Η ζωή συνεχίζεται...

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

 

βεβαίως και συνεχίζεται. Ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει; Κάθε μέρα χάνονται συνάνθρωποί μας, κοντινά και μακρινά αδέλφια, γιατί τι άλλο μπορεί να είναι ο συνάνθρωπός μας παρά αδελφός, και όσο απομακρυνόμαστε από το χρονικό σημείο της απώλειας, τόσο ο πόνος μαλακώνει κι ύστερα σιγά- σιγά η καρδιά και το σώμα επανέρχονται στους κανονικούς ρυθμούς τους. 

   Κάποιοι που συγγενεύουν άμεσα με τον πόνο αργούν να ξεχάσουν, και ακροβατούν μεταξύ της φθοράς και της αφθαρσίας, μεταξύ του ψέματος και της αλήθειας, μεταξύ του απαράδεκτου και του παραδεκτού, μεταξύ των αντιθέτων. 

   Όμως η ζωή συνεχίζεται. Θα σηκωθούν όλοι, θα πληθούν, θα ντυθούν θα πάνε στις εργασίες τους. Ίσως όχι με τον ίδιο τρόπο, όχι με την ίδια ταχύτητα, την ίδια ορμή, αλλά θα πάνε. Οι μηχανές και πάλι θα ανάψουν, η καρδιά και πάλι θα σκιρτήσει και η ψυχή ξανά θα φτερουγίσει τριγύρω. Και μέσα από αυτό το ψηφιδωτό της καθημερινότητας θα λείπουν κάποιες ψηφίδες, ίσως οι ομορφότερες, αλλά και πάλι θα παραμένει ένα όμορφο ψηφιδωτό. Η ζωή μας. 

   Το παρήγορο είναι ότι οι χαμένες ψηφίδες δεν είμαστε εμείς αλλά και πάλι αυτή η απώλεια παρηγοριά δεν έχει. Γιατί είμαστε τελικάκαι εμείς. Ρίχνεις το δάκρυ και βλέπει ότι πάνω στη ράγα κυλά κι ύστερα χάνεται μέσα στο χώμα. Το δάκρυ ποτίζει το χώμα, το αίμα ποτίζει το χώμα, ο ιδρώτας.... Το σώμα μας θρέφει τη γη που πατούμε. 

    Και μέσα από αυτή τη γη, έρχεται πάλι η ζωή και φωνάζει....συνεχίζω.