο να φέρει τα χρήματα στις τράπεζες ώστε να τα ασφαλίσουμε και να προστατεύσουμε την ανάπτυξη» !!!

 

      Αυτές λοιπόν είναι επί της ουσίας οι απανταχού σκέψεις των τεχνοκρατών(σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της έρμης γης)  που υπήρχαν πάντοτε με άλλο όνομα και με άλλη περιβολή και υπάρχουν σήμερα και μας λιβανίζουν με τις καθημερινές αγιαστούρες (οικονομικές αρλούμπες, κοινωνικές και ηθικές αξίες, πατριδοκαπηλίες κτλ) παρακάμπτοντας τον άνθρωπο. 

         Κι όταν πετούν τα ψίχουλα, ο λαός δεν μπορεί να μην σκύψει τα πάρει, γιατί χρειάζεται να επιβιώσει. Κυρτώνει και ο αγώνας για την επιβίωση δεν τον αφήνει να ισιώσει. 

       Κι όταν υψώνει λίγο το κεφάλι και κοιτά τον Θεό του, απειλείται εντέχνως με έναν πόλεμο, μια οικονομική καταστροφή, ένα μνημόνιο ιδεών, μια πανδημία και άλλα τέτοια τερατουργήματα και ξανά παίρνει το υνί και το αλέτρι, να σκάψει βαθειά τη γη, μπας και καρπίσει κι έρθει μια μέρα πιο μπροστά η ποθούμενη άνοιξη!